Las blisko cmentarza

Nathaniel

-Aha... wiesz co? Wyglądasz jak nastolatka... jakich kosmetyków używasz?- zapytał i obrzucił spojrzeniem Flake, tym razem było ono dokładne. -No cóż... skoro tak lubisz dzieci, to w przyszłości będziesz dobrą mamą..- stwierdził. Nie chciał jej urazić, oj wcale... nie darowałby se tego. Bo w końcu.. nie każda wilczyca miała partnera, a on nie wiedział nic.. prawie nic o Flake.

Flake

Z jej pyska znów wydobył się cichy śmiech.
- Nie dbam o sobie, po prostu jestem trochę... niewyrośnięta? Po prostu niskiego wzrostu. Wierz mi, że to wcale nie jest takie fajne - powiedziała i westchnęła. Flake była wilczycą drobną, niewysoką. Przez to wiele wilków myliło ją z nastolatką.

Nathaniel

-No cóż... sądzę, że to dobrze. Nie chciałbym aby mówili na mnie Panie Nathanielu, tylko po prostu.. Nathaniel.- co to miło wspólnego? Może coś, ale co.. dobra.. mniejsza o szczegół. Położył się obok Flake z uśmiechem. Dobrze mu się z nią rozmawiało, nawet bardzo dobrze.

Flake

Roześmiała się znów - tak, jej wyśmienity humor powrócił, wyszedł z cienia wspomnień o Cole'u. Położyła się obok Nathaniela i swym zwyczajem, podwinęła pod siebie przednie łapy, by nie zmarzły na chłodnej, zimowej glebie.
- Ależ to tak dostojnie brzmi! - odrzekła. - Pan Nathaniel... pięknie, naprawdę pięknie.

Nathaniel

Uniósł tylko brew i się uśmiechnął. -No cóż... może i bardzo pięknie, ale tak umm... staro się czuję.- zaśmiał się. Położył ogon wzdłuż swojego ciała i przymknął ślepia, nie spał. Nawet nie chciał spać, nie był zmęczony ani nic. Chociaż dawno nie spał, ale on mógł tak tygodniami.

Flake

- Niech się pan przyzwyczaja, panie Nathanielu - odpowiedziała rozbawionym tonem. - Z każdą kolejną sekundą się pan starzeje.
Cóż, nie tylko on. Choć Flake była młoda, również ciągle przybywało jej godzin, dni, tygodni... jednakże wcale się tym nie przejmowała.

Nathaniel

-Cóż... popieram twą wypowiedź...- podniósł się patrząc rozbawiony na Flake i przeszedł kilka kroków przed nią kulejąc i stękając jak te stare dziadygi. -O jej, ojej.. mój kręgosłup, ach.. tak strasznie mnie boli..- powiedział udając ochrypnięty głos i się zaśmiał, ale jej przedstawienie dawał, tego to się nawet opisać nie da.

Flake

Zaczęła się śmiać, a koniec jej ogona począł zamiatać po ośnieżonej ziemi, zbierając na swą sierść pojedyncze lśniące drobinki. Teraz ich obojga to bawiło, lecz co będzie za parę lat, gdy się zestarzeją? O tym Flake na razie nie myślała. młoda była, miała przed sobą mnóstwo wspaniałych chwil!

Nathaniel

Położył się na ziemi. Nie przestawał się śmiać, po prostu to było śmieszne. Niema to jak pośmiać się ze starszych osób no nie? Zmiótł ogonem warstwę lekkiego śniegu zostawiając mały skrawek ziemi. Nie śniegu, ziemi. To znaczy, że jeszcze pod tym śniegiem istnieje chociaż trochę ziemi, wooho~!

Flake

Ogon Flake wciąż majtał się na boki, choć głośny śmiech wilczycy ustał. Wyciągnęła przed siebie łapy i położyła na nich drobny pysk. Jej dwukolorowe, szaro-fioletowe oczy wpatrzone był w Nathaniela. Ciekawe, co on jeszcze zrobi dla zabawy?

Nathaniel

No właśnie co on zrobi? Cóż, nie miał na razie pomysłów. -Wiem! Opowiem ci kawał! - zawołał dumny i nabrał powietrza, śmiesznie to wyglądało ale on sobie nic z tego nie robił. Tak więc zaczął.-Entuzjastycznie nastawiony do nowej pracy akwizytor - sprzedawca odkurzaczy zapukał do pierwszych drzwi. Otworzyła mu kobieta, lecz zanim zdążyła coś powiedzieć ten wbiegł do domu, wpadł do salonu i zaczął rozrzucać po całym dywanie rozmoknięte krowie łajna.
- Proszę pani, jeżeli ten wspaniały odkurzacz w cudowny i genialny sposób nie posprząta tego, zobowiązuję się zjeść to wszystko - mówi podniecony.
- A keczup pan chce ?
- Słucham ?
- Właśnie się wprowadziłam i elektrownia nie podpięła jeszcze prądu.- skończył z powagą wpatrując się w drzewo znajdujące się przed nim. Może ten kawał nie był śmieszny, ale głupi tak.

Flake

Flake z rozbawieniem pokręciła głową.
- Nie jesteś całkiem normalny, wiesz? - powiedziała. Jej słowa nie miały urągać towarzyszowi, wręcz przeciwnie - Nathaniel był jednym z niewielu wilków, które miały wystarczająco dużo dystansu do siebie, energii i humoru, by Flake je polubiła.

Nathaniel

-Cóż... możliwe że nie jestem, i się z tego cieszę.- powiedział i się zaśmiał. A był takim nieśmiałym, małym wilczkiem- co ta starość robi z dziećmi, ojej ojej... wilk pokręcił głową z uśmiechem. -No dobra, to co teraz porobimy?- zapytał i się podniósł. Usiadł obok Flake wpatrując się w nią jak w ładny obrazek.

Flake

- Zima się kończy, więc już niedługo nie będzie w okolicy ni śniegu, ni lodu... - zaczęła, wstając. Miała chęć jeszcze poślizgać się na tym małym 'lodowisku', co je niedawno odkryli. - Chodź!
Łapą szturchnęła Nathaniela w bok i rozpędziwszy się, wskoczyła wprost na gładką taflę. Ślizgiem wjechała dalej, robiąc piruet, by odwrócić się przodem do wilka.

Nathaniel

-O, jasne. Już lecę!- zawołał i z rozbiegu wskoczył na lód, ale jednak się nie wywalił, tylko lekko poślizgnął. Zaczął się ślizgać po lodzie. Nieco koślawo i na czterech łapach które były od siebie oddalone o jakieś 10cm, ale się ślizgał. Gdyby się teraz wyłożył wyglądałby jak puszysty dywanik.

Flake

Flake patrzyła, jak Nath nieporadnie ślizga się po lodzie. Kibicowała mu, by się wywalił, bo wtedy, nim ten pozbierałby się na łapy, ona zdążyłaby wskoczyć mu na grzbiet i ciągnąc za uszy, zaczęłaby wrzeszczeć na cały las, że Nath jest fajtłapą. Zawsze tak robiła, gdy komuś w jej towarzystwie coś się nie udało.

Nathaniel

Ale nie tym razem. Złożył łapy do kupy i się zaczął ślizgać, nawet mu to szło bardzo dobrze! Nathaniel się lansował, miał zamknięte oczy, dumnie uniesiony łeb i tą grację łamanej kłody na lodzie. Ależ seksownie musiał wyglądać.

Flake

Flake poruszała się leniwie po lodzie, obserwując ciągle Nathaniela. Chichotała cichutko. Cóż, nie wyglądał zbyt... pociągająco, gdy tak usilnie starał się pokazać, jaką przyjemność sprawia mu walka o utrzymanie się na śliskiej tafli. Jej przychodziło to całkiem łatwo - miała wprawę. Flake uwielbiała zimowe zabawy na śniegu i lodzie, więc miała za sobą wieeele "wyjeżdżonych" godzin.

Nathaniel

Tak, lans lansem, a niezdarność niezdarnością. Nathanielowi skończyła się droga, rozjechały mu się łapy a sam wylądował z hukiem na lodzie. Rzeczywiście wyglądał jak dywan. -O kurde.- tylko tyle powiedział, próbował wstać, ale mu to jakoś nie wychodziło. Po kilku minutach padł na lodzie. Już nie chciało mu się podnosić, ale załamka.

Flake

Flake zaniosła się śmiechem, lecz zaraz sama niebezpiecznie się zachwiała, więc udało jej się jakoś powstrzymać. Nie dokuczała Nathanielowi w zwyczajny dla siebie sposób - nie chciała go dołować, wyglądał już wystarczająco żałośnie, Chwyciła w pysk jego ogon i kilka razy mocno pociągnęła.
- Noo! Fstaffaayyy! - wysepleniła. Nie wypuściła z pyska nathanielowej kity, więc mówiła niewyraźnie.