Las blisko cmentarza

Nathaniel

Gdy poczuł, że jego pysk został przekręcony zdziwił się. -Że.. jak?- zapytał i zaczął się przyglądać z zaciekawieniem wilczycy. Machnął ogonem pogwizdując przy tym. -No, to co robimy?- zapytał patrząc to na Flake, to na Fari. Ależ podniecające zajęcie o ja pierdziu xd.

Fari

- Że tak. - zaczęła go łaskotać. Przewróciła go na plecy i gilgotała coraz częściej. - No i co mwhaha, pobijesz mnie? - zaśmiała się i popatrzyła na Flake. Dała jej znak, aby pomogła go gilgać.

Nathaniel

O nie! A łaskotki to jego słaby punkt, jakim prawem ten ideał zasłużył sobie na aż takie traktowanie. Uderzył w śmiech. -P..prz..estań!- wydukał. Po jakimś czasie wyplątał si e z jej pułapki.. Stanął między Flake i Fari. Zaczął je gilgotać w jednym czasie. Jedną prawą łapą, drugą lewą.

Fari

- Ej ppprzzzestań! - śmiała się ciągle Fari, aż ją brzuch rozbolał. Wilczyca nie dała za wygraną i skoczyła na Natha. Zaczęła go gilgać piórem w nos.

Nathaniel

A on znowu zaliczył glebę, lecz się nie śmiał. Zaczął.. kichać? O jak to kichać? Zamiast uderzyć w brecht.. no cóż.. on inaczej myślał xd. Tak jak w tej chwili użytkownik służący za jego.. umm... reżysera czy tam przewodnika. Co ja na to poradzę, że cierpię na brak weny? Tak.. panu Kamilowi móżdżek wysiadł jak na czas obecny.

Fari

- Ej bo mnie osmarkasz! - zaśmiała się i przeturlała się na plecy. Wpadła na lód i zaczęła po nim jeździć na pleckach, robiąc przy tym ogromny pisk.

Nathaniel

-Nie no co ty. Masz mnie za obsmarkacza?- zapytał i się zaśmiał gdy usłyszał te słowa. Niema to jak wspaniałe myśli pana Kamila no nie? A Nath je tylko odzwierciedla. W tej chwili machnął ogonem i powrócił do normalnej pozycji. Usiadł po prostu.

Fari

- Nie mam cię za osmarkacza, ale jak mnie zobaczą moje dzieci w osmarkanym stanie to... - zacięła się. Usłyszała jakieś szmery w krzakach. Nastawiła uszy i czekała.

Neliel

Po chwili, w to miejsce przyszła ładna z okularami wadera. Rozejrzała się wesoło, a następnie jej wzrok począł na jakimś samcu. Uśmiechnęła się i poprawiła okulary, a następnie jej niebieskie oczy zalśniły. Wadera usiadła na ziemi i jeszcze raz się rozejrzała. Wiatr rozwiewał delikatnie jej grzywę oraz chustę, która znajdowała się na szyi. Dostała ją kiedyś od Ojca.

Flake

Kiedy Nathaniel zaczął ją łaskotać, Flake jak oparzona odskoczyła, uciekając z zasięgu jego łap. Ze śmiechem patrzyła, jak Nat i Fari się bawią. Wtem dosłyszała czyjeś stąpanie po chrupoczącym, ubitym śniegu. Rozejrzała się i dostrzegła przybyłą wilczycę o lśniących, niebieskich oczach, skrytych za szkiełkami okularów. Powitała ją przyjaznym uśmiechem.

Nathaniel

-To... by pomyślały, że mamusia była na pogrzebie. I tak się popłakała, że się usmarkała.- i tu westchnął teatralnie jak te grube babsztyle gdy muszą przejść na dietę. -No hello! Czyż to nie liczne?- zapytał próbując naśladować głos Hanny Montany, ale coś mu nie wychodziło. Spojrzał na przybyłą waderę. -Witaj.- rzekł do samicy w okularach. Cóż.. Anabell też miała i jemu się podobała bardziej.. Anaś. No cóż.. nie tylko jemu, sądząc po zachowaniu Jaela miał konkurenta. Cóż... w końcu to była jego siostra, nie rodzona.. nie był z nią spokrewniony, ale siostra. Potrząsnął łbem, a jego grzywka tylko latała na boki delikatnie falując.

Wybaczcie, musiałem to dodać! Z tą grzywką.

Neliel

Neliel podeszła wesoło do wilków i rozejrzała się po nich. - Cześć jestem Neliel - powiedziała wesoło. Zamachała ogonem, a następnie poprawiła okulary. Nie znosiła ich, jednak musiała je nosić. Uśmiechnęła się szeroko i zamachała ogonem. Jej oczy za szkłem zabłysły.

Nathaniel

-Jestem Nathaniel.- przedstawił się. Po chwili znowu trzepnął grzywką, tym razem opadła na prawe oko. Owinął łapy ogonem i zdmuchnął grzywkę z oka. Wiatr wiał rozwiewając mu grzywkę. Podzieliła się na dwa boki i ziewnął zatykając pysk łapą. Przyjrzał się wilczycy dokładniej. -Fajne okulary.- stwierdził po kilku minutach.

Neliel

- Dziękuje - powiedziała uśmiechając się. Pierwszy raz ktoś jej powiedziała coś dobrego chyba o okularach tych co ona miała. Zamachała ogonem i klapnęła na cztery litery. Wiatr jej grzywę również rozwiewał, a tam gdzie ona siedział, to śnieg zdążył trochę stopnieć. Wadera jeszcze raz się uśmiechała.

Flake

- Cześć, jestem Flake! - przedstawiła się wilczycy swym zwyczajnym, pełnym ciepła i radości tonem. Jej wielki, puchaty i zupełnie nieproporcjonalny w stosunku do drobnego ciała ogon zamiatał po lodowej powierzchni wesoło. Jednak na przywitaniu się i przedstawieniu blondyneczka poprzestała - nie chciała przeszkadzać Neliel i Nathanielowi w rozmowie, która dość opornie, ale jednak się zaczynała.

Neliel

- Miło mi - powiedziała do wadery z uśmiechem. Zamachała ogonem, a następnie spojrzała na samca. Wiatr wciąż rozwiewał jej grzywę, lecz ta się tym nie przejmowała. Jeszcze raz zamachała ogonem. Jej naszyjnik zalśnił delikatnie tak samo jak jej oczy.

Flake

Flake nie zamierzała przeszkadzać Neliel i Nathanielowi we wpatrywaniu się w siebie, więc zajęła się wydrapywaniem jakichś wzorków na lodowej powierzchni. Po chwili spod jej zręcznego pazura wyłoniło się parę kwiatów. Tak, Flake tęskniła za wiosną, choć bardzo lubiła zimowy czas.

Nathaniel

Podszedł do Flake i połaskotał ją ogonem po nosie. Po czym usiadł obok niej patrząc się jak mały dzieciak co ona tam wydrapuje. -Hmmm... ciekawe... hmm.... rozumiem...hmm...- zaczął myśleć jak jakiś naukowiec patrząc jej pod łapy. -Łee.. ja chcę wiosnę!- rzekł jak rozkapryszona, mała smarkula kręcąc głową.

Neliel

Neliel uśmiechnęła się, a następnie poczuła się niepotrzebna. Nel poprawiła okulary, a następnie zaczęła iść do wyjścia, jednak jak zwykle się potknęła i zgubiła okulary. Bez nich wszystko widziała rozmazane. Wadera zaczęła przejeżdżać łapą po ziemi szukając ich.

Flake

Gdy Nath połaskotał ją po nosie, kłapnęła pyskiem, chcąc chapnąć jego ogon, lecz wilk był zbyt szybki i sprzątnął swą kitę sprzed nosa Flake. Zachichotała na jego lamenty i zaraz sama zaczęła mu wtórować:
- Ja też chcę wiosnęęę... trawę, słońce, kwiatkiii...
Gwałtownie urwała, kiedy dostrzegła, że Neliel chce ich opuścić. Przekrzywiła łeb, patrząc, co ta wadera wyprawia, aż przypomniała sobie, że przecież dostrzegła na pysku nowo poznanej okulary. Widać je zgubiła. Od razu ruszyła ku niej, rozglądając się po podłożu, by znaleźć patrzałki.