Spokojne miejsce Dasim'a i Enary

Dasim

Jest to dość spora polana, otoczona lasem liściastym. Przecina ją wzdłuż rzeka. Znajduje się na niej parę płaczących wierzb, które dają miły cień. Pod jedną z nich wykopana jest duża nora, w której spokojnie zmieści się kilka dorosłych wilków. Znajduje się w niej łóżko, regał i szafeczka.

Dasim przyszedł tutaj przodem. Choć Enary była z tyłu, z dumą pokazał polankę. Podszedł bliżej nory.
-Enary!-krzyknął-Podejdź tu! Zobacz, co dla nas sam zrobiłem!

Enary

Wilczyca podeszła do wilka by zobaczyć co też dla niej zmajstrował.
- Och! Dasim! - tak bardzo się ucieszyła widząc norę. Pocałowała swego partnera w policzek i weszła do środka, by się rozejrzeć. Ciekawe dlaczego tak nagle zaczął się starać ale skoro już to robi, to niech już robi.

Dasim

Dasim ucieszył się wielce z faktu, że Enary spodobał się jego upominek.
-To nic wielkiego...-odpowiedział z usmeichem, wchodząc za nią. Światło w pomieszczeniu sączyło się ze szpar między korzeniami, które tworzyły sufit. Zamiast twardej ziemi, pod łapami można było wyczuć delikatny, puszysty dywan.
-Chciałem coś dla Ciebie zrobić... Tak dawno się nie widzieliśmy.
Na pocałunek zareagował pozytywnie, uśmeich na jego kufie się powiększył. Tak mu tego brakowało.

Enary

- Bardzo się cieszę. - powiedziała siadając na łóżko. Bardzo jej się tutaj podobało. Rozglądała się po pomieszczeniu i nie mogła się nadziwić, że wilk to dla niej zrobił. Nikt dla niej takich rzeczy nigdy nie robił. To dla niej zupełna nowość ale musi poznać prawdę.

Dasim

Dasim również usiadł na łóżku obok Enary. Siedział tak chwilę, ale chciał cos zrobić. Coś dla niej. W sumie, co do tej całej prawdy, wilk nie miał jej nic do powiedzenia. Nie, że coś ukrywa, ale nie miał nic.
-Może napiłabyś się czegoś moja droga?-spytał spokojnie, wskazując na brązową szafeczkę-Mogę ci czegoś nalać.

Enary

- Poproszę jakiegoś dobrego soczku. - odparła spokojnym tonem. Bardzo chciałaby aby zawsze już między nimi było dobrze, ale nie wiadomo jak to będzie. Przecież Enary nagle się znowu nie zmieni. To zbyt mocno w niej siedziało, krzywdy i pogłębione uprzedzenie.

Dasim

-Robi się!-odparł wesoło wilk, wyciągając dwie szklanki i stawiając je na stoliczku nocnym, obok łóżka.
-Jaki chcesz sok?-zapytał, wyciągając parę kartonów i butelek z sokiem. Tak, wszystko przygotował jak trzeba.

Enary

- Może jabłkowy. - odparła i przetarła łapkami przekrwione od płaczu oczy. Gdyby się zobaczyła, pewnie by uznała się za czupiradło: mokra sierść na pysku powykręcana na różne strony, sierść na łbie w kompletnym nieładzie, oklapłe uszy i czarny kapelusz miętoszony w łapach. Co najmniej siedem nieszczęść. Dobrze, że nie siedzieli w pełnym świetle.

Dasim

Dasim więc chwycił szklankę i nalał do niej soku jabłkowego. Podał ją zaraz Enary. Sobie nalał także, lecz teraz nie miał ochoty pić. Odstawił więc swój kubek na stolik.- Jeśli zechcesz, dolej sobie.-powiedział spokojnie, kładąc obok niej szklaną butelkę z naklejką w kształcie jabłka.

Enary

Enary odłożyła kapelusz i chwyciła w łapy szklankę. Popiła kilka łyków ale nie odstawiała szklanki. Nadal ją ściskała w łapach. Nie wiedziała jak ma zacząć tą rozmowę.
- Dasim... co się dzieje? Byłeś taki nieswój w swoim domu... - powiedziała w końcu. Musi to załatwić, w końcu jak nie teraz to kiedy? A jak nie wyjaśnią tego, to będzie się to za nimi ciągnęło, już Enary wie coś o tym.

Dasim

Dasim zastanowił się chwilę.
-Owszem, w domu byłem nieswój. To wszystko przez tą sytuację. Czułem się okropnie, bałem się, że jeśli zrobię coś źle, to ty mnie odtrącisz. Ale teraz już ejstem spokojniejszy.-odpowiedział wilk.

Enary

- Wiele rzeczy wtedy kłębiło się w mojej głowie... - odparła patrząc na żółtawy napój w szklance. Nie wiedziała, czy powinna ten temat poruszać ale myślała o tym, czy mimo miłości do siebie nie byłoby lepiej, gdyby się rozstali. Bo Enary kochała Dasima, ale nie będzie potrafiła już mu zaufać a to podstawa każdego związku. Poza tym dała mu jedną szansę a teraz... jakby dawała kolejną, co nie było w jej stylu. Czy to nie jest zbyt abstrakcyjne by byli po tym wszystkim razem? Nie, chyba zostawi to dla siebie.

Dasim

Cóż, Dasim również zastanawiał się, czy aby napewno będą razem szczęśliwi. Zaufanie przepadło, a chyba go już nie odbuduje. A bez zaufania nie ma praktycznie miłości. Więc co teraz? Czy powinni rozejść się na jakiś czas? Może Enary uważa to samo? Poczeka, poczeka.

Elena

//tfuuuu, znowu nie ta postać -.-' //

W sumie Enary miała to samo zdanie. Bo przecież jak mają być razem szczęśliwi? Dasim będzie chciał kontaktów z wilczycami, na co Enary będzie reagowała ni mniej ni więcej atakami szału i furii godnych samych najokropniejszych potworów. Będą się kłócić, ranić i co z tego wyniknie? Chyba tylko nienawiść jednego do drugiego.

Dasim

A on nie chciał nienawiści między nimi. Może partnerstwo zamienić na przyjaźń?
- Wszystko w porządku Enary?- zapytał wilk, spoglądając na samicę. Gdyby mógł czytać w myslach i wiedzieć, co ona o tym wszystkim mysli, byłoby łatwiej...

Enary

- Wiesz, zastanawiam się... nieważne. - powiedziała w końcu. Z jednej strony wahała się a z drugiej strony chciała dać temu związkowi szansę. Kto wie? Może jednak uda się go uratować? Może nie będzie aż tak źle? Może tak, może nie. Jedno jest pewne, ona nie podejmie na razie żadnej decyzji.

Dasim

- Enary, nie denerwuj się. Powiedz spokojnie, co się stało. Kto wie, może uda mi się w tym Tobie pomóc, albo może obydwoje będziemy mieli ten sam problem i go rozwiążemy.- odezwał się głosem dobrego ojca, który chce pomóc swojemu dziecku.