Bursztynowe Morze

Speed

- A ty - powiedział - Jak tam u ciebie? - spytał, po czym położył się na ziemi.

Idalia

- U mnie? U mnie od dawna nie wydarzyło się nic, zupełnie nic - powiedziała. Położyła się na piasku, chowając pod siebie przednie łapy.

Desmond

Des powoli przyszedł nad morze. Usiadł na piasku. Rozejrzał sie nie zauwazył nikogo znajomego. Wielka szkoda. Połozył sie otulając łapy ogonem.

Idalia

Na dźwięk kroków poruszyła uchem. Gdy zorientowała się w jakiej odległości od niej usiadł przybyły, z powrotem przywróciła je do normalnego położenia i oparła pysk na przednich łapach.

Desmond

Spojrzał na Wadere, przez chwile patzrył na nia. Ziewnał lekko z nudów. Gdyby mógł sie na kims wyzyć.. xd Szurał ogonem po piasku.

Idalia

Odgłos szurania ogonem po piasku doprowadzał ją do szału. Leżała przez chwilę naburmuszona, czekając aż wilk przestanie. Po kilku minutach nie wytrzymała. Uniosła łeb, odwróciła go w stronę, z której dochodziło szuranie i powiedziała. - Czy możesz przestać wymachiwać tym ogonem?

Desmond

Spojrzał na nią.
- raczej nie, a co?- spytał, innym tonem. Patrząc na nia niebieskimi oczami.
Szurał jeszcze głosniej. Chciał kogos wkurzyć. xd

Idalia

- A nie liczysz się z tym, że może to drażnić innych? - spytała. Jej ton był bezbarwny, chłodny i opanowany, taki jak zwykle. Niczym nie zdradzał rozdrażnienia wadery.

Desmond

- mi nie przeszkadza- powiedział, spokojniejszym głosem. Połozył łeb na łapy, nadal szurając ogonem. Co chwile kątem oka spoglądał na Wadere.

Idalia

- No tak... Tobie nie - odrzekła siląc się na obojętny ton. Westchnęła teatralnie i z powrotem oparła łeb na łapy.

Desmond

Szurał ogonem dalej. Patrząc przed siebie. Po chwili przymknąl oczy. Ale miał nastawione uszy.

Idalia

Leżała tak jeszcze przez chwilę. Bardzo krótką chwilę. Rzadko puszczały jej nerwy, jednak to szuranie doprowadzało ją do szału. - Przestaaaaań!

Speed

Położył się - Egoista - mruknął pod nosem, spojrzał na Desmonda i Hekate.

Idalia

Stwierdziła, że nie warto przejmować się nieznajomym. Z powrotem ułożyła łeb na ziemi. Uszy położyła po sobie, jakby wierzyła, że to pomoże jej odciąć się od wszelkich odgłosów.

Mack

Przyszedł. Utykał na jedną łapę, dostrzegł Hekate. Chciał się przywitać, ale widział, że rozmawia. Nie chciał przeszkadzać.

Idalia

Znudzona, ziewnęła przeciągle. Na dźwięk kolejnych kroków, uniosła łeb, postawiła uszy na sztorc i przez chwile węszyła by wyczuc zapach przybyłego. O dziwo, ta woń była jej bardzo dobrze znana. Uśmiechnęła się, dawno nie spotkała Macka.

Mack

Przełamał się, usiadł obok niej - Jak tam? Coś się, pozmieniało kiedy mnie, nie było? Hę? - zapytał się.

Idalia

Podniosła się do pozycji siedzącej. - Nie, nic się nie zmieniło - odpowiedziała i uśmiechnęłą się do Macka. - A u Ciebie? Gdzie tym razem się podziewałeś?

Mack

Tu i tam... Znasz Klej? Ona raczej mnie nie pamięta.... Jaki ja głupi, że zostawiłem ją. - westchnął smutno.

Idalia

Zmarszczyła brwi zastanawiając się nad takim imieniem. Po chwili spytała by się upewnić. - Mówisz o Krejzolce, tak? - Nie była przyzwyczajona do ksywek i zdrobnień, zwykle ich nie używała. - Tak, znam ją. Jeśli Ci na niej zależy, może powinieneś spróbować ją odzyskać?