Bursztynowe Morze

Marillion · Wysłany: Nie 23:08, 13 Mar 2011 Temat postu:

Ogon Marilliona, który dotychczas sunął leniwie po piaszczystym podłożu, teraz owinął się wokół grzbietu wilczycy. Wilk łapą odgarnął długą grzywkę, która zasłaniała ciemnie oczy Amiji, by móc spojrzeć prosto w nie.

Siomha Lorcan · Wysłany: Pon 8:59, 14 Mar 2011 Temat postu:

Zrobiło się jej niemal mdło od tych wszystkich uprzejmości, jakie Marillion i wilczyca sobie okazywali. Wiedziała, że nie powinna, ale jednak poczuła spore ukłucie bólu. Uśmiechnęła się sztucznie i odwróciła od wilków. Ruszyła swym flegmatycznym krokiem w stronę lasu. Za jakiś czas już jej nie było.

zt.

Amija · Wysłany: Pon 15:24, 14 Mar 2011 Temat postu:

Amija niczym zahipnotyzowana wpatrywała się w zielone tęczówki basiora. Zadrżała lekko pod wpływem jego dotyku. Tymczasem jej długi ogon przejechał delikatnie po grzbiecie wilka. Zastrzygła jedynie uchem, lecz nie zwróciła większej uwagi na wilczycę.

Marillion · Wysłany: Pon 21:33, 14 Mar 2011 Temat postu:

A Marillion zupełnie zapomniał, że poza nim i Amiją w ogóle jeszcze ktoś tu jest, choć przecież całkiem niedawno rozmawiał ze Siomhą. Teraz jednak istniała dla tego wilka tylko Amija i to spojrzenie jej ciemnych oczu. Wreszcie, po minucie czy dwóch takiego absolutnego bezruchu, wilk gwałtownie przybliżył pysk do pyszczka wadery i pocałował ją.

Amija · Wysłany: Pon 22:07, 14 Mar 2011 Temat postu:

Cóż, Amija nie spodziewała się takiego ruchu ze strony wilka, lecz odwzajemniła pocałunek. Spojrzała na niego z delikatnym uśmiechem. Ciągle nie mogła oderwać wzroku od hipnotyzujących zielonych oczy wilka. Właściwie nic się teraz nie liczyło. Tylko ona i on.

Marillion · Wysłany: Pon 22:21, 14 Mar 2011 Temat postu:

Zaś jego wzrok uciekł gdzieś w bok, skierował się na łapy samca. Panująca wokół cisza zaczynała go drażnić... powinien teraz coś powiedzieć, wyznać wreszcie Amiji, że nie jest ona dla niego tylko przyjaciółką, że już od dawna znaczy dużo więcej. Lecz nie miał pojęcia jak to zrobić. Zwyczajnie się bał, chyba po raz pierwszy w życiu.

Amija · Wysłany: Pon 22:51, 14 Mar 2011 Temat postu:

- Marillion... Chcesz mi coś powiedzieć? - zapytała ściszonym tonem przyglądając mu się uważnie spod lekko zmrużonych powiek. Widziała, że coś go trapi, lecz w chwili obecnej nie potrafiła stwierdzić co.

Marillion · Wysłany: Pon 22:55, 14 Mar 2011 Temat postu:

- Emhm... ja... nie. Nie chcę - mruknął, już pewnie powracając wzrokiem na wilczycę. Powinien jej powiedzieć, to nie ulega wątpliwości. Przecież gdy ją pocałował, Amija nie protestowała. Nie powinien się więc bać. Mimo to milczał.

Amija · Wysłany: Pon 23:02, 14 Mar 2011 Temat postu:

- A... Rozumiem. - mruknęła cicho, właściwie szepnęła, lecz tak, że wilk mógł to usłyszeć. Spuściła wzrok i ułożyła łeb na piaszczystym podłożu. Jej ciemne oczy beznamiętnie wpatrywały się w jakiś nieznany punkt przed nią. Ogon bezwładnie opadł na ziemię.

Marillion · Wysłany: Wto 19:23, 15 Mar 2011 Temat postu:

Kiedy Amija odwróciła wzrok, przestała przytłaczać go swym spojrzeniem, pod którym czuł się tak niepewnie, ten lęk przed wyznaniem wyparował. Marillion w milczeniu przyglądał się wilczycy, aż wreszcie wyrzucił z siebie szybko jednym tchem:
- Zakochałem się w tobie.

Amija · Wysłany: Wto 19:29, 15 Mar 2011 Temat postu:

Słysząc jego słowa zamarła. Leżała nieruchomo przez jakiś czas, spuściła spojrzenie jakby się nad czymś zastanawiając, aż w końcu niepewnie uniosła wzrok na wilka.
- Wiesz, Marillion... Ja w tobie też.

Marillion · Wysłany: Wto 19:36, 15 Mar 2011 Temat postu:

Po jej słowach na pysku Marilliona pojawił się uśmiech. Nie był to już uśmiech niepewny, ani spłoszony, jak wcześniej. Było w nim dużo więcej radości. Rill przez chwilę patrzył w oczy Amiji, merdając wesoło ogonem, aż niemal rzucił się na nią, przytulając mocno do siebie i złożył na jej pysku wilczy pocałunek.

Amija · Wysłany: Wto 20:40, 15 Mar 2011 Temat postu:

Wilczyca zaśmiała się radośnie, aby na moment przymknąć ciemne ślepia. Cieszyła się. Cieszyła się, jak chyba jeszcze nigdy wcześniej. Jej ogon wcześniej merdający na boki, teraz owinął się dookoła ogona wilka.

Dessie · Wysłany: Pią 14:08, 18 Mar 2011 Temat postu:

Dessie pojawiła się niespodziewanie, jakby przez jakiś czas była niewidzialna. Faktycznie, w promieniach słonecznych słabo było ją widać. Westchnęła i bezceremonialnie ruszyła brzegiem morza. Od dawna nic godnego uwagi nie działo się w jej życiu. Chyba czas to zmienić. Ale jak?

Siomha Lorcan · Wysłany: Czw 21:45, 24 Mar 2011 Temat postu:

Siom przyszła ponownie nad morze. Co prawda, nie była to pora dnia idealna do oglądania jego piękna, ale wystarczy poczekać parę godzin i zobaczy się coś niesamowitego. A z Laurim mogła sobie poczekać.
Obejrzała się na wilka, wiedziała, że za nią idzie. Zatrzymała się i pozwoliła czarnym falom obmywać swe łapy. Chłód wody był cudowny.

Lauri Iloinen · Wysłany: Czw 21:57, 24 Mar 2011 Temat postu:

Przybył tu zaraz po towarzyszce. Zatrzymał się obok Siomhy, jednak nieco z tyłu, by zimne fale nie moczyły mu łap. Lauri niespecjalnie za tym przepadał.
Morze... ach, jak on uwielbiał widok falującej leniwie wody, tak kontrastujący ze złocistym, mieniącym się w promieniach słonecznych piaskiem! Widać Siom miała również podobny do niego gust.

Siomha Lorcan · Wysłany: Czw 22:03, 24 Mar 2011 Temat postu:

-Teraz to tylko ciemne fale...- powiedziała spokojnie i nagle energicznie odskoczyła od wody, uważając, by nie zahaczyć o Lauriego. Jakiś skurcz złapał ją w łapie. Szybko przeszedł i nie pozostawił po sobie nawet bólu. Siomha powróciła myślami do tego, co chciała powiedzieć.- Ale o świcie, albo o zmierzchu... sam zobaczysz, że to magiczne miejsce. Piękne samo w sobie.- rozmarzyła się lekko.- Chcesz się przejść po plaży?

Lauri Iloinen · Wysłany: Czw 22:13, 24 Mar 2011 Temat postu:

- Wszystko w porządku? - spytał. Dziwne mu się wydawało, że Siomha tak niespodziewanie odskoczyła od morza, jakby morska woda zaczęła ją parzyć. Przyjrzał się wilczycy z uwagą.

Siomha Lorcan · Wysłany: Czw 22:22, 24 Mar 2011 Temat postu:

-Spokojnie.- powiedziała i parę razy poruszała wszystkimi łapami.- Jakiś skurcz. Już jest wszystko dobrze.- powiedziała wesoło. W ciemnościach nie widziała dokładnie jego postaci i wyrazu pyska. Podeszła bliżej.- To jak?- spytała. Nic jej już nie było i czuła się ponownie dobrze.

Lauri Iloinen · Wysłany: Czw 22:31, 24 Mar 2011 Temat postu:

- Chętnie się przejdę - odpowiedział, a na jego pysk wrócił uśmiech. - Dla mnie nie ma nic gorszego od sterczenia w miejscu, zresztą o tym pewnie zdążyłaś się już przekonać.
Skąd u Lauriego brało się tyle energii? Wilk ten mógł spacerować czy polować dosłownie cały dzień, a i tak nawet po bardzo intensywnym dniu wcale nie czuł się zmęczony.