Green Coast

Shade

- Jestem młoda. Moja sierść jest śnieżnobiała... Mam jedno oko niebieskie, drugie zielone. Koło nosa mam czarną plamkę, i z tyłu na lewej łapie bliznę w kształcie gwiazdy. - powiedziałam tak mniej więcej.

Idalia

- Mhm... - mruknęła tylko w odpowiedzi, jednocześnie przywołując w wyobraźni obraz białej wilczycy o dwukolorowych oczach. Po chwili zapytała. - Pochodzisz z tej krainy?

Shade

- Nie. - odpowiedziałam szybko. - Tam skąd pochodzę było zimno, mroźno i było dużo śniegu. Później przywędrowałam tutaj.

Idalia

Zima, mróz, śnieg... te słowa zabrzmiały bardzo znajomo. Wilczycy przypomniały się chwile z dzieciństwa. Wychowywała się w podobnych warunkach. Zapytała, nie ukrywając zaciekawienia. - Możesz powiedzieć mi więcej o miejscu twojego pochodzenia?

Shade

Spojrzałam na nią.
- Dokładnie nie pamiętam... Miałam zaledwie miesiąc jak opuściłam to miejsce. Moi rodzice zniknęli. - powiedziałam cicho spoglądając na morze. Próbowałam przywołać w głowie obrazy wspomnień. - Pamiętam, że z tamtej krainy szłam na zachód. W kierunku, w którym szło śłońce. Było mroźno, bardzo niska temperatura, śnieg.

Idalia

- A... twoi rodzice należeli do jakiejś watahy czy byli sami? - spytała. Hekate zastanawiała się czy Shade nie pochodzi z tych samych okolic co ona, lecz sama nie była w stanie określić, w którą stronę poruszała się zanim dotarła do tej krainy. Straciła wzrok przed swą wędrówką.

Shade

- Moi rodzice... - powiedziałam cicho. Nie lubiłam o tym rozmawiać, było to przykre. - Należeli do watachy śniegu. Była to mała grupka. Oni... Zgineli.

Idalia

Hekate odruchowo postawiła sztywno uszy. Wataha Śniegu... teraz była już pewna, że Shade mówi o jej rodzinnej watasze. Usłyszała, że w głosie wilczycy coś się zmieniło, lecz zapytała. - Wiem, że to dla ciebie trudny temat, ale muszę się dowiedzieć... Co się stało? Oczywiście, nie musisz odpowiadać jeśli nie chcesz.

Shade

- Moja rodzina miała legowisko w jednej z jaskiń w dość dużej górze. Niedaleko była jaskinia wielkiego niedźwiedzia, ten niedźwiedź trzymał z wilkami, uwielbiającymi mordować. - powiedziałam spokojnie opanowanym już głosem. - Te wilki nienawidziły mojej rodziny. Mama powiedziała mi kiedyś, ze idą z tatą na polowanie. Niedługo wrócą. - westchnęłam cicho. - Wyszli z jaskini, przytulili mnie ostatni raz. Potem zniknęli. Ta noc była burzliwa, słyszałam skowyt, odgłosy walki. Ale nie wychodziłam z legowiska. Kilka dni i nocy minęło. Byłam strasznie głodna, nie umiałam polować. Wyszłam z jaskini i już nie wróciłam. Niedaleko w lesie widziałam ślady krwi, kości i ten znajomy zapach... - do oczu napłynęły mi łzy, ale szybko je otarłam. - Udawałam, że nie wiem skąd jestem i nie wiem co się z nimi stało... Nie mam pewnoście czy zgineli, ale... ten zapach mógł być ich tylko dlatego, że tam walczyli...

Idalia

Hekate uśmiechnęła się lekko. Nie chciała mówić na głos, że skoro nie wrócili, to zapewne zginęli. Objęła Shade ogonem i powiedziała. - Najważniejsze, że tobie udało się wyjść z tego cało.

Shade

- I tak już nic nie zmienię. Teraz jestem tu, szcześliwa. Mam bliskich, zakładam swoją rodzinę... - powiedziałam uśmiechając się lekko. - Tak po prostu miało być.

Idalia

- Dokładnie - na pysku Hekate zagościł prawdziwszy uśmiech. - Najważniejsze w życiu to odnaleźć prawdziwe szczęście.

Shade

- Tak. - zaśmialam się. - A Ty... Zauważyłam, że kiedy mówiłam o watasze śniegu, zmieniło się trochę w Tobie. Wiesz coś na ten temat?

Idalia

- Z twoich opowieści wygląda na to, że to ta sama wataha, w której ja się urodziłam - odpowiedziała. - Co prawda nazywała się dokładnie tak samo - Wataha Śniegu, ale nie mam pewności...

Shade

- Hmmm... To bardzo możliwe. - powiedziałam cicho i uśmiechnęłam się.

Idalia

Westchnęła i dodała po chwili milczenia. - Niestety, nie mam zbyt dobrych wspomnień związanych z tą Watahą.

Shade

- Ja praktycznie nie mam ich w ogóle. Ale z tego jak... wyglądali rodzice po niektórych spotkaniach ... To wierzę, że nie było miło. - powiedziałam cicho i wspomniałam poranionego tatę. - Rodzice nie dopuszczali mnie do watahy. inne wilki nawet nie wiedziały o moim istnieniu

Idalia

- Wcale im się nie dziwię - powiedziała i znów westchnęła, tym razem dość ciężko. - Moja matka została skazana na śmierć, bo mój ojciec pochodził spoza Watahy. Ja i moje rodzeństwo byliśmy traktowani okropnie, a gdy chcieliśmy odejść, wojownicy zaatakowali nas. Z mojego rodzeństwa tylko mnie, choć okaleczonej, udało się ujść z życiem.

Shade

Przygryzłam wargę.
- Ta wataha była okropna. - skomentowalam. - Miałam wrażenie, ze wilki z watahy śniegu spiskowały z tymi od niedźwiedzia. Mam wyostrzony słuch, wzrok. Do tego umiem wyczytać niektóre elementy z myśli innych. Ale to zwykłe. Poza tym, moja obecność "podobno" działa kojąco.

Idalia

- W tym muszę się zgodzić - odpowiedziała i zaśmiała się. - Twoje towarzystwo i rozmowa z tobą sprawiają, że wszelkie smutki stają się jakby odleglejsze.