Śnieżny Wodospad

Abaddon

Nie chciał oddawać się wspomnieniom. Było wiele szczegółów z dzieciństwa, o których nie miał chęci sobie teraz przypominać. By oderwać się od myśli, zlustrował otoczenie uważnym spojrzeniem swych zimnych oczu. Zatrzymał wzrok na szarej wilczycy. Poza nim była tu jedyną żywą osobą.

Arya.

Zatopiła się w głębokim morzu myśli. Gdyby nie mroźny wiatr, który osiadł na jej ciele, pewnie wciąż tkwiłaby w ogromie swych refleksji. Przymrużyła powieki, odwróciła lekko łeb i dostrzegła w oddali nieznanego wilka.

Abaddon

Zauważywszy, że wilczyca dostrzegła go, ledwo zauważalnie skinął łbem na powitanie. Nie znał tej samicy, jednak odrobina kultury nie zaszkodzi... By nieznajoma nie odniosła wrażenie, iż Abaddon jest nachalny, odwrócił wzrok. Utkwił spojrzenie w wodzie rozbijającej się o białe skały.

Arya.

Jej niezmiernie jasnofioletowe ślepia zauważyły, skinienie wilka w jej stronę. Arya postanowiła odwzajemnić jego gest tym samym. Ta kraina była jej zupełnie obca, nie znała tu nikogo, jednak jakoś szczególnie jej to nie przeszkadzało. Po chwili zastanowienia postanowiła podejść do wilka.

Abaddon

Usłyszawszy odgłos kroków, oderwał wzrok od pieniącej się na skałach wody i z powrotem przeniósł spojrzenie na nieznajomą wilczycę. W towarzystwie nieznajomej osoby wolał zachować czujność.

Arya.

Spokojnie ułożyła swe ciało wzdłuż wodospadu. Miała idealny widok na obsypane śniegiem drzewa, mieniącą się od mrozu i białego puchu ścieżkę prowadzącą do wyjścia, wodospad oraz wilka. Dzisiejszy dzień uważała za wyczerpujący, czuła jak jej powieki powoli się zamykają, jednak próbowała temu zaradzić.

Abaddon

Jeszcze przez chwilę obserwował wilczycę. W końcu swym zwyczajem wyciągnął przed siebie przednie łapy i ułożył na nich pysk. Tak jak uprzednio wlepił spojrzenie w wodospad, zagłębiając się w ponurych myślach.

Arya.

Jej niewielkie ciało, tak wiele blizn. Życie Aryii od zawsze przepełniał zapach walki i bólu. Nic nie mogła jej zrazić. Spojrzała na wilka - Witaj - odrzekła spokojnie z niezwykle poważnym wyrazem na pysku. Chciała choć na chwilę zapomnieć o dręczących ją myślach.

Abaddon

//Odrzekła? Przecież Abaddon nic do niej nie mówił...//

Spojrzał na nieznajomą, nie od razu podnosząc pysk. Dopiero po chwili lustrowania jej spojrzeniem, uniósł łeb. W oczy Abaddona rzucił się ogrom blizn wyzierających spod szarej sierści wilczycy. - Witaj - odpowiedział swym spokojnym, chłodnym tonem.

Arya.

//Przepraszam, rozpędziłam się.//

Przeniosła wzrok na wodospad - Jak Cię zwą? - zapytała spokojnie, przymykając lekko powieki, gdyż zimny wiatr niebywale drażnił jej oczy.

Abaddon

- Abaddon - przedstawił się krótko, podnosząc do pozycji siedzącej. Jeszcze raz przyjrzawszy się wilczycy, zapytał. - A ty? Jak się nazywasz?

Arya.

- Arya - odrzekła z tym samym spokojnym tonem. Spojrzała na niego - Od dawna tu jesteś? - zapytała, a z jej pyska wciąż nie znikał poważny wyraz.

Abaddon

- Zależy czy masz na myśli wodospad czy krainę. Jeśli to drugie, od urodzenia - powiedział i westchnął ciężko. Z każdym dniem coraz bardziej żałował, że przyszedł na świat w tej krainie.

Arya.

- Tak, miałam na myśli krainę - powiedziała, wciąż patrząc na wilka. - Chyba nie jesteś tym faktem zadowolony? - zapytała, jednak brzmiało to raczej jak stwierdzenie.

Abaddon

Zaśmiał się ponuro i odrzekł. - Dla wilka niedawno tu przybyłego ta kraina jest istnym rajem - cisza, spokój i harmonia. Każdy kolejny dzień nie różni się niczym od poprzedniego. Jednak takie życie po dłuższym czasie zaczyna męczyć.

Arya.

- Być może - stwierdziła, po czym westchnęła. Mając na głowie opiekę nad młodszą siostrą, warunki panujące w tej krainie wydawały się idealne. - Pożyjemy, zobaczymy - dodała spokojnie.

Abaddon

Skinął tylko delikatnie łbem. Jeszcze raz obrzucił nieznajomą krótkim spojrzeniem, jakby chciał zapamiętać każdy szczegół jej wyglądu, po czym wrócił wzrokiem na wodospad z jego perspektywy sprawiający wrażenie mlecznobiałego.

Arya.

Wciąż spoglądała na Abaddona. Wydawał jej się istotą zmęczoną życiem, lub po prostu leniwą. Jednak pierwsza myśl była chyba słuszniejsza. Arya nie miała czasu na zamartwianie się, musiała wychowywać młodszą siostrę o dość trudnym charakterze. Westchnęła - Masz tu rodzinę? - zapytała spokojnie po chwili ciszy.

Abaddon

Z pewnym ociąganiem pokiwał głową. - Mam. Ojca gwałciciela, matkę z ilorazem inteligencji poniżej przeciętnej i nieustannie włóczącą się po innych krainach siostrę, której nawet dobrze nie znam - rzekł po chwili. Być może nienawiść do własnej rodziców nie była normalna, ale cóż... kto kochałby takie wilki?

Arya.

Po tym co usłyszała od wilka, w jej oczach można było dostrzec zdziwienie. Każdej odpowiedzi się spodziewała, lecz nie takiej. Nie skomentowała tego, pokiwała jedynie łbem jakby wszystko rozumiała.