Śnieżny Wodospad

Abaddon

Przeniósł wzrok na wilczycę, przez chwilę przyglądając jej się. Westchnął ciężko. - Czy to naprawdę takie niewiarygodne? - spytał i dodał pospiesznie. - Niestety, nawet ta kraina nie jest pozbawiona zjawisk, które można nazwać nawet patologicznymi.

Arya.

Spojrzała na wilka z nieodgadnionym wyrazem na pysku - No cóż, świat jest tylko światem. Różne rzeczy się tu zdarzają. - stwierdziła spokojnie. Pierwszy raz spotkała się z tego typu historią, jednak szybko się z nią oswoiła.

Abaddon

- Niestety, nic nie można na to poradzić - rzekł cicho i oparł pysk o przednie łapy. Miał nadzieję, że wilczyca nie zada kolejnego pytania dotyczącego jego rodziny. To nie był dla niego przyjemny temat.

Arya.

Przeniosła wzrok na wodospad, jednak kątem oka wciąż obserwowała wilka. Westchnęła - Dokładnie - rzekła krótko. Na jej pysku wciąż wymalowany był idelany spokój. Nie chciała dalej ciągnąć tego tematu. Zdążyła zauważyć, iż wilk nie lubi rozmawiać o swojej przeszłości.

Abaddon

Zerknął na wilczycę. - A Ty? Masz w ogóle jakąś rodzinę? - spytał, choć nie był pewien czy Arya chce rozmawiać na taki temat. - Większość przybywających do tej krainy wilków jest zupełnie samotna.

Arya.

Pokiwała lekko łbem - Mam siostrę - odpowiedziała bez jakiegokolwiek entuzjazmu w głosie. Niby miała kogoś bliskiego, kto teoretycznie powinien jej pomagać. Jednak od dawna nie czuła żadnego uczucia w swoim sercu, tak jakby go w ogóle nie miała.

Abaddon

- Z tonu Twojego głosu można wywnioskować, że taka rodzina wcale Cię nie cieszy - odrzekł i uśmiechnął się lekko. - Zapewne jest młodziutka, a Ty musisz ją niańczyć?

Arya.

- Dokładnie tak - odrzekła swoim chłodnym głosem. Ona nienawidziła szczeniaków. Do dziś, zastanawiała się dlaczego przygarnęła Petrę. Zapatrzyła się chwilę na wodospad, po czym owinęła łapy puszystym ogonem.

Abaddon

Przez chwilę przyglądał się wilczycy. Czyżby nie darzyła uczuciem nawet własnej rodziny? - Nie traktuj w taki sposób, w jaki się o niej wypowiadasz - rzekł. - Na pewno kiedyś, gdy dorośnie, odwdzięczy Ci się za opiekę.

Arya.

- Staram się traktować ją najlepiej jak umiem, jednak - rzekła, po czym nastąpiła chwila przerwy. Uniosła łeb w górę i spojrzała na niebo - nie potrafię kochać - dokończyła spokojnie.

Abaddon

Zmrużył lekko ślepia, wciąż przyglądając się wilczycy. - Ja uważam, że każdy potrafi kochać. Wszyscy mają to w sobie - odpowiedział po chwili. - Tylko po prostu niektórym przychodzi to trudniej, potrzebują więcej czasu... za jakiś czas pewnie nie będziesz wyobrażała sobie życia bez siostry.

Arya.

Przeniosła swoje jasnofioletowe ślepia na wilka - Ja i moja siostra to dwa różne światy - rzekła spokojnie. Nigdy nie lubiła się rozgadywać. Jej wypowiedzi były krótkie, czasem tajemnicze tak, jak ona sama. Czy potrafiłaby pokochać? Zbyt wiele przeszła jako szczeniak.

Abaddon

Przewrócił oczami. Według niego Arya wcale nie była tajemnicza. Już prędzej nazwałby ją uparciuchem. - Przecież to, że tak bardzo się różnicie, wcale nie przeszkadza - powiedział. Po chwilce dodał pospiesznie. - Ale to Twoja rodzina, ja nie będę się już wtrącać.

Arya.

Pewnie rozgadałaby się co do swojej rodziny i przeszłości, jednak była ona leniwą istotą, której wspominanie i mówienie o takich rzeczach nie było ulubionym zajęciem. Uśmiechnęła się nikle do wilka i westchnęła.

Abaddon

Delikatnie wykrzywił wargi, odwzajemniając uśmiech. Przeniósł wzrok na niebo i westchnął cicho. Jak on chciałby mieć taką rodzinę jak Arya...

Arya.

Postanowiła zrobić to samo co wilk. Delikatnie podniosła łeb i zaczęła wpatrywać się w gwiazdy
- Widziałeś kiedyś ludzi? - zapytała nagle, po chwili ciszy.

Abaddon

Gwałtownym ruchem łba przeniósł wzrok na wilczycę. Popatrzył na nią trochę zdziwionym spojrzeniem. Skąd takie pytanie? - Oczywiście, że tak - odrzekł. - Bardzo niedaleko, nieopodal pobliskiego lasu jest wioska. Nie sposób nie wpaść na człowieka, lub przynajmniej nie zobaczyć jakiegoś.

Arya.

Pokiwała tylko łbem. Podniosła swoje łapy delikatnie do góry i obejrzała blizny, które się na nich znajdowały. Westchnęła cicho. Po chwili jej wzrok spoczął gdzieś na wodospadzie.

Abaddon

Przez chwilę przyglądał się jej, zastanawiając się nad tym, co ma powiedzieć. Rzekł w końcu krótko. - Wilki raczej nie poruszają tematu ludzi bez powodu...

Arya.

Przeniosła wzrok na wilka i odrzekła pytaniem
- Byłeś kiedyś w bliższym kontakcie z człowiekiem? - jej głos był jak zawsze chłodny. Przymrużyła delikatnie powieki, na jej pysku malował się poważny wyraz.