Śnieżny Wodospad

Sou

Przybiegła tutaj z Helmi na swoim miękkim grzbiecie. Zatrzymała się tuż przed wodospadem. - Tu chyba będzie dobrze, co? - Zapytała się swojej małej towarzyszki. Tuż za spadającą wodą znajdowały się białe skały, co sprawiało, że ta wyglądała, jakby miała barwę śniegu. Ciekawe, bardzo ciekawe.

Helmi

Niechętne zlazła z grzbietu Sou. Było na nim tak mięciutko i wygodnie! Z zaintrygowaniem podeszła do wodospadu. Nie zauważyła, że kryją się za nim białe skały.
- Czy... zamiast wody spada tu śnieg? - zapytała i wyciągnęła niepewnie łapkę, żeby sprawdzić, co to za dziwna biała substancja.

Sou

Podeszła do niej powolutku. Mogła się spodziewać, że podróżowanie wraz z takim ciekawskim stworzeniem znaczyło także mnóstwo pytań. - Nie. Masz takie wrażenie, bo tuż za wodospadem znajdują się białe skały. - Odpowiedziała krótko i na temat. Usiadła przed wodą i zamoczyła lekko łapkę. - Zimna. - Stwierdziła, wyciągając ją natychmiastowo.

Helmi

A Helmi oczywiście od razu pognała wzdłuż brzegu rzeczki, żeby sprawdzić, czy za ścianą wody rzeczywiście znajdują się białe kamulce. Podeszła do wodospadu bliziutko, nic sobie nie robiąc z zimnych kropel wody, które ciągle skapywały jej na futerko.
- O, rzeczywiście - powiedziała.

Sou

Obserwowała szczeniaka z najwyższym zainteresowaniem, co chwilę mrużąc oczy. - Tylko nie wpadnij! Nie mam ochoty na kąpiel. - Rzekła, oczywiście, odkrywając swoja egoistyczną stronę. Owinęła ogonem swoje łapska i dalej obserwowała małą. - Wybacz, Helmi, ale chyba się nie przedstawiłam. Sou. - Przedstawiła się w końcu.

Helmi

- Spokojnie, nie wpadnę... - odsunęła się od wodospadu i otrzepała z chłodnej wody. Jeszcze nigdy nie widziała kamieni o takiej barwie. Usiadła i popatrzyła na Sou. - Fajne ma pani imię.

Sou

Pokręciła przecząco głową. - Nie 'pani' tylko Sou. Mów mi po imieniu, Helmi. - Powiedziała, posyłając jej lekki uśmiech. - Krótkie i nic nie znaczące. - Stwierdziła, po raz kolejny wprawiając końcówkę swojego ogona w ruch. - A teraz powiedz mi, co normalnie robisz z przyjaciółmi? - No cóż, ona nie miała wprawy, bo nie miała przyjaciół. Warto by nauczyć się czegoś na ten temat. Oczywiście, wątpiła, że nagle stanie się dla tego szczeniaka kimś ważniejszym. Wątpiła, że mała z nią wytrzyma długo.

Helmi

Jej ogonek na chwilę przestał miotać się wokół zadka, co mogło być znakiem, że Helmi głęboko się nad odpowiedzią zastanawia. Po dłuższym namyśle odpowiedziała:
- Bawię się, zwiedzam krainę, rozmawiam... normalnie, jak to z przyjaciółmi.

Sou

Pokiwała tylko głową ze zrozumieniem. - Tak się zastanawiam... Co wy w ogóle widzicie w takiej przyjaźni, oprócz tego, że zawsze możecie ze sobą pogadać...? - To brzmiało, jak pytanie i właściwie to nim było. Ta mała, włochata kulka sprawiła, że Sou zaczęła się interesować tym, co od urodzenia było jej obce. Sama nie wiedziała już czy o dobrze, czy może raczej źle... A może raczej tak pośrednio? Wymusiła na sobie lekki uśmiech. Jak widać okazywało się, że szczeniak był mądrzejszy od niej...

Helmi

- Jak to co?! - mała, usłyszawszy to kretyńskie w jej odczuciu pytanie, poślizgnęła się i gdyby nie trzeźwość umysłu, pewnie leżałaby teraz w rzece kompletnie przemoczona. Kilkoma susami doskoczyła do Sou. Stanęła przed nią i zadarła łebek, żeby spojrzeć w jej żółte oczy. - Przyjaciele pomagają sobie w potrzebie, wspierają się w trudnych chwilach, doradzają, kiedy potrzeba...

Assire

Assire przyszedł spokojnie. Rozejrzał się wesoło. Zauważył jednego dzieciaka i jedną samice. Uśmiechnął się wesoło. Jego oczy zabłysły. Nie było mu w ogóle zimno. Usiadł dostojnie i patrzał na wadery. Po chwili wstał i się przywitał; - Witam jestem Assire

Alerth

Alerth spokojnym krokiem przybyła nad wodospad. Rozejrzała się dokładnie. Ale... chwila. Zwróciła uwagę na pewnego wilka, przyjrzała mu się.- Assire!-krzyknęła radośnie i podbiegłą do niego tuląc go bardzo mocno.

Sou

Odchyliła łeb do tyłu, gdy mała pośliznęła się. Czy miała ochotę jej pomóc? A skąd! W jej mniemaniu, pomagając innym sprawiłaby, że staliby się nieporadni. A gdy sami sobie poradzą to przynajmniej będą wiedzieli co robić przy następnym takim kłopocie. Jej oczy położyły się sztywno w tył. Następnie jej łeb zwrócił się ku dołowi, gdzie napotkał Helmi. I chyba nie był tym widokiem zadowolony.
- Oj, dobra już, dobra... - Wywróciła oczami. Niekoniecznie takiej odpowiedzi oczekiwała. Bo to akurat wiedziała, ale sensu nadal w tym nie mogła wynaleźć. Przechyliła niedbale łeb, spoglądając na 'nowych', którzy pojawili się nad wodospadem. A co z kompletną samotnością?! To znaczy, nie licząc szczeniaka.
- W... - Nie zdążyła nawet odpowiedzieć, kiedy Assire został zaatakowany przez jakąś żółto - niebieską waderę. O fuuu! Nienawidziła połączenia tych dwóch kolorów. W jej oczach gryzły się nieznośnie. Mlasnęła z obrzydzeniem.

Assire

Assire również ją przytulił i liznął w policzek. - Hejka długo się nie widzieliśmy - powiedział do niej wesoło. Uśmiechnął się jeszcze raz. - Niestety oślepłem na prawe oko - rzekł do niej smutno.

Alerth

-Tak, bardzo dawno.- powiedziała i się uśmiechnęła.-A.. czemuż to oślepłeś?- zapytała przyglądając mu się. Biedactwo... musiało boleć. Machnęła ogonem i się nim otuliła. -Co.. tam u Ciebie?- zapytała..

Assire

Nie wiem? - odpowiedział i usłyszał jeszcze jedno pytanie. - Oprócz oka to bardzo dobrze - powiedział wesoło. - A u ciebie dobrze? - zapytał wesoło. - Poznałaś kogoś? - znów o coś zapytał.

Alerth

-Nie, nikogo nie poznałam... przespałam lato jak niedźwiedź zimę.- powiedziała i zachichotała. Usiadła obok Assirego i odrzuciła śnieg łapą. Zaczęła pazurem po śniegu drążyć jakieś kółka.

Assire

Aha - powiedział z uśmieszkiem na kufi. Siedział cały czas. Spojrzał co rysowała Alerth. Wyciągną pazur. Assire był świetnym rysownikiem. Narysował na śniegu Alerth. Bardzo ładnie mu się udała. Patrzał teraz tylko na Alerth.

Hiretsuna Shinigami

Przyszedłem w to miejsce z czarnym kapeluszem al capone na łbie.Poprawiłem kapelusz ak aby zasłaniał moje ślepia,przszedłem obok jakiegoś samca i wystawiłem na niego kły oraz cicho zawarczałęm.Tak z nudów oczywiście. Położyłem się pod drzewem.

Assire

Assire spojrzał na wilka, który na niego zawarczał. Uśmiechnął się szeroko do niego i podbiegł. Wyciągnął pazury i powiedział; - Nie znoszę jak ktoś na mnie warczy i wystawia kły. - Assire spojrzał w jego oczy. Jego uśmiech pasował do mordercy. Spuścił głowę i w cieniu jego oczy zabłysły. Tak samo jak kły. Podniósł głowę. Jego oczy chciały śmierci tak jak kły. Ale kogo?