Tajemnicza krypta

Idalia

- Nie powinno się wymagać niczego innego od kogoś, kto jest demonem - odpowiedziała. W końcu stworzenia te był z natury złymi duchami, pozbawionymi większości pozytywnych uczuć i wilczych odruchów.

Selena

-No tak.-Powiedziała.
-Chociaż znałam wilka który był demonem i był można powiedzieć że był dobry.-Dodała.
Zastrzygła uszami a pazury wbiła w ziemie.

Idalia

Lekko się uśmiechnęła, odpowiadając:
- W każdym gatunku trafiają się odmieńcy... być może znajomy ci demon zdążył poznać w swoim życiu istotę wilczego istnienia. Te magiczne stworzenia właśnie z tym mają problem - nie rozumieją, po co właściwie znajdujemy się na ziemi, zdaje im się, że wilcza egzystencja sprowadza się jedynie do bezlitosnej, prymitywnej walki o przetrwanie, która wyzbyta być powinna wszelkich uczuć.

Selena

-Może i masz rację.-Powiedziała Selena.
-Chociaż ja mam całkiem odmienny pogląd na te sprawę. Może ona jest taka pusta i oziębła nie dla tego że jest demonem tylko dla tego że kiedyś ktoś ją skrzywdził.-Powiedziała ponownie wilczyca.

Idalia

- Mówimy dokładnie o tym samym - odpowiedziała i zaśmiała się krótko. Popatrzyła przez chwilę na wejście do mrocznej krypty i zaczęła kontynuować swą wypowiedź. - To jest właśnie istota wilczego istnienia, zresztą nie tylko wilczego, ale również każdego innego, które jest na tym świecie: miłość i umiejętność współżycia z innymi. Być może ktoś kiedyś tak ją skrzywdził, że utraciła wiarę w te wartości. A może nawet nikt nigdy jej tych wartości nie wpoił? Sądzę, że tego się nie dowiemy.

Selena

-Ja również tak sadzę.-Powiedziała.
-Jednakże proponowałabym zmienić temat na bardziej przyjazny.-Dodała uśmiechając się. Przeciągnęła się trochę i zastrzygła uszami.

Idalia

- Myślę, że to świetny pomysł. Demony i zjawy nie są najlepszym tematem na luźną pogawędkę - odpowiedziała i odwzajemniła uśmiech. Rozejrzała się po okolicy - nie należała do najsympatyczniejszych. Idalia dodała. - Proponuję też zmienić miejsce... to nie sprzyja przyjemnym rozmowom.

Selena

Selena pokiwała głową w zamyślaniu.
-No to co powiesz na jakąś łąkę?-Zapytała się swojej rozmówczyni.
Wilczyca wstała i merdając ogonem na boki spojrzała wyczekująco na Jdalie. Przeciągnęła sie i zastrzygła uszami.

Idalia

- Łąka... hm. Chętnie - odpowiedziała i również podniosła się na równe łapy. Zastanowiła się nad wyborem i dodała. - Tylko, że nie znam zbyt wielu łąk w tej krainie... chyba, ze ty będziesz prowadzić.

Selena

-No to chodzi za mną.-Powiedziała i zwinnym ruchem udała się na zachód aby skręcić po chwili na północ. Po kilku minutach zniknęła z terenów ludzkich i udała się na jakąś miłą i przyjemna łąkę.

Idalia

Ruszyła powoli za Seleną. Szła na tyle wolno, że po niedługim czasie zgubiła ją z oczu, lecz idąc za towarzyszką, pokierowała się zapachem. doszła z tych terenów.

zt