Wieczna pustka...

Charlie

- Coś mi się zdaje, że chyba niedługo dołączę do tego jakże miłego, ciepłego miejsca. Zajmij mi miejsce przy kotle, tak na przyszłość - odrzekła i puściła mu oczko - U mnie wszystko po staremu. A co u ciebie? - zapytała swoim srebrzystym głosikiem.

Jerome

- Hmm...no więc...- przewrócił oczyma i podpełznął zwinnie bliżej - ...no nic, zimnoooo! - przytulił się do wilczycy z szerokim uśmieszkiem. No fakt było mu zimno. Nic, że ją trochę wykorzysta.

Charlie

Delikatnie uwolniła się z jego objęć. Przysiadła tuż obok niego z łobuzerskim uśmiechem - Nie masz legowiska? - zapytała nieco obniżając ton głosu i udając wielkie zdziwienie.

Jerome

- Legowisko? - zrobił wielkie ślepia z kpiącym uśmiechem. - Ja i legowisko? Jasne...wolność i otwarta przestrzeń dewizą życia. - rzucił zgarniając się i doprowadzając do ładu ruszył wolnym krokiem przed siebie ku pniu drzewa.

Charlie

- Można i tak - stwierdziła wzruszając ramionami. Nie ruszyła się z miejsca. Na jej pysku wciąż malował się delikatny uśmieszek, a wzrok wędrował po całej okolicy.

Kain

{Jerome, Charlie - na pierwszej stronie jest opis. Obecnie jesteście na terenie cmentarza, grobu.}

Charlie

Jej powieki powoli się zamykały, a usta mimowolnie otwierały do ziewania. Postanowiła opuścić do miejsce - Do zobaczenia - pożegnała się spoglądając na wilka, po czym zniknęła gdzieś pomiędzy drzewami.

Seyu

Nie wiedział, ile razy słonce zaszło, nim dotarł w to miejsce. Nic już nie wiedział, co było głównym powodem przez który wędrował. Wziął głęboki wdech, brnąc dalej przed siebie. Nie używał skrzydeł, nie miał do nich jeszcze pełnego zaufania. W końcu, zmęczony usiadł, owijając ogonem przednie łapy. Czuł, że dobrze zrobił, opuszczając swoją rodzinę. Rodzinę... czy oni rzeczywiście nią byli? Pomimo takich znaczących różnic... czy to w ogóle było możliwe?
Jednego był pewnien: tu go nie znajdą. Nie może się z nimi spotkać, wtedy cały jego plan legnie w gruzach, a przecież miał jeden, określony cel. Musi znaleźć podobnych do siebie. Był przekonany, że od nich dowie się całej prawdy i wreszcie zrozumie, kim jest i gdzie jego miejsce. Skrył pyszczek między przednimi łapami i załkał cicho. Już tęsknił za mamą... za wszystkimi. Dlaczego go to spotkało? Czemu nie mógł być normalny!!
Wtem z jego piersi wyrwał się głośny, pełen żalu ryk zawodu i rozpaczy, który zwieńczony był strugą wrzącego ognia. Padł bezwładnie na ziemię, zmęczony zarówno daleką drogą, jak i targającymi go emocjami. Leżał na boku, myśli nie chciały opuścić jego głowy.

Dea

Szła spokojnie,musiała parę spraw przemyśleć a nie ma lepszego miejsca od pustkowia,spojrzała kątem oka na smoka po czym położyła się na ziemi

Seyu

Młody smok nie zważał na to, że ktoś się zbliża. Leżał smętnie, tocząc wojnę ze swoimi myślami. Po dłuższej chwili zmienił jednak zdanie i podniósł cielsko z podłoża. Wtedy, niespełna roczny smok, zobaczył nieopodal jakiegoś wilka. Ale ten wilk był niezwykle podobny do niego! Od razu bowiem zauważył skrzydła, rogi... oczy rozwarł szeroko i momentalnie ruszył w stronę nieznajomej.
- Witaj! - skierował do Dei, przyglądając się jej. Być może ona mu pomoże? - Jestem Seyu. A... Ty? - spytał, patrząc na nią z ogromną nadzieją.

Dea

Uśmiechnęła się lekko i wstała no bo przecież tak wypadało - Dea - przedstawiła się krótko,Seyu wyglądał na jeszcze młodego a już ją przewyższał

Seyu

- Dea - powtórzył smok... wilk, by zapamiętać. Obserwował ją dokładnie. Zdała mu się gwałtownie taka bliska, niemalże jak rodzina. Byli do siebie tak niesamowicie podobni! Nie mógł wprost uwierzyć, że ktoś inny może mu aż tak bardzo przypominać samego siebie.
- Ty... jesteś wilkiem, prawda? - zapytał ostrożnie ze zdenerwowaniem oczekując na odpowiedź. Nie wiedział zupełnie, jakich słów użyć, by dociec prawdy. Język plątał mu się i jak na ten czas ograniczone słownictwo było jedną z największych przeszków w dążeniu do celu.

Dea

Pokręciła przecząco głową - Jestem smokiem tak samo jak ty jedną z potężniejszych ras - odpowiedziała spokojnie machając leciutko ogonem

Seyu

Smok. Już słyszał to słowo. A więc o to chodziło? Tego nie chcieli mu wyjawić?
Gdyby to było możliwe, zapewne Seyu zbladłby. Jego dolna szczęka zadrżała, przez co mina wydała się jeszcze bardziej przerażona. Oczy zaś przypominały spodki.
- Czyli... ja nie jestem wilkiem? Tylko smokiem? Jestem smokiem... - jęknął padając na zad z wrażenia. Skrzydła bezwładnie spoczęły na ziemi. Samiec spojrzał na nie i chwile zastanawiał się nad czymś.
- Więc Ty też umiesz pluć.... - musiał pomyślec, by przypomnieć sobie to słowo. - ... ogniem? I latać? Znaczy, ja jestem taki jak Wy? Jestem jednym z Was? - pytał coraz bardziej zdziwiony, dochodząc do kolejnych wniosków.

Dea

Jest nas więcej - powiedziała nieco zdziwiona zachowaniem smoka no cóż musiał się wychowywać pośród wilków którzy nie uświadomili mu że jest smokiem,obróciła łeb w bok i wzięła głęboki wdech by po chwili wypuścić obłok ognia - Latać na razie nie mogę bo mam złamane skrzydło

Seyu

Czuł się, jakby właśnie odnalazł coś, co nieopatrznie zgubił dawno temu. Jakby coś sobie przypomniał i jakaś dziura została załatana.
- O rany... - wybełkotał, jakby właśnie został uświadomiony i poznał przyszłość. Spojrzał na nią badawczo.
- Jest Was więcej? Macie swoje stado? Czy to daleko?

/przez kilka dni mnie nie będzie/

Dea

Tak tak to całkiem niedaleko mamy swoje legowiska! swoje stado i rodziny! - powiedziała podekscytowana bądź co bądź ale według niej dokonała jakiegoś dobrego czynu który być może w przyszłości przyczyni się do ocalenia świata od zła

Seyu

Rozwarł ślepka szeroko z niemałą fascynacją obserwując smoczycę. Mieszały się w nim sprzeczne uczucia i w gruncie rzeczy nie wiedział, co dokładnie w nim góruje. W każdym razie ciekawość nie znała granic, a przecież miał swój cel!
- Zaprowadzisz mnie tam? - spytał błagalnie, niemalże drżąc z napięcia jakie się w nim zgromadziło przy tym pytaniu. Czy się zgodzi? Będzie mógł poznać inne smoki?!

Namida

Smoczyca zatoczyła koło nad grobem Kyuubi. W końcu wylądowała niedaleko, wsłuchując się w grobową ciszę, wieczną pustkę. Jej uwagę przykuły dwa smoki. Poruszyła jednoznacznie ogonem, jeszcze kilka razy machając skrzydłami po locie. Podeszła do postaci, lustrując je wzrokiem.
- Witam - jej głos był tak inny, przeszywający...

Dea

Oczywiście - odpowiedziała uśmiechając się przy tym,słysząc przeszywając głos obróciła się gwałtownie i przywarła do ziemi.Seyu był smokiem ale nie należał do grona więc nie była pewna czy aby smoczyca nie zrobi mu krzywdy - Witaj - przywitała ją dalej nie odrywając się od ziemi