Wiersze Blacky

Black Pearl

Na początek jeden biały wiersz, który napisałam na podstawie własnych przeżyć, toteż jest dla mnie bardzo ważny, mam nadzieję, że Wam się spodoba.

Chłopcze, mój narkotyku...
chciałabym obudzić się rano
wyjąć spod poduszki twoje zdjęcie
podrzeć spalić
zdmuchnąć popiół

ale nie mogę
jest tak jakbyś
trzymał mnie za rękę
i nie pozwalał mi na samodzielny czyn

jesteś jak narkotyk
uwierz mi
chłopcze
mogę ci wytłumaczyć

na początku jest
tak miło i niewinnie
świat nabiera kolorów
wszystko zdaje się lepsze

a kiedy siedzę w tej miłości
po uszy
to dopiero zaczyna się dziać
zauważam swój błąd

zabierasz wszystko
niszczysz co cenne dla twej ofiary
bo wiem że było ich więcej
już się nie łudzę

a gdy się zorientuję
że coś jest z tobą nie tak
że wcale nie kochasz
już jest za późno

Yuuseki

Hm... Prosty - to pierwsze, co przyszło mi na myśl. Niesamowicie prosty, banalnie wręcz. Nie ma w tym czegoś głębokiego, przynajmniej ja tego nie odczuwam. Przekaz jest jasny jak słońce, nie ma w tym nic, co przyciągnęłoby mój wzrok. Po prostu przeczytałam to i... nic. Żadnych uczuć, żadnych emocji. Wierszy tego typu jest mnóstwo, multum. Narkotyk, miłość, strata i zdrada... przeorane i przeżute już dawno, więc napisanie czegoś oryginalnego w tym stylu jest niezwykle trudne.

A tak gwoli ścisłości - wiersz biały jest tworem pozbawionym rymów, zaś to, co ty prezentujesz owszem, zalicza się do tego typu, lecz sądzę, iż miałaś na myśli "wiersz wolny", który cechuje się nierównomiernością strof, niesylabicznością, brakiem interpunkcji... itp.

Black Pearl

Chodziło mi o brak rymów, brak interpunkcji swoją drogą.