Wilczur i jego spóła podbijają artystyczny świat

Wilczur

Piszę książkę pod tytułem ,,Wilcza Zemsta''. Nie zdradzę pierwszego rozdziału, bo nad nim pracuję, ale to jest fragment innego.
Konie były wyczerpane. Wszystkie konie, oprócz jednego wierzchowca, który żadną klaczą nie był. Jednorożec Shazzy, był biały i wielki. Tylko róg go odróżniał od innych. Rycerze też byli wyczerpani. Przebyli długą drogę z lasów Hairgelathain’hon do miasta Gawed, położonego sto dziewięćdziesiąt trzy kilometry na południe od Sekiru. Jednak, zamiast jak zamierzali iść do karczmy w mieście, woleli pójść do pobliskiej wsi o nazwie Jaskółka. Tam była mała karczma, która nazywała się ,,pod młotem’’, w której mogli się zatrzymać. Wieś była mała, ale w końcu wieś to nie miasto.
Zaprowadzili konie do stajni i zapukali w drewniane drzwi małego budynku. Weszli do środka. Pozajmowane było większość okrągłych stolików. Shazza i jej towarzysze usiedli przy najbliższym.
Norbeerg i Clairten byli głodni. Shazza spragniona czegoś do picia, a Vanrogh spragniony snu.
Clairten gestem dłoni przywołał barmana i zdjął po tym ciężkie karwasze. Poczuł ulgę.
- Coś podać?- Zapytał barman, głaszcząc swoje brązowe wąsy. Nie miał włosów.
- Talerz ziemniaków. – Odpowiedział Norbeerg masując swój brzuch.
- Razy dwa.- Dodał Clairten.
- Piwo podaj.- Powiedziała Shazza opierając głowę o dłoń.
- Jakie?
- Najmocniejsze jakie masz. I pokoje dla czterech.
- Mężczyźni mogą dostać wspólny, ale dla panny trzeba dać oddzielny.
Wojowniczka z ciężkiej zbroi uśmiechnęła się szyderczo. Jakby przekupiła barmana, by tak powiedział. Otarła oczy i ziewnęła.
Vanrogh parsknął pogardliwie, po czym Clairten go zlustrował. Norbeerg skarcił ich krwawym spojrzeniem.
Norbeerg bardzo lubił Shazzę Meadow, aż czasami za bardzo. Lecz on tego nie opanowywał. Ona, za to darzyła go tylko szczyptą szacunku. Ale nawet ta szczypta, to najwięcej z każdych jej znajomych. Lubiła go najbardziej, co nie znaczy, że mocno. Nie tak jak Norbeerg ją lubił. Ona go lubiła tylko trochę.
Po paru minutach, oberżysta przyszedł z dwoma talerzami ziemniaków i antałkiem piwa. Jak prosił klient, najmocniejszego. Gdy wszystko znalazło się na swoim mie-
jscu na stoliku, oberżysta wytarł dłonie o fartuch i poprawił wąsa.
- Należy się za posiłek i pokoje łącznie sto biksów.
- Tak tanio? – Zapytał zdziwiony Clairten, drapiąc się po głowie – Coś mi tutaj podstępem pachnie.
- Nie dramatyzuj, Clar, jak jest okazja, to nie należy krzyczeć i szukać haczyka, tylko przyjmować daną ofertę. – Uspokajała go Shazza, nawet na niego nie patrząc. Nalała sobie piwa do kufla i pociągnęła łyczek.
- Zapłacicie teraz, czy jutro?
- Jutro.
Oberżysta kiwnął głową, odwrócił się na pięcie i podszedł do szynkwasu, wycierając blat bufetu małą szmatką.
- Coś mi tu pachnie podstępem. Ta wieś Jaskółka, jest bardzo tajemnicza. – Mówił patrząc krzywo na oberżystę Clairten, zwany czasami Clarem.
- Dlaczego tak myślisz? – Zapytał Vanrogh, zwany Van’em, ziewając przeciągle.
- Karczma, miły oberżysta, ubodzy ludzie… Ubodzy ludzie, a tylko sto biksów za pokoje i posiłek. Nie pachnie wam tu haczykiem?
- Przesadzasz Clar. Jak mówiła nasza koleżanka Ser Shazza, nie szukaj haczyka, tylko przyjmuj ofertę, nie Shazzo?
Ona milczała. Jak zwykle. Ona lubi siedzieć w ciszy i nie odpowiadać na pytania. Ona już taka jest. Pogardliwa, oschła, ignorująca. Ale nikt nie mógł się jej oprzeć. Lecz ona może się oprzeć każdemu. Ma serce z lodu, nikogo nie pokocha.
Norbeerg, gdy skończył jeść ziemniaki ze swojego talerza, ziewnął spojrzał na Vanrogha, który zdawał się drzemać.
Najedzony rycerz przetarł sobie oczy, po czym ziewnął jeszcze raz, ,,zarażając’’ przy tym Clara.
Shazza, mimo, że już była opita, nalała sobie kolejny kufel z antałka. Będzie kac jak nic, pomyślała. Ale raz się żyje jak wierzyć w Lira.
No i racja. Wyznawcy Lira, Boga krajów na zachodzie kontynentu, czyli też Terkty, wierzą, że ma się tylko jedno życie. Po śmierci jesteś już na wieki w niebie. Jest jeszcze wiele różnych zasad i tradycji religijnych-zachodnich, ale tą znają wszyscy najlepiej.
Wszystko działo się w ciszy. Clairten jadł cicho i wolno, jak to miał w zwyczaju, Norbeerg siedział cicho i myślał nad czymś, Vanrogh drzemał-nie drzemał, a Shazza cicho piła. I już wszystko wypiła. Clar w końcu zjadł.
Ser Norbeerg wyciągnął swój nóź i położył go koło miecza. Oberżysta jakby się zląkł i podszedł do nich.
- Przepraszam, ale czy mógłby pan schować te broń?
- Dlaczego, jeśli mogę spytać?
- Niech pan to schowa. Koło was siedzi pan Cariderd Yqervoo. On, jak tylko zobaczy żelazo to od razu go ponosi. Na szczęście tylko rani, ale nie odpada opcja zabicia.
- No ty my go zabijemy, jak się uniesie. – Powiedział, chichocząc Clar. Norbeerg popierał Clairtena, ale i tak schował broń.
- Jak panowie i panna chcą. Chcecie czegoś?
- Tak, iść do pokojów. – Odpowiedział nagle obudzony Vanrogh.
- Dobrze. Proszę. Oto klucze. Pokój dla panów to ten z numerem dwa, a dla pani z numerem trzy. – Powiedział oberżysta, kładąc klucze na stoliku i zbierając pobrudzone naczynia.
Rycerze wstali i wzięli klucze. Udali się dumnym krokiem w stronę swoich pokoi, zapominając, że nie mają w sakiewkach tylu pieniędzy, by zapłacić za obsługę i pokoje.

Sorry, ale nie skopiowało akapitów.
A i książka ma już 200 stron :D

Viy Curay

No taa... na długość narzekać nie będę, trochę tego jest. Ile masz lat? Postaram się to subiektywnie ocenić.
Nie jest źle, alni nie jest też dobrze. Główny, popełniany przez ciebie błąd to ciągłe powtórzenia. Widzę je prawie na każdym kroku. Więcej opisów! Rozdział mógłby być 4 razy dłuższy, gdybyś bardziej przykładał się do opisów. Prę błędów też się wkradło, ale nie jest najgorzej. Tyle o de mnie, amen.

Renna

Berenika

Według mnie mimo paru błędów jest super. Przyznam, że gdyby się mnie on nie zapytał na GG, to by nie powstała pewna postać, która jest elfem... Nie no. Ale suuuper! Niach, myślałam, że ciekawie nie będzie. Ale... Jest lepsze opowiadanie niż moje. :3 Może nie zrozumieliście sensu mych słów... Ale ja mam to gdzieś. Gratulacje, przyjacielu. :D

Wilczur

Dziękuje Bereniko za twoje słowa, cieszę się z nich. Viy, Renna - dziękuje za słowa pouczania. Będę o tym pamiętał i poprawię wszystkie błędy.
Pierwszy rozdział... Jak nie będę się go wstydził to go wstawię.

Gallardo

[link widoczny dla zalogowanych]

A to mój kotek Bazyl

Yotto

Prawie jak prawdziwy. Gdzieniegdzie jakieś niedociągnięcia, ale ja bym nawet tak nie narysowała. o.o O.O o.O.O.o

Stille

Fajny kociak, ja też bym tak nie narysowała. Co nieco umiem, ale to nie to, co ty. Opowiadanie jest O.K, tylko coś mi w nim brakuje. Poza tym, Gratulacje.

Katsume

Nie skomentowałem tego? Kurna, jaki ja mam opóźniony zapłon... o.o
Mniejsza...
Piszesz na tematy, które lubię: +
Konie, rycerze i karczmy to fajna sprawa kojarząca mi się z 'Władcą Pierścieni': +
Styl jest o.k.: +

Powtórzenia: -
Coś o czym mówiła Renna, a ja nie umiem tego nazwać: -

Czyli wychodzi na to, że bardziej mi się podoba. Pisz dalej i stosuj synonimy, żeby nie było powtórzeń. Unikaj też tych wszystkich wątów o lubieniu i nazywaniu, a masz we mnie wiernego czytelnika. ^3^

Wilczur

Ok, dziękuje Katsume. Niedługo dodam drugi pierwszy rozdział.

Maria ''Milva'' Barring

Niektórzy chcieli pierwszy rozdział, to go dostaną. Na razie fragment, później tak resztę rozdziału.

Rozdział 1

Polna droga. Słońce już zachodzi, a wiatr leniwie wieje. Na drodze pojawia się zakapturzona postać, w czarnym stroju. Jedną ręką trzyma włócznię, opartą o ramie, a druga leży na głowicy miecza. Nagle gwałtowny hałas.
Postać się odwraca, i widzi konnych wojów, z trzema ukośnymi liniami na płaszczach, jakby rany po pazurach. Mieli na sobie kolczugi. Na głowach żelazne szyszaki. Ciężkie miecze obciążały skórzane pasy, a włócznie trzymane w rękach, męczyły wojowników.
Zaczęli krążyć wokół Postaci W Czerni, mierząc do niego ze swoich włóczni. Za nimi zjawili się tacy sami żołnierze, tyle że piesi. Otoczyli go kręgiem, i mierzyli z halabard. Czarna Postać uśmiechnęła się szyderczo, spuściła włócznię niżej i skoczyła. Kopnięciem powaliła jednego ze strażników. Kiedy dwóch następnych, próbowało go dźgnąć włóczniami, on wyciągnął miecz, i szybkim cięciem w twarze, powalił obydwu żołnierzy. Kolejny chciał go zajść od tyłu, i kiedy próbował go dźgać, czarna postać zrobiła unik, chwyciła za koniec włóczni, pod samym ostrzem, pociągnęła wyrywając broń. Postać zrobiła piruet i rozchlastała grotem włóczni brzuch przeciwnika. Kiedy biegło kolejnych trzech, on rzucił włócznią w biegnącego z przodu, i zaczął biec do pozostałych dwóch. Jeden z strażników próbował go uderzyć, poziomym ciosem. Czarna Postać się uchyliła, a następnie wyciągnęła z pochwy sztylet, którym zaatakowała w twarz strażnika. Następny próbował dźgnąć dzidą, lecz bohater uskoczył w bok, a następnie chwytając drzewc pod grotem, złamał ją, i odłamanym ostrzem, rzucił w twarz strażnika. Wszyscy już leżeli martwi. Zostali tylko konni. Bohater podniósł swoją włócznie, chwilę nią pokręcił w rękach, a potem przyjął pozycję bojową, stając w grotem w przód. Konni wojownicy spięli konie, i ruszyli do boju. Postać także zaczęła biec. Kiedy byli na odległość dwóch metrów od siebie, bohater wbił grot w ziemię, wybił się na włóczni, lecąc wyciągając miecz z pochwy. Kiedy byli już blisko…
Przebudzenie ze snu. Pierwszy sen tej nocy w głowie młodego szlachcica…
•
Była ciemna, bez gwiezdna noc. W pokoju uniosił się zapach chleba i suchej słomy. Pomieszczenie miało dwa okna, drzwi, wygodne i solidne łóżko, komódkę oraz skrzynię.
Na łóżku spał młodzieniec, który miał niespełna dziewięć lat. Śniło mu się, że jest na statku płynącym ku Warii. Na pokładzie znajduje się kilka osób, z którymi jest w grupie i kilkudziesięciu żołnierzy. Miał na lewym oku bliznę w kształcie krzyża bez lewego ,,ramienia’’. Rozmawiał z osobami w grupie i usłyszał, że ktoś nazywa go Filixem Faralem. Nagle w statek uderza kamień. Kamień z katapulty. Paru żołnierzy poleciało do wody i… Nie zobaczył końca, bo spadł z łóżka na ziemię. Był zaspany, lecz nie mógł już zasnąć. To drugi i ostatni sen tej ciemnej nocy…

Wheat

Wilczur

Wheat, to mój kot Bazyl, bo główkę zrobiłem mu taką ,,Bazylkową''.
Sorka za coś, co zaczyna się na o.

Siomha Lorcan

Kotek świetny :) opowiadania przyznam, że nie czytałam, ale w najbliższym czasie to zrobię :)

Tod

Ciekawie odpowiadasz, tylko nie raz się powtarzasz o strażnikach. Możesz wymieniać ich na rycerzy, ludzi człowieka... ;)

Loba

Trochę to nudne....(Za przeproszeniem)