Zapisy do Watahy Wiatru

Lucka

Imię: Lucka
Wiek: Dorosła, ok 5 lat
Ranga: Dorosła >.<
Historia: Ciemność. Blask. Żar. Słońce. Drzewo. Cień. Pierwszy oddech. Bezsilność. Lis. Walka. Krew. Ostatnie tchnienie. Śmierć. Łzy. Oczekiwanie na koniec...
Nie rozumiecie? Może powiem dokładnie...

Mroczna, głucha ciemność. Eteryczna[?] nicość. Pustka, brak życia. Nastaje światło. Oślepiający blask. Słychać ciche bicie serca pięciu maluchów. Małe kulki przychodzą na świat. Leżą gdzieś prażąc się na słońcu. Jedynie niewielkie drzewo, dostarcza im cienia. Dookoła tylko one i nic więcej. Wielka pustynia, która zdawała się nie mieć końca. Ciche, głębokie oddechy, przerywające cisze. Nie mogą się ruszać, mijają długie godziny. Maluchy są wycieńczone, ledwo żyją. Lis, pragnący pożywienia. Atakuje je, a one nie mogą się bronić. Wszędzie leje się krew, a oddechy stają się coraz cichsze, słabsze. W końcu 4 maluchy wydają ostatnie tchnienie. Tylko jeden, ranny czeka na swą śmierć. To czekanie, jest uczuciem okrutniejszym od samej śmierci. Uczucie, które przeważa nad najgorszym. Ta świadomość, że to koniec, że nic nie możesz zrobić. Tylko bezczynnie czekać aż nadejdzie, to co zakończy twój żywot. Krótki, marny żywot...
- Nie mogę się poddać! Nie mogę... - Starała się zmotywować, jednakże na marne. Obudziła się w zupełnie innym miejscu. Tam zaczęła się wychowywać. Życie znów nabrało kolorów. Niestety mała nie zagrzała tam miejsca. Wygnana za podsłuchanie ważnej narady, mającej na celu omówienie ataku na sąsiednią watahę, pognała gdzieś tam, gdzieś gdzie będzie czuła się dobrze. I choć dotarła w to miejsce, jej charakter z lekka się zmienił. Jest dość zmienna i czasami mówi w swym rodowitym języku. Jakim? Zapomniałam wspomnieć iż, wataha gwiazd, gdzie nauczyła się mówić, pochodziła z Japonii. Sprawnie posługuje się tym językiem, jednakże nie zna niektórych słów - których dla niej, nie warto się było uczyć.
Charakter: Bywa zmienna. Zwykle jest skryta w sobie oraz cicha. Nie może zapomnieć tego co było kiedyś, nie potrafi. Nie patrzy na to co będzie tylko wspomina okropne czasy. Zdarza się, iż jest wesoła i pogodna i czasami nawet szalona. Nie jest rozpuszczona czy arogancka. Nie lubi być też agresywna czy szydercza. Nie sprawia za dużych kłopotów, jednakże potrafi rozrabiać. Podróżowała długo aż dotarła tutaj

Viy Curay

Przepraszam, że się wtrącam, ale stwierdzam ze zdenerwowaniem, że historia jest chamsko ściągnięta z mojej starej postaci, Shile. >C

Loese

Przepraszam, jednak zrezygnuję z zapisów.

Sunset

Trochę mnie nie było, więc chyba muszę się zgłosić ponownie. ;)

Imię : Sunset
Wiek : Dorosła
Historia : Sunset żyła w krainie dość długo, miała licznych przyjaciół, przeżywała swoje miłości i przygody. Jednak pewnego dnia, kiedy młoda wadera postanowiła przejść się poza obrzeżami krainy, stało się coś niesłychanego - została uprowadzona. Porywaczami okazały się wilki, należące do specyficznej organizacji, a niewinna Sunset miała stać się ofiarą, składaną bogom na ich cześć. Jednak los uśmiechnął się do wilczycy i została uratowana przez jednego z wyznawców wymagających bóstw, który nie mógł patrzeć na cierpienia biednej wadery. Uciekła, choć załamała się, nie mogąc odnaleźć drogi do domu. Krążyła po różnych terenach, coraz bardziej zatracając się w szaleństwie. W końcu zdecydowała się na odważny, czy też wręcz brawurowy krok - wróciła do oprawców, którzy chcieli ją złożyć w ofierze. Tym razem jednak, ze zmierzwionym, brudnym futrem, szalonym spojrzeniem i wychudzoną sylwetką, nie została poznana. Przygarnięto ją i wychowano raz jeszcze - jako przyszłą szamankę, kapłankę bóstw, o mocy kontaktów z duchami. Jednak bogowie nie byli łaskawi i Sunset nie mogła się z duchami kontaktować. Po latach prób po prostu odeszła. Los przywiódł ją tutaj - jednak nie pamiętała już nic związanego z krainą, czy swoją watahą - nic prócz własnego imienia - na nowo dołączyła do Wiatru i na nowo rozpoczęła swoje życie...
Charakter postaci : Sunset rzadko się odzywa, jeżeli już, to są to zwykle zlepki najprostszych słów. Prawdziwa burza szaleje w jej głowie. Wadera zmieniła się, nie pamięta już nic, co wydarzyło się w krainie za jej czasów i nie chce tego pamiętać. Postanowiła szkolić się na szamana, aby chociaż tutaj mogła spełnić swoje marzenia.

Assire

liath lasair - pozżerałeś wszystkie przecinki, kropki i wielkie litery. Akcept, jednak przy robieniu KP popraw to.

Primavera - Akcept

Nirdosa - Akcept. Ale p0rzy robieniu KP wydłuż Historia, ponieważ naliczyłam tylko 8 zdań. A powinno być 10. A może ślepa jestem -.-"

Sunset - Akcept.

Lucka - Brak akceptu. Nie dość, że zły formularz, to jeszcze ściągnięta historia, jak to mówił Viy Curay.

Armina

Chciałabym się zapisać.
Imię : Armina
Wiek : 4 lata
Historia: Armina urodziła się gdzieś bardzo daleko stąd... Sama nie pamiętała. Rodzice jej zaginęli, gdy była jeszcze szczenięciem. Włóczyła się, więc sama po świecie. W końcu zawędrowała na teren ludzi, nie wiedząc o tym. Przy jednym z domów zobaczyła szmatkę. Podeszła i położyła się na niej. Była bardzo zmęczona. Obudziła się w ciepłym miejscu. Zaczęła otwierać oczy. Za oknem była noc, ale tu, wszystko wyglądało, jakby był dzień. To wszystko przez ogień w kominku. Przewróciła się na bok i... zobaczyła człowieka. Próbowała uciekać, ale się nie udało. Człowiek przekonał ją do siebie. Zaopiekował się nią. Ułożyło jej się życie.. Ale, niestety, wszystko co dobre, musi się kiedyś skończyć. Dobry człowiek umarł. Armina znów musiała chodzić po świecie. I tak, włóczyła się aż dotarła tu. Czyli do Watahy Wiatru. Ma nadzieję, że znów będzie wszystko dobrze, tak jak dawniej...
Charakter postaci : Armina jest spokojną, opanowaną wilczycą. Nie lubi zbyt dużego hałasu, czy też wielkich tłumów. Kiedy trzeba, potrafi być odważna, ale zazwyczaj nie stwarza harmideru wokół siebie.

Assire

Akcept, ale w KP rozpisz chociaż trochę charakter.

Vinara

Imię: Vinara
ღ Czy tyko ja uważam, że jest zbyt poważne? ღ
Wiek: Młode
ღ 1 rok, ściślej mówiąc ღ
Historia:
Aby poznać głębię historii tej oto młodej wilczycy, musimy cofnąć się rok do tyłu, w miejsce wiecznie kolorowe i wiecznie wiosenne, o wdzięcznej nazwie Wyspa Motyli. Tamtejsze, o magicznych korzeniach stworzenia niezwykle rzadko wiążą się w pary, toteż potomstwo było bardzo rzadkie. Gdy tylko po całej krainie rozeszła się wieść, że niejaka wilczyca imieniem Rarity urodziła, stworzenia mniej i bardziej dziwaczne zaczęły się schodzić i gromadzić wokół swoich nowych podopiecznych. Były to dwa, urocze szczeniaki - samiec, His i samiczka, Vinara. Wszyscy byli niezmiernie uradowani, jednakże od tego dnia miały zacząć się ich kłopoty...
***

Wstawaj mała. - rzuciła Rarity.
Biała samiczka wyjęczała coś i obróciła się na drugi bok.
Wstawaj! - ton matki stawał się coraz bardziej surowy.
J..ja hym no tego, wiesz czy ja mogę się przespać jeszcze pięć minut? - wyszeptała Vinara. - To. ttto znaczy jeśli nie masz nic przeciwko...
Starsza wilczyca westchnęła i pokręciła głową.
Wybieramy się dziś do pewnego cudnego miejsca! Chodź! -
Szczeniak zerwał się na nogi i pobiegł za swoją opiekunką...

***

A to dzieci, jest tęczowy wodospad. Granica naszej krainy. - głos czarnej skrzydlatej samicy rozbrzmiewał wokół.
A.. Mammoo? Co jest po drugiej stronie. - siostra Hisa od razu uruchomiła swój zmysł ‘ciekawości’.
Nikt tego nie wie.
A dlaczego?
Bo nikt tam nie chodzi.
A dlaczego?
Bo to niebezpieczne.
A dlaczego?
Bo tak! Nigdy tam nie pójdziesz, zrozumiano?
TAaak.

***

Zbliżała się noc, a młoda, biała samiczka imieniem Vinara wciąż nie spała. Rozmyślała o tysiącach kolorów, o tajemniczym wodospadzie. I zastanawiała się czemu jej mama zabroniła zbliżania się do obiektu.
~ Przecież jeżeli przejdę na drugą stronę i wrócę do świtu, to nikt nie zauważy! ~ pomyślała z radością.
Panna el. Nieśmiałość truchtem ruszyła w stronę mistycznego przejścia, dzielącego dwa odmienne światy. Już chwila i miała zanurzyć swą głowę, już chwila i tam była...
Stój! Dokąd idziesz siostra? - zapytał dobrze znany głos.
Przez całą drogę szedł za nią. I dopiero teraz to spostrzegła!
Niedaleko. - wrócę.
Przeskoczyła przez strugi wody, płynęła przez czasoprzestrzeń... I upadła na trawę. Była sama. His’a już z nią nie było. Nie było też wodospadu. Ale były inne wilki. Dużo wilków.
ღ Historii się nie wybiera ღ
Charakter: Vinara to wilczyca niezwykle delikatna i nieśmiała. Często z trudem wymawia zdania i panicznie boi się innych. Trochę zamknięta w sobie, skryta, jednakże potrafi podarować komuś swą przyjaźń. Mimo wszystko nie jest jednak typem samotnika i ponuraka. Wręcz przeciwnie. Jest pełna pozytywnej, sympatycznej energii i radości. Jej serce jest czyste i nigdy nie skrzywdzi nawet muchy. Stąd też jej zamiłowanie do medycyny i pomocy innym. Niezwykle kochliwa i jednocześnie nieodporna na ból. Nawet najgłupszy komentarz doprowadza ją do płaczu. Choć bardzo się stara jest nieudolna, trochę jak fajtułapa. Potrzebuje innych do swojego życia, musi dzielić się kimś swoją obecnością. Często potrzebuje jednak choć częściowego spokoju, by wszystko przemyśleć i zrozumieć. Jak na swój wiek niezwykle pomysłowa i kreatywna, także dojrzała i kobieca. Ciągle uczy się, także tego jak być bardziej stanowczą i asertywną.
ღ Wszak, jeszcze można się zmnienić.ღ

Samuerian

Przyjęta, jednak zmień avatar, bo Twój jest w użytku przez Annicę.

~ Wpitalający się pod naciskiem userów w nieswoje sprawy Samuel.

Taidara

Imię : Taidara
Wiek : 4 lata - dorosły
Historia : Taidara urodził się w rodzinie mało licznej, bowiem składającej się tylko z niego, matki, ojca oraz starszego brata. W jego właśnie cieniu wilk wychowywał się od zawsze i wymagano od niego, aby dorównał swojemu starszemu rodzeństwu. Niestety, Taidara nie był tak zdolny jak jego brat, którego nazywano "wyjątkowym skarbem" w ich watasze. Szczeniakowi zarzucano lenistwo ("taida" oznacza lenistwo właśnie), zbytnią obojętność wobec swojej przyszłości i lekceważenie najważniejszych wartości w życiu. Jednak im bardziej chciano, by doścignął swojego brata, tym bardziej młody robił wszystko, byle być gorszym od niego. Wszystkie techniki działały odwrotnie do przewidywanych skutków. W końcu dano sobie spokój z "nawracaniem" wilka i stracił on uwagę wilków w swoim stadzie. Przez to młody basior rozpoczął poszukiwanie swojego przeznaczenia - chodził na spacery, poznawał świat, sielanka. Walczył, kiedy było trzeba, tropił, polował, chociaż głównie spał. Imię znalazło swoje uzasadnienie. W końcu jako dorosły wilk, Taidara postanowił opuścić rodzinny dom. "I krzyżyk na drogę" - usłyszał od rodziny, na co jedynie uśmiechnął się i odszedł. Cóż, może tutaj znajdzie się coś ciekawego do roboty.
Charakter postaci : Taidara jest spokojnym, opanowanym wilkiem, który nie przejmuje się byle głupotami i zawsze znajdzie sposób na jak najprostsze wyjście z sytuacji - byle się nie namęczyć. Jest dość sympatyczny, ale nie zachowuje się niczym dusza towarzystwa i nigdy nie lubi być w centrum uwagi. Często wygląda, jakby był śpiący, przez to, że jego pysk wyraża zwykle znudzenie i obojętność, a w oczach nie ma nic więcej od uprzejmego zainteresowania i opanowania.

Samuerian

Ja tu teraz mam decydować? x3

Przyjęty więc.

Quinn

Imię : Quinn.
Wiek : 4 lata.
Historia : Kiedy była szczenięciem, miała wspaniałe, zwyczajne, szczenięce życie. Spędzała czas ze starszą siostrą, która zawsze była jej inspiracją i najważniejszą osobą, od której uczyła się wszystkich ważnych czynności. Niewiele się dla niej liczyło, ze względu na wiek i zwyczajną, młodzieńczą głupotę. Mimo dobrych początków życia, wilczyca wychowała się w niewoli. Ludzie porwali ją i resztę jej rodziny, aby zrobić z nich domowe zwierzęta, jednakże jej ojcu udało się wypuścić ją i jej siostrę z klatki. Jej matka została w niewoli i do tej pory nikt nie wie co się z nią stało. Samica zdecydowała opuścić rodzinę jako, że fascynowało ją poznawanie nowych miejsc oraz wilków. Wadera błąkała się kilka miesięcy, aż w końcu trafiła w to oto miejsce.
Charakter postaci : Jest to z natury spokojna wilczyca. Rzadko przejawia się u niej coś z szaleństwa, ponieważ zabawniejsza strona wilczycy ujawnia się w obecności jej przyjaciół i bliskich. Nie jest ona smutną, czy depresyjną samicą. Cieszy się życiem i zawsze korzysta z tego co ono jej daje. Bierze z życia ile tylko może. Jest także pomocna, nigdy nie zostawi nikogo w potrzebie, zawsze pomoże jak tylko może.

Samuerian

Przyjęta.

Wiara

Imię :
Wiara
Wiek :
6 lat
Historia :

To był spokojny wieczór. Spokojny, póki psowaty nie usłyszał strzału.
-Co to?!- krzyknął. Ominął go pocisk.
Wilk odskoczył. Kolejny strzał. Celny. Basior zawył z bólu.
Świat stał się czarny.

<center>***</center>

Wilk obudził się w ciemnym pokoju. Stała przy nim miska z kawałkiem pasztetu.
Do pokoju wszedł człowiek. Wilk był jeszcze młody, więc ów mężczyzna pomyślał, że jest on psem!
-Spokojnie, piesku...- powiedział- Nie masz imienia, co? Nazwę cię Wiara.- odparł, po czym wytarł mokrą chusteczką ranę wilka. Zobaczył kulę, po czym wyciągnął ją. Wiara zapiszczał.
-Spokojnie, mały.- uspokoił go człowiek.
Basior zaufał człowiekowi tak, że pozwolił mu nawet włożyć na jego szyję obrożę!

Po trzech latach Wiara zaprzyjaźnił się z człowiekiem. Nazywał go Without. Niestety człowiek stał się stary i umarł. Był sam w domu, co zauważyła policja. Wyprowadzała z lasu właśnie kłusownika. Jeden z policjantów wszedł do domu. Zobaczył martwego człowieka i Wiarę przy nim. Wilk skomlał. Pan w mundurze wyniósł Withouta, drugi mężczyzna przyszedł, chwilę potem zabrał wilka. Do klatki. Dostrzegli w nim to, że Wiara jest wilkiem. Chcieli go uśpić.

Ludzie bali się Wiary. Sądzili, że jest zbyt groźny. I oni pragnęli, by Wiara nie żył.
W pokoju, z którego żaden zwierzak już nie wyszedł, wilk wyślizgnął się cudem spod strzykawki. Zaatakował weterynarza. Zrozumiał, że niektórym ludziom nie należy ufać.

Wyszedł z miasta. Znalazł las, w którym mieszkał rok. Ale samotność go wycieńczała, las nie był już bezpieczny, a zwierzyny już był brak. Wiara uciekł z lasu, przemierzając długą drogę. W ten sposób dotarł aż tutaj.

Charakter postaci :
Wiara jest spokojny i ostrożny. Rzadko wpada w tarapaty, przez to, że życie zna. Nie jest niemiły, wręcz przeciwnie, gdy znajdzie się wśród wilków, zaraz przemawia do niego towarzyskość. Nie lubi tłumów, ale nie lubi również samotności. Przemawia do niego jego dobra dusza, dlatego też nie potrafi skrzywdzić swoich krewnych, chyba, że zajdzie taka konieczność.

Samuerian

Historia trochę nieskładna, a w charakterze widzę powtórzenie, ale przyjęty. Po prostu popraw w KP.

Eddie

Imię: Eddie
Charakter: Młoda dusza, pełna życia, o pogodnym pyszczku, rozjaśnionym uśmiechem. Cechuje go odwaga, występująca może nawet i w ilości nadmiernej, jak i zamiłowanie do życia, które w jego mniemaniu jest piękne. Pomimo młodego wieku znajduje się w nim cząstka inteligencji, mądrości, którą wywnioskować można dla wielu dopiero po latach życia, choć trafiają się wyjątki, w których młodzian odrzuci zdrowy rozsądek i wybierze zajęcie możliwie najryzykowniejsze. Powoli przyzwyczaja się, poszukuje towarzystwa drugiej istoty, bez którego żywot może stać się pusty.
Powód wyboru watahy: A jakiż byłby świat, bez cudownego żywiołu, dzikiego, co gna przed siebie? Jaki byłby świat bez wiatru? Miłość, oddanie, wszystkie słowa idealnie współgrające z tym jednym żywiołem. Wiatr... I nic więcej...
Zacytuj punkt Regulaminu, który nie pasuje do reszty zasad: Lady Coffee jest największą, najwspanialszą boginią w całej Krainie.

Xythuel

Chyba mogę, nie?
To przyjęty. cx

Dalia

Imię: Dalia
Charakter: Uparcie dąrząca do celu, łatwo nie odpuszcza.
Jeżeli czegoś pragnie zdobędzie to za wszelką cenę.
Jest bardzo lojalna, a na jej zaufanie trzeba sobie porządmie zasłużyć.
W jej naturze nie lerzy rozwiązywanie problemów przemocą.
Nie należy do grona wilków które dają sobą pomiatać , ma zasady których się trzyma.
Taką wilczycę lepiej mieć za przyjaciela niż za wroga.
Powód wyboru watahy: Wataha wiatru reprezentuję, żywioł który jest definicją idealnej harmonii. Może być lekką bryzą dającą ukojenie w letnie dni, lub dziką wichurą niezważającą na przeszkody,niszcząc wszystko na swej drodze.
Zacytuj punkt Regulaminu, który nie pasuje do reszty zasad: Lady Coffee jest największą, najwspanialszą boginią w całej Krainie.

Xythuel

Błędy są. No i ten charakter... Jakiś nieskładny. Do popraawyy.

Onnea

Imię: Onnea, co w pewnym zapomnianym dialekcie oznacza "szczęście".

Charakter: Można by rzec, że Onn jest typową, zupełnie niewyróżniającą się z tłumu wilczycą. Nie twierdzę, że to kłamstwo, ba, wręcz przeciwnie - ma ona bowiem dużo cech z 'typowego' charakterów przybywających tu wilków. Przede wszystkim jest miła i pomocna - stara wesprzeć każde smutne stworzenie na swej drodze. Z resztą trudno się dziwić, ona potrafi pokochać i kocha praktycznie wszystko. Czy to motylek czy dzik. Wszystko według niej jest wspaniałe i niepowtarzalne. Wielka optymistka, która nie potrafi usiedzieć w miejscu. Uwielbia spacerować po krainie, zwiedzać najróżniejsze zakamarki świata.
Rzadko poluje, woli raczej odżywiać się owocami - zabicie kogokolwiek jest dla niej niewybaczalną zbrodnią, tak więc, mimo, iż tropienie idzie jej całkiem dobrze, czuje się źle kończąc żywot dzika, czy sarny.
Wciąż myśli że świat to bajka i wszystko ułoży się po jej myśli - jest też lekko infantylna, żeby już nie nazwać jej dziecinną. Pała do wszystkiego bezgranicznym zaufaniem, taka naiwna z niej istotka.
Nieuleczalna romantyczka, zakochuje się szybko i łatwo. Dla przyjaciół i rodziny zrobiła by dosłownie wszystko, skoczyła w największe płomienie czy nawet poświęciła swe życie.

Powód wyboru watahy: Onnea zawsze kochała powiew wiatru w swej sierści. Jednym z jej naprawdę licznych marzeń jest wzbicie się gdzieś w przestworza, zostawić wszystko za sobą - być idealnej harmonii z jej ukochanym żywiołem - wiatrem.

Zacytuj punkt Regulaminu, który nie pasuje do reszty zasad: Lady Coffee jest największą, najwspanialszą boginią w całej Krainie.