Zamarznięte Jezioro

Lea

- Dobrze. - powiedziała Lea i podeszła do niewielkiego przerębla. Następnie zdjęła własną chustkę i zamoczyła ją w zimnej wodzie. - Uwaga, ciepłe nie jest. - powiedziała i zaczęła dokładnie przemywać rany na ciele KokuRai. Kiedy skończyła owinęła skaleczenia wszystkimi materiałami jakie dostała i czujnym okiem obejrzała swoje dzieło. - Gotowe. Ale i tak lepiej udać się do Lecznicy, lub znaleźć jakiś bandaż.

KokuRai

- Dzięki Lea - powiedziała patrząc na waderę z uśmiechem. - gdy znajdę bandaż to od razu przyjdę do ciebie - powiedziała uśmiechając się i zamachała ogonem wesoło. Jej oczy zabłysły, a następnie samica usiadła.

Dante de Cossa

- To co robimy? Zostajemy tu, czy idziemy? - Spytał Schatt, przerywając ciszę. W końcu mieli coś robić, lecz na pewno nie siedzieć. Pierwsze plany były takie, by gdzieś iść, lecz nie wiedział, czy zmieniło je przybycie Koku.

KokuRai

- Ja bym z wami gdzieś z chęcią poszła - powiedziała uśmiechając się szeroko i wesoło. Koku wyglądała jak szczenię. Siedziała, a jej ogon leżał nieruchomo. Rozejrzała się, a następnie pomyślała że swoją obecnością wszystko zepsuła. - Ja już sobie pójdę - powiedziała i wstała ze sztucznym uśmiechem. - Nie chcę wam przeszkadzać - tymi słowami znikła za górą śniegu.

zt.

Dante de Cossa

- To co robimy? - Koku poszła i znowu byli we trójkę. Musiał przyznać, że trochę tęsknił za resztą paczki, lecz jakoś nie miał ochoty, by iść do nich z wizytą. Nie potrafił sobie wyobrazić, żeby znowu zaczęli się spotykać w dawnym gronie. Zbyt wiele rzeczy się pozmieniało, zbyt wiele spraw nie zostało rozwiązanych.

Innocence

Łapy jak widać musiały przyprowadzić ją właśnie... tu. Powolnie szła, wysoko unosząc proste łapy, głowa uniesiona wysoko, pyszczek zadarty na skos w górę. Oczy radosne, to było jedynym widocznym uczuciem, bądź humorem. Jak kto chce... Szła wpatrując się szczerze mówiąc w ciemne, wieczorne niebo, na którym widać nie było prawie nic. Nagle ślizg! Wilczyca nie wiedząc o co chodzi przewróciła się na plecy i tak przeleciała przez całe jezioro. I nagle bum! coś ją zatrzymało. Przełknęła cicho ślinę, to na pewno nie było drzewo. Podniosła dziwnym trafem małe oczka i zauważyła, że 'zatamował' ją ktoś. Ciemny wilk, dokładniej szaro-szary.
- Psiepjasiam? - Powiedziała cicho. Nie lubiła niekomfortowych sytuacji, wolała ich unikać, ale czy teraz to jej się udało? No wiadomo, że nie mogła tego zapobiec. No przynajmniej teraz, wcześniej mogła raczej patrzeć pod łapy...

Dante de Cossa

- To co robimy, w końcu? - Spytał trochę zniecierpliwiony. Trochę mu się spieszyło, jakoś miał dość tego miejsca. Częściowo może dlatego, że przypominały mu się dość nieprzyjemne zdarzenia. Ale to była przeszłość, przeszłość zostawił w tyle. Jednak przeszłości nie da się zmienić, w głębi serca nawet czuł, że nie chce jej zmieniać. Może to właśnie z tego składało się życie? Z wspomnień i przeszłości.

Lea

- Chyba idziemy. - powiedziała Lea wstając i przeciągając się. Gdy wyprostowała kości i rozciągnęła mięśnie spojrzała na chłopaków. - Tylko nie wiem gdzie. Jakby co - prowadź. - Było to skierowane do Schatta. Widocznie mu się spieszyło, by opuścić to miejsce.

Dante de Cossa

- Tylko się nie zgubcie - powiedział Schatt, wyraźnie uszczęśliwiony. - Kierunek - morze! - Krzyknął i popędził przed siebie. Wystarczyła zaledwie chwila, i po chwili zniknął za horyzontem. Tylko co chwila odwracał się i sprawdzał, czy Lea i Seth biegną za nim.

zt.

Seth von Wiegemesser

- To jak, biegniemy? - Spytał Seth i posłał Lei przelotne spojrzenie. Uśmiechnął się delikatnie. Jednak po chwili odwrócił się i pobiegł za przyjacielem. Wiedział, że się nie zgubi,zawsze miał jeszcze węch. Nie spieszył się.

Zoe

Zoe przyszła tu strasznie głodna. Usiadła i popatrzyła na jezioro. Nie miała ochoty na nie wchodzić tafla wyglądała na cienką. Uch! Na drzewie siedziała mała ptaszyna. Napewno się nią nie naje ale może choć troche uspokoi burczenie brzucha. Powoli zaczeła wspinać się na drzewo. Niestety ptaszek był na najcieńszej gałęzi. Ale Zoe wchodziła wyżej i wyżej. W końcu złapała zwierze ale gałąź się odłamała.
-Nie! Pomóżcie! To nie może tak być! Zaraz lód!
Niestety lód się połamał. Małe ciało z wielką prędkością wpadło do wody. Koniec. Popłyneła na samo dno.

Dermanotta

Demi właśnie tu szła. Widząc wpadającą do wody Zoe krzykneła:
-Nie!!! Zoe!!!
Niestety nie było ratunku. Der usiadła nas brzegiem patrząc nadal w taflę i szepcząc:,,Nie jak to sie stało. Zoe czemu. Czemu???"

Szandia

Szandia szybko dołączyła do Dermanotty. Spojrzała w taflę załamanego lodu. Zorientowała się, że Zoe już jest na samym dnie. - Nie! Zoe! - zaczęła rozpaczać. Znienawidziła to miejsce.

Zoe

Zoe poczuła się jakby przedchwilą wstała z długiego snu. Zaraz zaraz... Czemu była na drzewie? Acha chyba tu zasneła. Pamiętała ten dziwny sen jaki miała że spada do wody i nie ma dla niej ratunku. Och nawet jak na sen to było straszne. Rozłożyła ciało na gałęzi. Dziwne czuła się lekka jak piórko. Popatrzyła w niebo. Nie wiedziała co się stało.

Szandia

- Zoe! - powiedziała i ostrożnie weszła na gałąź. Spojrzała na wilczyce. Nie mogła jej przytulić. Szandia spojrzała na dół, gdzie była Dermanotta, a po chwili znowu przeniosła wzrok na ducha.

Innocence

- Nio nie!! - Krzyknęła mała istotka, która widziała całe zdarzenie. W jej oczach było uczucie, którego jeszcze nigdy w sobie nie spotkała, było dla niej nowe - dziwne. Co nim było? Złość... Podeszła do drzewa, na którym siedziała wilczyca i duch zmarłej, tej co utonęła. Oparła się przednimi łapkami o pień.
- Ci to są jakieś ziarty?! Ci gdzie nie pójdę ktoś będzie umierał?! Pytam się i ciekam na odpowieć! - Nadal krzyczała sepleniąc. Czy to jakaś kara, czy to jakieś potwierdzenie reinkarnacji? Czym ona na to sobie zasłużyła? Jest tu zaledwie 3 dni, a na jej oczach umarły trzy wilki! A jutro spotka czwartego? Ogon nawet się nie poruszał, a ona miała ochotę coś zrobić, ale nie mogła... Była tylko małym, słabym szczeniakiem, którym teraz targały wielkie emocje...

Lea

Lea spojrzała na miejsce, w którym zniknęła Zoe. No tak. Za każdym razem jak tutaj będzie jakiś szczeniak zakończ swój żywot pod taflą zimnego lodu? Wilczyca wiedząc, że dla Zoe nie ma już ratunku pokręciła głową. Jako że chłopaki ją opuścili postanowiła pobiec za nimi. Pewnie już czekają. Chwilę później Lea oddaliła się.

Fumi

Rozległ się krzyk "-WEJŚCIE SMOKA!!". Przez jakiś czas nie było nikogo aż tu nagle wyskoczyła nietypowa wilczyca. Jej futro było różowe a na łapach i ogonie miała czarne paski. Rozejrzała się i pobiegła na środek jeziora, które było zamarznięte. Zaczęła się po prostu ślizgać i "dobrze bawić". Oczywiście uważała na różnej wielkości przeręble ale jednej nie zauważyła. Ta dziura była przy samym brzegu i Fumi zmoczyła sobie tylko tylną prawą łapę, wyszła na brzeg i powiedziała ( a raczej krzyknęła) - Aaa !!! Ale mi zimno w łapę.

Innocence

- Hmmm...? - Innocence oderwała się od drzewa słysząc czyiś, dziwnie brzmiący krzyk. Spojrzała za siebie odwracając łebek i zauważyła nietypowo ubarwioną wilczycę. Jeszcze nie widziała w tej krainie nikogo o tak jaskrawym kolorze. Powolnie podeszła do dość śmiesznej i chyba optymistycznie nastawionej do świata osóbki.
- Dobji wjecziój. - Przywitała się z uśmiechem siadając przy wilczycy. Złość już znikła, jak po naciśnięciu niewidzialnego guzika. Teraz widać było przyjacielsko nastawione i ciekawskie stworzenie w skórze szczeniaka.

Fumi

Fumi usłyszała jakiś głos trochę się zlękła, obejrzała się, nikogo nie widziała aż spojrzała w dół. Zobaczyła małego wilczka pomyślała sobie :" Ale słodkie małe coś *3*" - Dobry. Mam na imię Fumi. A ty mała bądź mały?
- powiedziała z wielkim bananem na pysku.