Grota Hari'ego

Hari

Pierwsze, co dostrzegasz gdy wyjdziesz spomiędzy gęstych zarośli, to pusty, niemal okrągły plac, na którego środku widnieje szary, duży głaz. Wokół kamienia rośnie miękki, puszysty mech o szmaragdowej barwie, zaś dalej, naprzeciw Ciebie, widać wejście do groty zasłonięte naturalną firaną z dzikich, splątanych kwiatów.
Uczucie, które atakuje Cię po zajrzeniu do środka, to uderzenie przyjemnego chłodu latem, natomiast zimą miłego ciepła chroniącego od straszliwego mrozu. Wnętrze nie jest duże, lecz zmieści się tam spokojnie skromna rodzina i jeszcze zostanie trochę miejsca. Na kamiennych ścianach widnieją proste rysunki nakreślone węglem lub innym materiałem. Po prawej, w wydrążonym przez czas wgłębieniu, urządzono wygodne legowisko.

I co czujesz, będąc tutaj samemu? Gdyż właściciela aktualnie nie ma.

Inna

Inna przyszła, łapa za łapą w to puste miejsce. Rozejrzała się uważnie i obwąchała, co tylko się dało. Zbierała informacje o właścicielu... Choć trop był już stosunkowo stary, nie przejmowała się. Tyle jej wystarczało w zupełności, w końcu nie była zwykłym wilkiem.
Potem, jak gdyby nigdy nic zrobiła zwrot w tył i odeszła. Czy ktokolwiek by odgadł, że w ogóle był tu duch? A raczej dusza... Bardziej realna, jednak równie nienamacalna.

Siomha Lorcan

Z suchych zarośli wyłoniła się blada, wychudła sylwetka. Siomha wciągnęła powietrze do nozdrzy i wypuściła je gwałtownie. Tak, znała ten zapach. Wilczyca skierowała się ku grocie, aednak nie weszła do niej. Usiadła przed wejściem, czekając na powrót właściciela. Wśród wielu zapachów, wyczuła też coś dziwnego... coś, jakby czystą nutę zapachową, która łączyła wszystkie wilki Watahy Nocy, jednak bez żadnych indywidualnych dodatków... Siom szybko wyrzuciła z głowy myśli o tym, jednak doskonale zapamiętała ową woń.

Hari

Przybył tutaj energicznym krokiem, już z daleka wyczuwszy w swym domu gościa - znajomą osobę, z która ostatnio rozmawiał na naradzie Wiatru. Wszedł na plac, od razu ujrzał siedzącą przy wejściu wilczycę. Uśmiechnął się do niej, lecz zaraz rozejrzał dokoła stalowymi ślepiami, kontemplując otoczenie. Tak dawno tu nie był, tak długo miejsce to stało puste... Odchrząknął, zatrzymując się przed Łowczynią i skinął jej głową.
- Dzień dobry, Dowódczyni Siomho - przywitał się.

Siomha Lorcan

Wyczuła zbliżającego się wilka- właściciela tego miejsca. Odpowiedziała mu skinięciem łba.
- Ale wystarczy, jeśli będziesz mi mówić Siom.- sprostowała. Te wszystkie poważne tytuły nie były w jej stylu. Podniosła się z ziemi i obserwowała Hariego. Zastanawiała się, jak pójdzie im współpraca. Wilczyca z natury dyła samotniczką, ale wiedziała, że zrobi, co w jej mocy, by nie zawieść.

Hari

Skinął krótko w podpowiedzi, po czym podszedł do wejścia prowadzącego do jaskini i odchylił naturalną kurtynę składającą się z dzikich, splątanych ze sobą roślin. Uśmiechnął się do wadery i wskazał jej łapą wnętrze.
- Zapraszam.

Siomha Lorcan

Ruszyła do środka. Od razu poczuła ciepło ogarniające jej cieło. Ale czy było przyjemne i porządane?
Siom odwróciła się za siebie, niby na wilka, ale tak na prawdę patrzyła na pozostawiony chłód. Weszła głębiej i usiadła pod ścianą.
- Cieszę się, że okazałeś chęć pomocy.- przyznała.- Inaczej całe to polowanie spadłoby na moje barki.- zastanawiała się, jak wojownik to odbierze, ale nie miało to już większego znaczenia.

Hari

Z uśmiechem wszedł za waderą, po czym rozejrzał się krótko po pomieszczeniu. Nic się nie zmieniło od czasu, gdy był tutaj ostatnim razem. W sumie, można powiedzieć, pierwszym razem. Cóż, Restauracja była bardziej jego domem, niźli ta jaskinia, toteż nie dziwne, iż rzadko - praktycznie raz tylko - tutaj przebywa.
- Pomogę chętnie - powiedział krótko, zwracając swój srebrzysty wzrok na Siomhę. - Lepiej przecież jest, gdy obowiązek dzieli się na dwie osoby, prawda? Jest łatwiej. - Zamilkł, poruszając puszystym ogonem. - Jaki masz plan, co do polowania?

Siomha Lorcan

Spojrzała na sufit jaskini, ale zaraz jej ślepia padły na wilka.
- Myślałam nad dwoma opcjami. A mianowicie: polowanie na coś bardzo dużego, albo na stado mniejszych zwierząt.- mówiła spokojnie, ale wewnątrz gubiła się w myślach. Ostatnio nie czuła się dobrze.- Teren polowania powinien być moim zdaniem dość ciężki. Co to za frajda ganiać sarny po łące.- uśmiechneła się blado.- Podpowiedz mi coś, bo widzisz... polowanie w grupach nie jest zwykłym polowaniem. Nie chciałabym zniechęcić uczestników.

Hari

Skinął ponownie łbem, marszcząc w zastanowieniu nos.
- Cóż, zawsze możemy podzielić polowanie na dwie grupy. Jedna dla młodszych uczestników i druga dla starszych - powiedział powoli, z namysłem. - Jest nas dwoje, toteż możemy się rozdzielić bez problemu - dodał, posyłając jej uśmiech. - Myślę, że na teren polowania powinniśmy wybrać las, jednakże są też inne ciekawe miejsca. To zależy też od stopnia trudności. Wiadomo, że starsi będą mogli podjąć się większego wyzwania i udać się do przełęczy, zaś młodszych lepiej posłać gdzieś, gdzie nie będą narażeni na duże niebezpieczeństwo.

Siomha Lorcan

-Masz rzcję. Nie wiem czemu, ale nie wziełam pod uwagę młodszych.- powiedziała z lekkim, świetnie udanym zawstydzeniem.- Co do starszych, bardziej doświadczonych wilków, myślałam o górach. Jest tam sporo olbrzymich niedźwiedzi, dzikie pumy i takie tam, więc to była by dobra lokacja.- zaczęła rozmyślać. Młodsze wilki zabrałabym rzeczywiście do lasu, ale żeby zapolowały na coś większego, niż sarny. Może żubry? Łosie... to już bardziej zaawansowana zwierzyna.- zamilkła, przyglądając się samcowi.

Hari

Mlasnął głucho, zastanawiając się nad omawianą kwestią.
- Jeśli nie masz nic przeciwko, zabrałbym się z tymi młodszymi - powiedział po chwili, rozważywszy kilka opcji. - Las byłby idealnym miejscem. Jakaś spora puszcza... - Machnął puszystym ogonem, patrząc na sufit z namysłem.

Siomha Lorcan

Pokiwała łbem. Nawet było jej na łapę to, że Hari weźmie pod swoją opiekę młode. Sama mogłaby z nimi nie dać sobie rady.
-Jeszcze pozostaje kwestia rozległości terenu, albo trasy.- powiedziała z namysłem.- Przydałoby się też, gdybyśmy teraz na dniach zrobili patrol i wybrali odpowiednie miejsca.

Hari

Skinął głową, namyślając się nad ostatnimi kwestiami.
- Młodzi nie powinni mieć długiej trasy, nie są jeszcze tak wytrzymali - powiedział spokojnie, strzygąc uszyma. - Dla starszych można wybrać coś trudniejszego i większego, żeby mieli szansę się rozerwać - dodał z uśmiechem, czochrając swoją zielonkawą grzywę.

Siomha Lorcan

Skinęła łbem.
-Zgadzam się. Młode mogły by nie wytrzymać długiej trasy.- zamyśliła się.- Co Ty na to, żebyśmy teraz sprawdzili tereny, a następnie spotkali się ponownie tutaj i podzielili się tym, jaki teren dokładnie wybieramy i ile wynosi średnia długość trasy.

Hari

- Moglibyśmy wybrać się wspólnie najpierw jedno miejsce, potem drugie. Będzie łatwiej wszystko ustalić tam, na miejscu - odparł powoli, z namysłem. Podobał mu się pomysł ze wspólnym polowaniem i chętnie objąłby pieczę nad młodszą częścią stada. Lubił pomagać, lubił małe szczeniaki, toteż czynił wszystko związane z tą akcją chętnie i z uśmiechem.

Dream

Znal tą grotę. Wszedł do obcej i niej i ujrzał ukochaną i jakiegoś obcego wilka. Skłonił się przed nim z wdziękiem i szepnął -Jestem Dream i skierował słowa po chwili do Siomhy. O Najmilsza taki długi czas -podszedł i pocałował ją czule. I usiadł przy niej.

Siomha Lorcan

-Dobrze.- przyznała po krótkim namyśle. Zastanawiał ją entuzjazm wilka, ale nie wnikała w to. W niej samej znalazła się dodatkowa siła i radość na samą myśl o polowaniu i możliwości przygotowania go.- Proponuję najpierw teren pod polowanie młodszych. Poświęcimy na to zapewne mniej czasu, niż na ten drugi. W końcu musimy mieć się na baczności, a jakaś dłuższa wędrówka w góry mogłaby nam stępić zmysły i zabrać częściowo jasność widzenia.- zastanowiła się nad swoiją wypowiedzią. Była bardzo zagmatwana. Wilczyca wiedziała, o co chocdzi i trochę ją to zmartwiło.- Więc sądzę, ze najpierw teren na polowanie młodych.- skwitowała krótko.

Dream

Zmartwił się, że nie zareagowała ale nie przejął się. Niedaleko położył się i patrzył na nią trochę obrażony nie zwróceniem na siebie uwagi. po chwili mimo kochał ją nie chciał jej przeszkadzać, wstał i wyszedł z groty.

Hari

Spojrzał tylko na wilka, który wparował do jego jaskini, lecz nie zdążył nic zrobić, gdyż osobnik niedługo potem ich opuścił. Zwrócił się więc na powrót ku Łowczyni, marszcząc z zastanowieniem nos.
- Zgadzam się - przytaknął jej krótko. - Który las wybierzemy na trasę? - zapytał jeszcze, podnosząc się i szykując do wędrówki.