Jaskinia Romantyka [Assire'go]

Assire

- Dobrze - powiedział wesoło i spojrzał na waderę. Zamachał ogonem i również ją objął. - Co chciałabyś robić, albo mieć? - zapytał patrząc waderze w oczy. Zamachał ogonem i naglę zrobiło się ciemno, a świeczki, które stały zapaliły się. Samiec uśmiechnięty patrzył wciąż waderze w oczy.

Idalia

- A ty? - spytała. Wzrok jej z pozoru pustych i niewidzących oczu skierowany był wprost w oczy Assirego. Było jej zupełnie obojętne, co będzie robić, byle tylko być przy nim, wciąż widzieć go, czuć... Idalia mogłaby nawet wciąż tak tkwić w bezruchu i patrzeć mu w oczy. Byle to były jego oczy.

Assire

Assire spojrzał na Idalię, a następnie przeniusł wzrok na sufit. - No wiesz znamy się długo, jesteśmy razem, więc moze zapieczętujemy, to... - tu się zaciął, ponieważ przeniusł wzrok na oczy wadery. - Szczeniakami? Ale wiesz jak nie chcesz, nie jesteś gotowa, to ja to w pełni rozumiem - rzekł patrząc w oczy wadery. Zrozumie jak odmówi. Decyzja należy do jego ukochanej.

Idalia

- Nie... wolałabym nie - odrzekła. Była nieco zaskoczona jego propozycją. To prawda, Idalia i Assire znali się długo, lecz razem byli od niedawna. Poza tym ona zawsze obawiała się posiadania własnych dzieci. Zaczynając na samym ich bolesnym przyjściu na świat, a kończąc na wychowaniu. Co by było, gdyby nie podołała zrobieniu z nich porządnych wilków? Cóż, nie była ona wilczycą zbyt pewną siebie, niestety.

Assire

- Rozumiem - powiedział z uśmiechem, a następnie pocałował waderę. Zamachał ogonem i spojrzał w sufit. Jego oczy zalśniły, a promienie słońca przedzierały się przez liany. As był cały czas uśmiechnięty, ponieważ tuż obok niego była wspaniała wadera. Samiec naglę przypomniał sobie coś, a z jego oczu zaczęły lecieć łzy. Te wspomnienie cały czas go dręczyło. Nie umiał o tym zapomnieć.

Idalia

Od razu dostrzegła, że z pyska Assirego niespodziewanie znika uśmiech. Ściągnęła brwi, uważnie mu się przyglądając.
- Co się stało? - spytała, nadal świdrując go tym przenikliwym spojrzeniem. Teraz jednak jej wzrok znów spoczął na żółtych oczach partnera. Przed tym jej spojrzeniem nic nie potrafiło się ukryć.

Assire

- Znów wspomnienie mnie trapi. Jak byłem mały, to zaprzyjaźniłem się z pewną waderą, która była w ciąży. Uczyła mnie, a pewnego dnia zleciała w przepaść i zginęła razem z dziećmi. Potem mąż od niej oskarżył mnie o jej morderstwo. Nie wiedział co powiedzieć, więc uciekłem, a potem zaczęłem się obwiniać - opowiedział jej, to ponieważ As ufał Idalii. Przetarł łzy łapą, a następnie patrzył jej w oczy.

Idalia

- A... powiedz mi, ale tak szczerze, czy miałeś coś wspólnego z tą tragiczną śmiercią tej wadery? - zapytała. Niesamowite jej się zdało, że ktoś mógł posądzić szczenię o ukartowanie morderstwa dorosłej osoby. Dzieci były zbyt małe, beztroskie, nie posiadały wystarczająco wiele sprytu. Lecz Idalia wolała się upewnić.

Assire

- Ja tylko w tedy się z nią bawiłem, a ona się potknęła. Próbowałem jej pomóc, lecz na marnę - powiedział, a z jego oczu znów leciały łzy. Ogon leżał na ziemi nieruchomo, a jego oczy stały się ,,Szklane". Samiec nie uśmiechał się, bo niby z czego miał być szczęśliwy? Te wspomnienie zawsze go trapiło. Może idalia mu pomoże. Miał taką nadzieje.

Idalia

Westchnęła. Otarła się pyskiem o bok jego pyska, by pokazać Assiremu, że jest przy nim, kiedy wspomina te trudne chwile.
- Nie możesz się obwiniać. Zrobiłeś wszystko, by pomóc tej biednej wilczycy i powinieneś o tym pamiętać - powiedziała, patrząc mu w oczy. - A to, co mówił partner tej wilczycy było zwyczajnym aktem żalu. Tak już jest, gdy straci się kogoś bliskiego. Na siłę próbuje się znaleźć winnego, by wyładować na kimś swą frustrację.

Assire

Assire słuchał waderę uważnie. Po chwili jego sierść zmieniła kolor i urosły mu skrzydła. - Dziękuje ci. Dzięki temu że już siebie nie obwiniam, to wróciły mi skrzydła - rzekł, a następnie ją pocałował. Samiec złożył skrzydła patrząc jej w oczy. - Kocham się - powiedział do niej. Świeczki wciąż się paliły.

Idalia

- Ja ciebie też, Assire - powiedziała i uśmiechnęła się. Jej łapa przygładziła pióra porastające jedno ze skrzydeł Assirego. Idalia zdała sobie nagle sprawę, że nigdy dotąd nie widziała wilczych skrzydeł z tak bliska. Tym bardziej nie miała jeszcze okazji ich dotknąć.

Assire

Assire uśmiechnął się do Idali patrząc jej w oczy. - Jesteś wspaniałą wilczycą - rzekła, a następnie usłyszał grzmot pioruna oraz krople deszczu rozbijające się o ziemię, jednak w środku było ciepło i przyjemnie. Samiec zamachał ogonem, który wcześniej leżał na ziemi. Samiec był przy niej szczęśliwy i to bardzo.

Idalia

Uśmiechnęła się.
- Ty również jesteś wspaniały. Niesamowity. Odmieniłeś moje życie o całe sto osiemdziesiąt stopni - powiedziała i mocno pocałowała Assirego. Jej grzbiet przeszedł przyjemny dreszcz, kiedy wilczyca przypomniała sobie wspaniałe pocałunki Assirego.

Assire

Assire uśmiechnął się jeszcze raz do Idali, a następnie otulił ją swoimi skrzydłami. Kochał ją, więc przybliżył swój pyszczek do jej. Patrzył w oczy wadery i machał ogonem. Po chwili zaczął ją namiętnie całować, przechodząc z mordki na szyję. Deszcz zaczął ucichać tak samo jak burza.

Idalia

Objęła Assirego łapami i odwzajemniała każdy pocałunek, dopóki Assire nie oderwał się od jej pyska i zaczął pieścić jej szyję. Wtedy Idalia wtuliła pysk w sierść na jego boku. Oczy miała zamknięte, zaś puszysty ogon zataczał na ziemi leniwe ruchy.

Assire

Samiec po chwili przestał całować waderę, jednak skrzydeł nie złożył. Spojrzał jej w oczy, a następnie się uśmiechnął. - Chodźmy już z tąd. Chciałbym, dla ciebie coś zrobić, lecz potrzebuję do tego miejsca z pięknym kraiobrazem - powiedział patrząc wciąż na jej oczy. Samiec zamachał ogonem czekając na odpowiedź. - A tak przy okazji... Wszystkiego najleprzego z okazji walentynek - powiedział i pocałował ją krótko.

Idalia

- Dziękuję. I nawzajem - odpowiedziała, odwzajemniając pocałunek. Dodała po chwili, wstając. - Chodźmy więc gdzieś. Wybierz jakieś miejsce.
Idalia była bardzo ciekawa, cóż to takiego Assire chce dla niej uczynić, że potrzeba mu miejsca o malowniczym krajobrazie.

Assire

Assire naglę zaczął przypominać sobie wszystkie miejscy. Wstał i złożył skrzydła. - Wiem morze ,,Złociste może"? - zapytał wesoło, a następnie zamachał ogonem. Czekał na jej odpowiedź. Jej zdanie wiele, dla niego liczyła. Stał czekając.

Idalia

- Jak chcesz - odpowiedziała z uśmiechem. - Chodźmy więc.
Machnęła puchatym ogonem, czekając, aż Assire ruszy pierwszy, odgarniając liany, które zasłaniały wyjście z legowiska.