Jaskinia Romantyka [Assire'go]

Assire

Samiec wziął duży plecak, a następnie uśmiechnął się do wadery. - No to w drogę - powiedział wesoło. Zamachał ogonem. Jego skrzydła były złożony. Ukłonił się przy niej, a po chwili ruszył. Potem go nie było, lecz szedł pomału.

zt.

Fari · Wysłany: Sob 11:09, 19 Mar 2011 Temat postu:

Fari spojrzała na niebo. Po co tak wędrowała? Przecież ma partnera.
- Lepiej już wracać. - powiedziała i poszła. Po drodze upolowała królika i go zjadła.

z.t

Idalia

Srebrna wadera powoli weszła do legowiska. Nie widząc partnera weszła i położyła się na legowisku. Będzie czekała tak jak on chciał. Owinęła swoje ciało ogonem i schowawszy w niego pysk zasnęła. Wreszcie od paru dni zmrużyła oko.

Assire

Assire przyszedł tu po chwili i widząc, że jego ukochana śpi to usiadł gdzieś w koncie i czekał, aż się obudzi Chciał ją o coś zapytać. Spuścił głowę i uśmiechnął się. Jego ogon poruszał się spokojnie po ziemi jakby wąż tam pełznął, a oczy lśniły jak dwa diamenciki. Zastrzygł uszyma słysząc oddech wadery uśmiechnął się jeszcze bardziej.

Idalia

A ona w końcu otworzyła jedno z rubinowych ślepi i gdy tylko dojrzała ukochanego uśmiechnęła się i podniosła łeb. Nie mogła powstrzymać ziewnięcia więc otwarła pyszczek i ziewnęła niczym słodki szczeniak.
- Przepraszam, ale tak dawno nie spałam. - powiedziała i uśmiechała do partnera radośnie.

Assire

Samiec uśmiechnął się do swojej ukochanej podnosząc głowę.
- Ależ oczywiście. Rozumiem Cię - oznajmiła uśmiechając się i podszedł do niej. Usiadł obok Idalii, patrząc cały czas na nią. Jego ogon leżał wesoło, na ziemi, a jego oczy zalśniły.
- Mam pytanie - rzekł, a uśmiech lekko zszedł z jego kufy. Poprawił swą czuprynę i rozejrzał się po pomieszczeniu. Zastrzygł uszyma i przywrócił swój wzrok na nią.

Idalia

- Co się stało kochanie? - zapytała podnosząc sie i siadając naprzeciw Assire'ego. Był dla niej całym światem i wszystko by za niego oddała. Tęskniła za bliskością z nim, brakowało jej tego a ostatnio niejaka Carly im przeszkodziła w spotkaniu po długim, długim czasie.

Assire

- Pamiętasz, że jestem romantykiem i mam takie pytanie...wciąż Cie kocham i tylko ciebie...nie przeszkadza Ci to, albo nie jesteś zazdrosna gdy prawie komplementy innym wilczycom? Ale nie musisz się bać oprócz ciebie to jeszcze żadnej wilczycy nie całowałem i nie będę kocham tylko ciebie, ale chcę wiedzieć czy Ci to przeszkadza? - Zapytał trochę zakłopotany, nie wiedząc jak, to ująć w sensowną wypowiedź, a raczej sensowne pytanie.

Idalia

- Widzisz... przeszkadza czy nie przeszkadza... czasem mnie to smuci. Czasem przez to czuję się gorsza od nich. Jakbym nie była dla ciebie najwspanialsza... - odparła opuszczając nieco łeb i uśmiech nieco zmniejszył się na jej srebrnym pyszczku. - I to, kiedy nagle odbiegłeś ode mnie do Carly... Poczułam się mniej ważna, nie dość ważna dla ciebie. - odparła nie patrząc mu w oczy.

Assire

- Ale nie widziałaś? Carly była ranna musiałem jej pomóc. I pamiętaj! Ty jesteś zawsze, dla mnie najważniejsza. Nieważne co będzie się dziać tylko ciebie kocham - oznajmił i łapą lekko podniósł jej głowę by patrzyła mu w oczy, a następnie pocałował ją, jednak krótko, ponieważ potem patrzył jej w oczy.

Idalia

- A ja kocham ciebie Assire. - odparła i spojrzała na niego nieco szklanymi oczami. Teraz jednak nie miało to znaczenia. Najważniejsze, że on był tu z nią a nie z kimś innym.

Assire

Assire uśmiechnął się do niej wesoło i pocałował ją. Jego ogon poruszał się po ziemi.
- Przepraszam kochanie, ale muszę iść. Sprawy Szamańskie - oznajmił i pocałował ją jeszcze raz, a następnie powoli zaczął wychodzić z jego jaskini. Romantyk opuścił okręt i kieruję się gdzieś indziej.

zt.

Idalia

Idalia westchnęła głęboko. Obowiązki... rozumiała, wysokie, ważne stanowisko wiąże się z brakiem czasu dla rodziny aczkolwiek znoszenie tego też nie należało ani do przyjemnych ani oczekiwanych rzeczy. Wilczyca przeciągnęła się wyginając plecy w tak zwany "koci grzbiet" i rzuciwszy ostatnie spojrzenie na to miejsce wyszła by zaczerpnąć świeżego powietrza. Przystanęła jeszcze na chwilę między drzewami zastanawiając się nad sensem wcześniejszego pytania partnera. Skąd mu to przyszło do głowy? Co do licha skłoniło go do tego? Musiało to mieć jakieś drugie dno, bez powodów nie zadaje się takich pytań. Jest to rzecz niebywale niepokojąca, więc wymaga natychmiastowego wyjaśnienia. Potrząsnęła jeszcze łbem by odgonić natrętną muchę i ruszyła biegiem przed siebie znikając na dobre z terenu swego partnera.

[zt]