Polowanie Morte, duda du!

Morte

- To za łatwe. - Przeszło jej przez myśl. Obserwowało zwierzynę i tak nie pozwoli jej odejść.
- Do cholery, nie komplikuj wszystkiego! - Wrzasnęła Edith biorąc górę nad Morte. Teraz to demon miał pełną kontrolę nad ciałem. Tak więc rzuciła się na zwierzę i nie czekając już na nic, zupełnie nic... Wgryzła się w gardziel zwierzyny i zaczęła szarpać.
Jeżeli jej się udało, to bardzo dobrze... Jeżeli nie, ma wielki problem i jest ofiarą losu, że nie potrafi nawet zwierza należycie dobić. Miejmy jednak nadzieję, iż wszystko poszło po myśli demona.

Salome

Udało się! Ładnie zarżała z bólu i rozpaczy i pożegnała się tym światem. Morte możesz być z siebie dumna!
Otaczała je cisza. Było słychać liście ocierające się o siebie. Oraz szemrzący strumyk kilkanaście metrów dalej.
Co teraz zrobi wilczyca nosząca w ciele Demona? Będzie kontynuować polowanie, czy odejdzie dumnie ze zdobyczą w pysku? To zależy tylko do niej.
Nie musimy jej się dziwić. Tak łatwo jej poszło. Dowódca Tropicieli, a na dodatek Demon poradzi sobie ze wszystkimi rodzajami zwierzyny. Wytropi a potem szybko i boleśnie zabije. Bardzo poetycko!

Morte

Jej nadal było mało. Kłapnęła jeszcze gardziel, wyrwała jakieś ścięgna i zjadła... Po prostu była zmęczona i głodna, więc musiała się pożywić. Co do polowania, to złapała truchło w krzewy i ukryła je tam. Teraz postanowiła wyruszyć na dalszą część polowania z myślą, iż może jeszcze coś złapie. Naprawdę, tropienie to jej pasja, więc bez zbędnego zwlekania, z szerokim i psychopatycznym uśmiechem ruszyła przed siebie. Nos jej przywarł do podłoża, uszy stanęły na sztorc, zaś chude i skostniałe łapy delikatnie przeczesywały teren. Niebieska grzywa opadła jej na ślepia, które z neonowych zmieniły się na czarne. To oznaczało, iż Morte milczy, a Edith kontroluje wszystko.
- Chodź, chodź, zaraz i tak Cię znajdę. - Szepnęła oblizując pysk długim, czerwonym ozorkiem. Ślina skapnęła na podłoże, zaś demoniczna ruszyła dalej. Uhm, trzeba zrobić jakieś zapasy na zimę. Toteż postanowiła również pozostawić sobie sarnę, zaś to co teraz może upoluje, da do spiżarni watah.

Salome

Dobrze, dobrze! Wszystko idzie zgodnie z założeniem userki siedzącej teraz przed laptopem i popijającej gorącą czekoladę. Wszystko dobrze...
Ale wróćmy do rzeczy! Raz, raz, raz! A więc Morte chciała więcej. Dobrze! Podejmujemy się tego wyzwania.
Samica szła prosto przed siebie węsząc przy ziemi. Nagle jej nozdrza mogły natrafić na bardzo ciekawą woń. Ale jeszcze za bardzo oddaloną, ażeby poznać jakie to zwierze rozsiewa taki zapach.
Przygoda! Czuć zapach adrenaliny. Słodko-gorzki. Mniam!
Drzewa szarpały swoimi gałęziami pod wpływem wiatru wiejącego z północy. Wadero! Lepiej szybko zaczynaj polowanie, bo zaraz wiatr rozwieje twój jedyny trop!

Morte

Edith nie czekała długo, bo po co? Jest trop, troszkę nietypowy, ale jest! Więc truchcikiem i pod wiatr ruszyła za wonią. Możliwe, iż będzie to coś chorego i łatwego do złowienia... Bądź coś, co ją jeszcze zabije. Huhm, można by mieć wiele teorii w tej kwestii, no ale cóż... Poczekamy, zobaczymy, znów.
Wilczyca uśmiechała się pod nosem i co jakiś czas kłapała powietrze, chciała sobie już pojeść, no ale wpierw trzeba zakończyć to co się zaczęło, prawda?
Ponownie dreszcz wstrząsnął jej nędznym, wielki, lecz chudym ciałem. Widać, iż "Pani Zima" zbliża się wielkimi krokami. Demoniczna miała nadzieję, że nie będzie takiej hecy z nią, jak poprzednim razem. Muhm, taka długa zima! Normalnie zgrzyt zębów.

Salome

Nagle oczom samicy okazał się wielki, gruby... Dzik! Ale było z nim coś nie tak. Szarpał się i ryczał. Ale dlaczego? Aha... Dlatego, że jego tylna noga było uwięziona w pułapce na niedźwiedzie. Bardzo nietypowe.
Wierzgnął jedną nogą i parskał na wszystkie strony. Gdy nagle zauważył waderę jego ciało momentalnie przestało drgać. Położył się na ziemi. Było widać, że był to dość niemądry dzik, bo chciał... Udawać martwego. Czy to było normalne zachowanie, takiego groźnego zwierzęcia?

Morte

Kiedy dostrzegła, iż tym dziwnym zwierzęciem jest dzik, skrzywiła się nieznacznie i cofnęła o krok. Nie lubiła dzików, a wręcz nienawidziła ich. Owszem, mięso było całkiem smaczne, jednak upolowanie takiego, to już całkiem inna sprawa jest. Mimo wszystko jako dobra tropicielka nie wycofa się, chodź jej zdanie kończy się na samym tropieniu. Chrzanić to i już!
- Oddawaj... Nie potrafisz! - Syknęła Morte, starając się przejąć kontrolę nad ciałem. Jedno z czarnych ślepi ponownie zaczęło zachodzić neonowym blaskiem.
- Zamknij się, wiele o mnie nie wiesz. - Edith schowała się w krzakach, by mieć drania na widoku. Na ich szczęście dzik był uwięziony, więc może spróbować zaatakować tak, by ten jej nie przebił na wylot.
- Ghaa! Jesteś ludzkim demonem, tego nie potrafisz! - Dorzuciła Morte, kiedy prawe oko zrobiło się całkiem neonowe.
- Naprawdę tak sądzisz? Bym Cię zdziwiła. - Zachichotała, lecz w pewnej chwili głupkowaty śmieszek ucichł całkowicie.
- Dosyć, dosyć, dosyć! Spłoszysz go idiotko. Ja jestem panią tego ciała, ja tutaj rządzę. - Kłótnia przeniosła się na bitwę w umyśle wadery. Morte ją wygrała, oba ślepia błysnęły na pomarańczowo a czarne krzyżyki zalśniły. Czas na śmierć.
Wilczyca postawiła parę kroków ku przodzie. Jej ciało przywierało do podłoża, a łapy były stawiane tak delikatnie, by podczas chodu nie zaszemrać nawet najmniejszym listkiem.
Kiedy na jej oko podeszła wystarczająco blisko, jej ciało poszło w tył o dwa kroki, lekki rozpęd i skoczyła na dzika. Jeżeli jej się uda, to siedzi na grzbiecie i trzyma się kurczowo zębiskami. Jeżeli jednak poniosła porażkę, to leży sobie poobijana gdzieś obok. Albo jeszcze gorzej! Zależy co wymyśli MG.

Salome

Ale tu władze teraz ma MG! Dokładniej userka siedząca przed monitorem zajadająca słonecznik i popijająca go sokiem z pomarańczy.
Dzik wyczuł, gdy samicy chciała na niego skoczyć. Dlatego na oślep zaczął kopać jedna nogą w powietrzu i... Trafił samicy prosto w podbrzusze! A ta odleciała na kilka metrów, uderzając przy tym o pień jednego z drzew.
Dzik zaryczał zwycięsko, ale nadal miał problem. Był uwięziony w pułapce. Co teraz?

Morte

Charknęła głośno, spluwając krwią gdzieś w bok. Oczywiście, że upadek ją bolał, a może bardziej cios. Ale cicho sza!
Podniosła się powoli z podłoża i pociągnęła nosem. Aż ją trzepało na widok tego niewdzięcznego zwierza! Chciała mu ulżyć, a ten jeszcze sobie skacze? O nie, tak się nie będziemy bawić.
Warknęła przeciągle i głucho, ponownie rzucając się na dzika. Pozornie, bo w ostatniej chwili odskoczyła na bok. Zaczęła robić kółka dookoła dzika, próbując go zdezorientować. Skoro był zakleszczony w pułapce, nie mógł się chyba tak swobodnie poruszać. Chyba.
Ponowiła atak, tym razem starając się wycelować w prawy bok. Był to niebezpieczny ruch, ale cóż, pożyjemy to i zobaczymy.

Salome

Tak! Bardzo niebezpieczny ruch. Ale tym razem się udało! Samica mogła poczuć pod łapami mięsisty bok dzika. A ten nie mógł nic zrobić. Był zmiażdżony przez dorosłą wilczycę. Czy jego żywot właśnie teraz się kończył?
Miał jeszcze kilka minut, czy sekund życia. Wiec co mógł teraz robić? Próbując jeszcze przestraszyć tropicielkę, dzik zaczął przeraźliwie ryczeć. Na delikatny słuch samicy, mógł to być wielki cios. A zwierzę nadal ryczało i ryczało. Wierzgało ile sił w osłabionym ciele. Oby to pomogło.

Morte

Jej źrenice powiększyły się. Ten ryk doprowadzał ją do szału, więc postanowiła jak najszybciej zakończyć tę bajeczkę. Z niezadowoleniem zatopiła kły w gardzieli małego, głupiego stworka i starała się je rozszarpać. Miała nadzieję, że wszystko pójdzie z górki, bo chciała wracać. Robiło się jej zimno, a chude cielsko w niczym takim nie pomagało. Wręcz przeciwnie, zaraz się skończy.

Salome

Brawo! Polowanie najwidoczniej zakończyło się sukcesem! Zwierzę przestało się ruszać, gdy wadera zatopiła w nim kły. A po przegryzieniu dzik już pożegnał się z tym światem. To był jego koniec. Dla ofiary porażka, a dla tropicielki, która okazała się także znakomitym łowcą sukces.
I Morte wróci do domu tylko z wielkim bóle brzucha, licznymi zadrapaniami, większą raną na uchu.
Można dodać to polowanie do udanych, czyż nie mam racji?

Morte

Owszem, było to jedno z lepszych polowań samicy. Mimo zadrapań, nieprzyjemnego bólu, da się przecież przeżyć i cieszyć z tego.
Morte odgryzła nogę dzika, która nadal była zakleszczona w pułapce. Nie miała zamiaru się z tym cackać i męczyć, lepiej iść na skróty, chodź nie zawsze.
Zaczęła ciągnąć zwierzę za sobą, aż nareszcie dociągnęła je do miejsca, gdzie schowała sarnę. Kiedy miała już przy sobie dwa truchła, zaczęła chwilkę główkować, czy męczyć się z tym, czy jednak wyręczyć się Edith. Oczywiście, iż zabrała się stąd tym drugim sposobem. Użyła do tego swych mocy, inaczej mgły.
No i w końcu jej tu nie było, reszta zwierząt powinna być już spokojna, że jakiś chory roztrzepaniec się na nie nie żuci. Zaś sama wilczyca była bardzo zadowolona, mimo wszystko klęła pod nosem na ból.

zt.