Wietrzne Wzgórze - Polowanko Abbey

Abbey

Niewielki pagórek, wiecznie okryty mgłą, jest miejscem tajemniczym. Cały jego teren pokrywając drzewa i krzewy. Ziemię wyściela miękki mech, o niespotykanym błękitnym kolorze. Przeważając tu drzewa iglasta, a ich korony skutecznie zasłaniają dostęp słońcu, zostawiając las w mroku.

Więc i na Abbey przyszedł czas, by zaspokoić głód. Wilczyca nie pamiętała już kiedy po raz ostatni polowała, więc zadowolona łapała w nozdrza ciekawy zapach. Rozejrzała się ciekawie i uśmiechnęła się sama do siebie. Nie ma to jak zjeść coś dobrego. Szła przed siebie, mijając kolejne drzewa. Wspomnienia wracały do jej głowy...

Viy Curay

Jeżeli Abbey chciała uzupełnić swój żołądek, najlepiej zacząć będzie od szukania śladów, czy wyczuwania poszczególnych zapachów, by lepiej namierzyć zwierzynę. Gruba warstwa śniegu dodatkowo ułatwiała zadanie, bo łatwiej można było ujrzeć ślady poszczególnych zwierząt. Co tutaj mamy... dzik? Sarna? Jeleń? To już zależy od tego, no co zdecyduje się wadera.

Abbey

Podjęcie decyzji nie było dla niej łatwe. Przez dłuższą chwilę stała i wpatrywała się w ziemię. Przez głowę przechodziło jej wspomnienie każdego ze zwierząt, wygląd, zapach... Zerwała się i ruszyła za tym co wydawało jej się jeleniem... Węszyła cały czas i szybko, acz bezszelestnie posuwała się na przód. Mimo woli liczyła kroki... Jeden krok, drugi krok. Uniosła łeb w górę i nasłuchiwała. Myślała... Ile zajmie jej dojście, a ile polowanie... Co się stanie?

Viy Curay

Wadera ruszyła, za cel wybierając sobie jelenia. Miejmy tylko nadzieje, że to, za czym podąża rzeczywiście jest tym zwierzęciem. W końcu każdemu coś może się pomylić i ot tak, okaże się, że Abbey goniła królika. Życie jest zaskakujące pod każdym względem. No, nieważne.
Po jakimś czasie wilczyca zgubiła jednak trop. Po krótkiej analizie, gdzie aktualnie się znajduje dojrzała dorodnego dzika.
Iść dalej czy zostać, oto jest pytanie.

Abbey

Abbey oblizała się mimo woli. Taką zdobyczą również by nie pogardziła. Pochyliła się lekko do przodu i ruszyła w stronę zwierzęcia. Starała się poruszać jak najciszej, żeby dzik jej nie uciekł. Szła i w pewnym momencie wyskoczyła. Miała nadzieje, że jej się uda. To byłby taki dobry posiłek!

Viy Curay

Niczego nie spodziewający się dzik zakwiczał głośno, gdy tuż koło niego pojawiła się dorosła wilczyca. Zaczął ganiać w kółko, nie wiedząc gdzie ma uciec. Nagle postanowił, ze po prostu ruszy przed siebie i tak też zrobił - teraz trzeba było go tylko dogonić, i prosto mówiąc, zabić.
Abbey miała tylko kilka sekund na zastanowienie się i musiała ruszyć inaczej nie dogoni zwierzyny. Co jednak zrobi?

Abbey

Kilka sekund na zastanowienia, to dla Abbey dość dużo. Minęła sekunda, a przez jej głowę przemknęło tysiąc myśli. Czy warto? Czy to bezpieczne? Stwierdziła, że tak, więc pomknęła przed siebie. Gnała na złamanie karku, byle tylko dopaść zwierzynę. Z pyska aż ślinka ciekła, więc bardzo jej zależało.

Viy Curay

Kto by pomyślał, że tak z pozoru powolne zwierzę będzie szybsze od wilka. No, przynajmniej od Abbey. Wilczyca nie mogła go dogonić. Lecz, cóż to? Czyżby dzik się męczył? Najwyraźniej. Powoli zaczynał zwalniać.
Wilczyca była już naprawdę blisko upragnionej zwierzyny, praktycznie na wyciągnięcie łapy. Niestety, znikąd pojawić się mu siała pewna wredna kłoda, która spowodowała, że wadera całkiem mocno zderzyła się z ziemią. Pech.
A dziczek, widząc ów sytuację pognał trochę szybciej, co by zgubić myśliwego ze swego ogona.
Co teraz?

Abbey

Zerwała się jak najszybciej tylko mogła, choć kręciło jej się lekko w głowie. Utrzymując szybkość, pokonała pień. Przez pół sekundy rozglądała się, by ocenić sytuację. Jednak poniosła ją furia, gnała przed siebie, niemal na oślep. Wsłuchiwała się w szmer pod swymi łapami, starając się nie przewrócić na ziemię. Żołądek dawał jej się we znaki… Musi dopaść to zwierzę…

Viy Curay

Biegła, coraz szybciej i szybciej, niejedno zwierzę mogło jej pozazdrościć tego pędu. Trochę niebezpiecznego i grożącego ponownym upadkiem, ale pędu.
Dziczek, głupio myślał, że na dobre zgubił waderę, usiadł sobie przy wodopoju, popijając krystalicznie czystą wodę. Nawet nie zauważył, że morderca jest zaledwie kilka metrów dalej... i nie zawaha się zabić.
Bezdusznie ubije i zje. Gdyby patrzeć na to z perspektywy tego ubijanego zwierzątka wydaje się to trochę smutne, ale takie są, niestety, prawa tego świata.

Abbey

Uśmiechnęła się ponuro. Trochę szkoda, że zwierzę już więcej nie ujrzy świata, jednak czy ona kazała mu się zatrzymywać? Chwilowo pochłonięta polowaniem, zapomniała o wszystkich swoich problemach i rozterkach. Czuła się wolna... Zwolniła nieco i pochyliła się nad ziemię, starając się, by jej kroki były bezszelestne. Już czuła smak dzika w swym pysku, w duszy zacierała łapy. Może to chęć mordu, może po prostu głód? A może ta wolność... Każdy kolejny krok dodawał jej ochoty, nie było nudno, nie było źle. Podkradała się i… skoczyła prosto na dzika, chcąc dobrać się biedakowi do gardła…

EDIT:
Może lenistwo, może inny czort, skłoniło ją do zaprzestania pogoni. Rzuciła jedynie znudzone spojrzenie ku niedawnemu posiłkowi, by zniknąć w sobie znanych stronach.

z.t

/Wybacz, ale potrzebowałam zwolnić sobie miejsca, a polowanie się przycięło/