Szemrzący Strumyk - Legowisko Setha

Viktoria

Viki wybuchnęła śmiechem. Zachowanie szczeniąt - bezcenne. Jednak jeden młody samiec szczególnie zwrócił jej uwagę, a mianowicie - Colin. Był podobny do... Wasp'a! Może to jego syn? Carly miała przecież dwójkę dzieci... Pytania zostawi na później, niech wilczki zjedzą Schatt'a. Wadera podeszła do Shajen'a i wtuliła się w jego futro. Dobrze, że Schatt i Shajen nie pobili się jeszcze.

Retes

Retes spojrzał na resztę dzieciaków. Och nie, jadł słodycze, więc teraz Schatta nawet do ust nie weźmie. Zasmakował widocznie w bardziej wyrafinowanych potrawach niż wilk. Mianowicie w czekoladzie... Rozmyślając o tymże wspaniałym, najcudowniejszym, najsmaczniejszym jedzeniu szczeniak położył się i przymknął oczka.

Leth

Wujo chyba skamieniał... Nie! Niech on tutaj nie umiera! Leth zaczął przednimi łapami szarpać jego futrem.
- Ej... On chyba umarł... - rzekł otępiały Leth. - I to z otwartymi oczami! - zdziwił się jeszcze bardziej. postanowił go nie zjadać... Najpierw trzeba go uratować...
- Nie umieraj nam tutaj! - krzyknął wprost do ucha wujaszka. - Martwego cię nie zjemy! (O.o) - zawołał znowu, potrząsając łbem wilka. A może on po prostu ich ignorował... JAK ON ŚMIAŁ!!!
- A może on nas po prostu olewa? - spytał swych rówieśników... - Darujemy mu to, czy nie? - zadał kolejne pytanie. Czyżby Schatta miała czekać kara?

Retes

- Ja myślę, że on nie żyje. - powiedział szczeniak podchodząc do dorosłego i przyglądając mu się z uwagą. - Chyba, że udaje. - rzekł wbijając twarde spojrzenie w oczy wilka. No, ciekawe czy to wytrzyma! Na pewno wymięknie, a jak nie - wtedy można go spokojnie uznać za martwego.

Leth

- Jak o nie żyje... - zaczął Leth. - ...to co z nim zrobimy? - spytał wszystkich, patrząc ze współczuciem na martwego Schatta. Biedny wujo... Umarł im. Leth zlazł z jego pleców i powoli, ostrożnie i z niepewnie zbliżał swoją łapę do siedzącego Wujka-Dziadka... (jak to moja mama kiedyś ujęła: "Przyjedzie do nas Wujek-Dziadek." A chodziło o naszą ciocię O.o) A może Cioci-Babci? Kto by to wiedział... W końcu maleć go... tyknął. Ledwie poczuł na poduszkach łap jego ciało, a już odskoczył. Ta... Miał pietra. No bo kto by się umarlaka nie bał, co nie dość, że ma oczy otwarte, to jeszcze siedzi!
- A może go zahipnotyzowaliśmy...? - zastanowił się głośno Leth. Może od tego ich gapienia się wujaszek stracił rozum i będzie im teraz posłuszny?

Retes

- A może... Może on nie żyje... I to jest... - zaczął przerażony nagle szczeniak, a jego oczka otworzyły się szeroko. Nie, to nie mogła być prawda! Retes odsunął się od Schatta natychmiast, by powoli zacząć kierować się w stronę Viktorii i Shajena. - MAAMOO! TOO JEST ZOOMBIEE! - wrzasnął natychmiast chowając się za zieloną waderą, gdyby zombie miał zamiar zaatakować.

Colin

A Colin? Zrobił przestraszoną minę i wlazł an głowę samca. Patrzył mu w oczy z zaciekawieniem.
- Ej on chyba nie mruga - oznajmił. Zamachał ogonem, a jego łapy trzymały się mocno.
- Fuj! Jako martwy to ino wodą podlewać - powiedział z obrzydzeniem, lecz nie długim. Jej czerwone oczy był dosłownie wlepione w Schatt'a.

Viktoria

Viki nim się obejrzała, za jej plecami siedział wystraszony Retes. Zachichotała. Te szczeniaki miały taką bujną wyobraźnie. Wadera złapała synka i postawiła go przed sobą.
- Tak, wujek Schatt jest zombiakiem, który z chęcią wyjmie Wam wszystkim mózgi, na żywca, i je zje - zaczęła straszyć młode. Już nie może doczekać się ich reakcji!

Retes

Retes spojrzał na matkę zniesmaczony.
- Mózgi? - spytał przekrzywiając łeb. Dopiero wypowiedź Viktorii uświadomiła mu, że Schatt chyba nie może być zombie. No bo była... zbyt barwna. - Eee... Wydurniasz się. - skarcił matkę. Taka stara, a pstro jej w głowie! xd

Colin

Na słowo zombie Colin ryknął jak baba i zleciał z samca, lecz po chwili zebrał się do kupy i zaczął się śmiać. Zamachał ogonem i wziął głęboki wdech, wydech i tak w kółko.
Poprawił swoją piękną grzywę i ogon. Zerknął na samca, a w jego brzuchu znów zaburczało. Uśmiechnął się chytrze, położył na plecach i rozejrzał się, zastanawiając gdzie jest teraz jego tatusiek.

Leavi

- Ejjj... Ale wiecie, że zombie wysysają mózgi przez słomki? - Zaśmiała się cicho. Tak, tak... To było nader nadzwyczajne, że się nie poruszał. Przecież w końcu skończyłaby się jego cierpliwość, nie wytrzymałby tyle. Nawet nie mrugał! Nie drgnął od kiedy zaczęli go prosić i "atakować"! Ojj... Wujek zaniedbuje obowiązki, mama będzie zła, ale z drugiej strony... Leavi nie ma po co o tym mówić.
- Mmm.... To co robimy? Może pójdziemy sami coś znaleźć? - Zaproponowała, powoli zaczynał boleć ją brzuch. Było to delikatnie, nieprzyjemne jakby... kłucie... - Wymkniemy się stąd niezauważeni niczym ninja! - Krzyknęła i machnęła ogonem. Spoglądała raz to na Letha, potem Retes, a następnie Colin. No taaaak...

Colin

Colin uśmiechnął się patrząc na samicę. Wstał po chwili i zamachał ogonem, a następnie stanął obok samicy.
- Jestem za - oznajmił dumny z siebie. Walnął ogonem w ziemię i pisnął z bólu. Zerknął na tą biedną część jego ciała. Nie była taka zła. Uśmiechnął się do reszty szczeniaków.
- Zostaniemy paczką Ninja? - zapytał wesoło rozglądając się po wszystkich (Oczywiście po wszystkich szczeniaków). Poprawił swoją czarną grzywę. Ach ten jego wygląd, który właściwie był po swoim ojcu. Ciekawe kiedy go znowu zobaczy?

Carly

- Colinek! - w jaskini rozległ się ciepły głos matki ciemnego wilczka. - Cześć Viktoria, cześć Retesku - uśmiechnęła się do nich, siadając. Zaraz przeniosła wzrok na synka. - Gdzie ty się podziewasz? Ostatnio ani ciebie, ani żadnej z twoich sióstr nie mogę znaleźć - rzekła, poruszywszy uchem. Martwiła się o niego. Prawda, musiał poznawać świat, ale to nie znaczy że matkę ma widywać raz na miesiąc. x]

Retes

Retes stanął w pozycji na dwóch łapach przymykając oczy. Prawą przednią łapę podniósł w górę, lewą zaś wysunął przed siebie.
- Niinjaa... - rzekł cicho szukając wzrokiem jakiejś godnej ofiary. No tak! Przecież Schatt się nie rusza, jest wręcz idealnym celem! Mały wilczek skoczył na dorosłego z bojowym okrzykiem: - Ajuła!

Viktoria

Viki uśmiechnęła się na widok Carlyś. Czyli jej przypuszczenia były słuszne - Colin to jej syn, a urodę ma po Wasp'ie. Wadera położyła się na ziemi i zastrzygła uchem. Szczeniaki znów coś knują? Nic nowego...

Colin

Colin spojrzał na swoje mamusię zdziwiony.
- Ja chciałem tylko zwiedzić, a teraz jestem...Ninja - powiedział, a gdy padło ostatnie słowo to wskoczył na Carly, krzycząc coś.
- Widzisz? - zapytał wesoło i dumnie. Tak, był z siebie dumny. Rozejrzał się po wszystkich. Zamachał swoim ogonkiem i zastrzygł uszyma.

Samuerian

W tym miejscu, w nie wiadomo którym momencie, nie wiadomo jak i nie wiadomo po co pojawił się także niebieski wilk, o zacnym imieniu Samuel. Z uśmiechem na pysku wszedł do jaskini, w której już kiedyś był o spojrzał na zgromadzonych.
- Wydaje mi się, czy dzieciaki się namnożyły? - spytał wesoło i wpadł na pewien pomysł. Wymruczał pod nosem odpowiednie zaklęcie, aż coś hukło, stukło, błysło i w oparach gęstego, żarówiaście różowego dymu pojawił się na środku jaskini kosz pełen słodyczy. - Wujcio Sammy przyniósł cukierki. - powiedział.

Viktoria

Viki spojrzała na kosz pełen cukierków. Czyżby Jael był czarodziejem? Najwyraźniej tak... Zielonkawa waderka też ma zamiar zdawać na tę rangę. Może niedługo i ona będzie czarować i... zaklejać Ance usta.

Colin

Colin spojrzał na kosz cukierków, a następnie rzucił się na Samuela.
- Dziękuje - podziękował przytulił go mocno. po chwili podszedł do koszyka, wziął go i zaniósł do szczeniaków.
- Drodzy Ninja oto wasza wyżerka - oznajmił i wziął kilak mordoklejek jego ulubionych. Wziął dwie i włożył sobie do mordki, a następnie żuł. Po chwili zaczęło kleić jego mordkę. Ciężej już ją otwierał.

Samuerian

W Samuelu coś się uruchomiło, kiedy mały go przytulił. Skutkiem tego był szeroki uśmiech i samozadowolenie wilka. No - uszczęśliwił szczeniaki. I Ty zostań bohaterem w swoim domu! Mag spojrzał wesoło na grupkę szczeniąt - ninja z zaciekawieniem obserwując ich zabawę. Były tu też dzieci Lei, ale szczęśliwych rodziców nie dojrzał. Schatt zaczął pracować jako przedszkolanka?