Sasori łowi.. [test]

Sasori

Sas był przygotowany na każdy gwałtowny atak zwierza. Jego ciało nadal rozmazywało się w powietrzu, jakby było jedynie złudzeniem niedźwiedzia. Demon patrzył z uwielbieniem na rozjuszonego demonicznego. Coś wewnątrz jego duszy budziło się leniwie do życia. Próbował się powstrzymywać i być spokojny. W końcu to było polowanie, a tuż obok stała At. Nie chciał przecież by mogła zobaczyć jak bardzo 'nie wilczy' jest Sasori.. Postawił długie uszy na sztorc i gapił się wprost w ślepia zwierzęcia z jęzorem wywieszonym po kanibalsku na wierzch. W jego oczach tliło się coraz większe opętanie.. Wbił pazury w glebę, przebijając ją jak kruchą skorupkę. Mgła tym czasem napłynęła więcej i poczęła owijać się błyskawicznie wokół tylnej części ciała niedźwiedzia, począwszy od łap. Stawała się coraz bardziej namacalna, jakby raniła skórę miśka ostrzem.

Wybacz, miałem wyjazd rodzinny i trzeba było się dostosować ; / Bleh.

Atrita

Spoko x]
Niedźwiedź ryknął i wierzgnął dziko. Kąsał poplamionymi posoką i śliną czarny dym, wyginając się pod dziwnym kątem. Drapał ją w szale, nieświadomie kalecząc także i siebie. Przetoczył się i podniósł, aby następnie uderzyć w najbliższy nagrobek ogarnięty demoniczną gwałtownością. Odłamki skały poleciały wprost na Sasori'ego.

Sasori

Był coraz bardziej opanowany przez szaleństwo, jednak tłumił je w sobie i był rozważny. Nie zaślepiono go jeszcze tak, by przestał obserwować otoczenie. Niedźwiedź był dla niego jak zabawka. Łowca? Cóż, ciekawe jakież to ofiary i po co.. będzie Sasori łowił. Patrzył na rozjuszonego zwierzaka z pożądaniem. Jego śliskie ślepia tkwiły w niesmacznych perłach wściekłości 'przeciwnika'. Oblizał pysk i w jednym momencie odskoczył tak, by odłamki nagrobku ominęły go swobodnie. Tym razem nie rozpłynął się w powietrzu, po prostu uniknął 'ataku' najprostszym sposobem. Oprócz siły demona, potrafił używać też własnej zwinności.

Atrita

Rozczarowany i rozwścieczony niedźwiedź ryknął ogłuszająco i sam również rzucił się w przód z całą swą siłą oraz masą. Był niby wielki głaz, który przygnieść miał przeciwnika i rozgnieść w drobny, pylisty piach.

Sasori

Nie ruszył się, wydawać by się mogło, że czeka aż niedźwiedź go dopadnie. Z pewnością był w tym głębszy sens. Zastrzygł długim uchem i ustawił się na przeciw miśka, uginając się na łapach przy ziemi. Zmrużył ślepia i znów oblizał pysk niebieskim językiem. Jego wzrok wciąż tkwił swobodnie w zwierzęciu, szyderczy i przeszywający.

Atrita

Opętane zwierze było coraz bliżej i bliżej. Masywne łapy uderzały w ziemię mocniej i mocniej, aż w końcu cały świat zdawał się drżeć w posadach. Trząsł się konwulsyjnie, nagrobki trzeszczały z protestem, aż wreszcie poczęły się rozlatywać. Kamienie uderzały o ziemię ze skalnym jękiem, dźwięki rozbrzmiewały niby wystrzały. Wreszcie niedźwiedź wybił się silniej, naprężywszy wpierw wszystkie mięśnie.

Sasori

Wszystkie grzmoty i drażniące, głośne odgłosy były dla niego jak miód na demoniczne uszy. Zamachnął się szeroko długim, nienaturalnym ogonem i gdy tylko niedźwiedź był już przy nim, posłał go pod łapy zwierza. Czarna mgła, choć tym razem spokojniejsza, wciąż wiła się pod oponentem, chcąc przeszkodzić mu w szybszym poruszaniu się. Ogon niczym łańcuch zawinął się na tylnych kończynach miśka, które stały na ziemi zanim się wybił. Sasori pociągnął ogon szorstko do siebie, tym samym mając zamiar wyłożyć przeciwnika na glebę. Chciał w końcu zakończyć ten teatr. 'Lina' byłą tak mocna, że z pewnością mocno krępowała ruchy. Demon patrzył na swoją ofiarę z niemałą ochotą na szybkie rozszarpanie, ale czemuż by oszczędzić sobie takiej rozkoszy maltretowania?

Atrita

Niedźwiedź ryknął przeraźliwie, starając się ze wszystkich sił wyrwać z oplatających go, mocnych więzów. Miotał się i rzucał, uderzał swym wielkim ciałem w nagrobki, turlał się i łomotał o wielkie kamienie. Jego jarzące się, przepełnione wściekłością spojrzenie spojrzało na demona, spomiędzy szczek wyrwał się dziwny, pokraczny charkot.

Sasori

Zniknął na chwilę. W jednym momencie rozpłynął się, a w miejscu gdzie był rozległa się chmura ostrej czerni rozpływająca się powoli w powietrzu. Kolejna sekunda i niebieskie niczym szkarłat ślepia wlepiły swe oblicze w rozzłoszczone paciorki niedźwiedzia. Mgła zawinęła się wokół ciała miśka, a sama 'szyja' Sasoriego wokół karku przeciwnika. Demon spowijał go swym ciałem, które w ów czasie było pod postacią zmaterializowanego nieco, czarnego dymu. W końcu oblizał kościsty pysk i uszczypnął zadziornie niedźwiedzia w ucho, jakby bawił się zabawką. Po chwili mgła zawinięta na miśku zacisnęła się niemiłosiernie, odbierając dech oponentowi, z siłą miażdżącą kości.

Atrita

Ryknął wściekle, kiedy demon uszczypnął mu ucho i spróbował uwolnić się z jego uścisku. Na nic się to jednak zdało, gdyż więzy były niezwykle mocne i silne. Kiedy zaś gruchnęły mu kości, kiedy powietrze przeszył trzask, kiedy potężna siła nacisnęła na jego ciało niby imadło - wrzasnął ogłuszająca, by po chwili paść nieruchomo. Z pyska sączyła się krew, mętne spojrzenie ślizgało się na elementach otoczenia. Duch wewnątrz niego wydał gardłowy warkot, z trudem wychodzący przez krtań niedźwiedzia.

Sasori

Ah, czyżby jego uścisk przyjaźni był zbyt gwałtowny? Miał ochotę zarżnąć mu jeszcze gardło, przyjemnością oglądając strumień rumieniącej się cieczy. Odwinął się z jego ciała i 'wylał się' tuż przed niedźwiedziem, w stałym już ciele. Usiadłszy naprzeciw, przyglądał się jego martwej facjacie, a na serce demona lał się słodki miód.

Atrita

Niedźwiedź, wraz z szkarłatną cieczą opuszczająca jego ciało, zapadał się w słodką, zachłanną czerń, aż wreszcie wyzionął ducha. Stwór zamieszkujący to ciało wrzasnął wściekle, po czym spłoszony wywinął się w martwego cielska i uciekł.

Atrita przechyliła odrobinę łeb, wpatrując się w Demonicznego białym spojrzeniem, w którym błyszczała iskra zadowolenia.
- Wspaniale - powiedziała krótko. - Będąc Łowcą, będziesz mógł upolować największą zwierzynę - ciągnęła już nieco dłużej, podchodząc do niego kocim krokiem. - Zdałeś, gratuluję. - Uśmiechnęła się do niego jednym z tych lekkich, nieco szalonych uśmiechów, aby następnie ruszyć w swoją stronę. - Dobrze to wykorzystaj, Demoniczny - rzuciła jeszcze, nim czarna jej sylwetka utonęła w mroku nagrobków.

z.t.

Sasori

-Wykorzystam.. - szepnął szyderczo za odchodzącą Atritą. W jego oczach błyszczało coś nie zrozumiałego.. Czyżby posmakowanie morderstwa, popchnęło demona do dalszych działań? W końcu od dawna nikogo nie nawiedzał, już czas by wrócić do starych nawyków.. Zniknął między grobami, kołysząc swoim ciałem w rytm nuconego tonu.