Test na Pomocnika Lekarzy - Beherit

Beherit

Ruiny średniowiecznego zamku. Miejsce to jest opuszczone... Na te tereny od dawna nikt nie zagląda... Gdzieś w oddali słychać szmer strumyka, a co jakiś czas chlupot wody zawdzięczany rybą. W tym spokojnym miejscu odbędzie się test Beherita na Pomocnika Lekarzy.

Beherit przyszedł w to opuszczone miejsce. Klapną na swoich czterech literach i zamachał swoimi nielotnymi skrzydłami. Począł czekać na swojego Egzaminatora.

Atrita

Na terenie ruin zjawiła się skrzydlata wadera, niespiesznie przechadzająca się pośród gruzów i skalnych odłamków. Wreszcie zatrzymała się naprzeciw dawnego znajomego - pierwszego wilka, jakiego spotkała w tej krainie. Wątpiła, aby ją pamiętał. Wszakże tyle czasu minęło, tyle zmian nastąpiło, tyle się działo, że jej wątłe wspomnienie powinno już dawno wywietrzyć z jego myśli.
- Witam, Samotniku.
Tak, zwróciła się do niego tak, jak zrobiła to wiele miesięcy temu.

Beherit

Beherit wstał gdy usłyszał znajomy głos. Przyjrzał się dokładniej wilczycy.
- Witam... Czy my się przypadkiem nie znamy? Chwileczkę! Już wiem! Ty jesteś Atrita - krzyknął zadowolony. Dawno nie widział tej wilczycy. Był bardzo zadowolony.
- Co cie sprowadza w to miejsce? Czyżbyś to ty przeprowadzała mi test? - zapytał uśmiechnięty.

Atrita

Zmarszczyła lekko nos - czyżby i ten spokojny, zawsze opanowany basior o ironicznym nastawieniu do życia się zmienił? Najwidoczniej tak...
- Owszem, jestem tą Atritą, którą kiedyś spotkałeś - ale inną - i przeprowadzę Ci test. - Usiadła wygodniej, nieco rozkładając pierzaste skrzydła. - Dlaczego chcesz zostać Pomocnikiem Lekarzy? - zadała pierwsze, standardowo brzmiące pytanie.

Beherit

Beherit również usiadł. Przyjrzał się jeszcze raz Ricie.
- Chciałbym zostać Pomocnikiem, ponieważ pomaganie mam we krwi. Wiele razy ratowałem wilki podczas mojej podróży. Niegdyś przez jednego wilka, którego ratowałem straciłem moc latania. Oprócz tego nie przerażają mnie wszelakie urazy jakie mogą się stać - zawsze mam zimną krew - zakończył. Spojrzał na swoje nielotne skrzydła i westchnął cichutko. To one przypominały mu te wszystkie akcje ratunkowe.

Atrita

Zmarszczyła delikatnie nos - Beherit nigdy jej nie mówił o swoich akcjach ratunkowych, a i dla Rity nie wyglądał na kogoś, kto rzuciłby się w otchłań, aby pomóc innemu wilkowi. Pamiętała go innego, jednak każdy ma prawo się zmienić, czyż nie? Ona wiedziała o tym doskonale.
- Jakie są jeszcze inne powody tego, że chcesz stać się Pomocnikiem? - zapytała, rozkładając odrobinę swoje pierzaste skrzydła.

Beherit

Beherit zastrzygł uszami. Spojrzał jeszcze raz na swe skrzydła i odpowiedział:
- Chciałbym szkolić swoją wiedzę, aby dalej pomagać innym. Nie chcę pozwolić na to, aby jakieś wilki umierały, a ja nic nie robię. Nie chciałbym, aby w Krainie było coraz mniej wilków. Oprócz tego znam się na roślinach, założyć opatrunek, zdezynfekować ranę i tym podobne - zakończył.

Atrita

Kiwnęła krótko głową, wpatrując się w niego uważnym, badawczym spojrzeniem. Już odpowiedział częściowo na pytanie, które chciała teraz zadać. Ale nigdy nikogo nie zabiło powtarzanie się, czyż nie?
- Dlaczego sądzisz, iż nadajesz się na Pomocnika? - zapytała więc, chcąc usłyszeć to, co już rzekł i równocześnie coś nowego.

Beherit

Beherit uśmiechnął się. Wyprzedził Ritę-odpowiedział na pytanie wcześniej niż ona je zadała.
- Jak już mówiłem znam się na roślinach, założyć opatrunek, zdezynfekować ranę i tym podobne. Nie chcę pozwolić na śmierć wilków - znów się uśmiechnął.

Atrita

Mlasnęła głucho, z lekkim niezadowoleniem. Beherit powtórzył tylko to, co wcześniej powiedział, nie dodając do tego nic nowego. Na dodatek zrobił to jakoś nieskładnie, dziwnie, co nie przypadło jej zbytnio do gustu. Przechyliła łeb, milcząc i czekając. A nuż się zorientuje i coś dopowie.

Beherit

//Przepraszam, ze bez znakow polskich//

Beherit wyczul niezadowolenie Atrity. Machnal lekko skrzydlami i znow zaczal:
- Potrafie zachowac zimna krew. Nie daje sie poniesc emocja. Zadna rana i coroba nie jest mi straszna. Jestem odpowiedzialny: jesli ktos jest mocno chory lub poszkodowany zajmuje sie nim poczatku do konca. Wiem jak sie zachowac w kazdej, nawet ekstremalnej, sytuacji - zakonczyl. Co moglby jeszcze dodac?

Atrita

Mlasnęła raz jeszcze, ciągle i ciągle wpatrując się w złotawego, uskrzydlonego basiora.
- A jakie dokładnie cechy charakteru sprawiają, że nadajesz się na Pomocnika? - zapytała, wychylając się odrobinę w przód. Co prawda co nieco już w tej kwestii wspomniał, lecz ona chciała ewentualnych przyszłych lekarzy wypytać bardzo szczegółowo. W końcu to w ich łapach będzie leżeć życie wilków.

Beherit

Beherit machnął lekko skrzydłami. Chwię się zastanowił, aby sklecić jakoś zdania, i rzekł:
- Jestem odważnym wilkiem, nie boję różnych, dziwnych przypadków. Potrafię zachować zimną krew nawet w ekstremalnych sytuacjach. Może kiedyś było inaczej, ale teraz jestem opiekuńczy. Nie potrafię nikogo rannego zostawić na pastwę losu. Jestem opanowany - teraz żadko wybucham gniewem - zakończył. Ach, jakże on bał się decyzji Atrity. Jednak nie zdradzał tego po sobie. Chce być lekarzem, a lekarz nie możę się bać. Tak więc wyprostował się, położył ogon na ziemi, a skrzydła opadły mu na plecy.

Atrita

Mlasnęła głucho, przypatrując mu się analitycznym wzrokiem. Wreszcie skinęła lekko, przyjmując jego odpowiedź. Co prawda nieco w tym brakowało odpowiednich przymiotników, niemniej ogólnie było9 w porządku. Cóż, po to się zostaje Pomocnikiem, aby się dopiero uczyć na Lekarza, czyż nie?
- Jaką posiadasz wiedzę odpowiednią dla tego zawodu? Czego od niego oczekujesz i w jaki sposób przyczynisz się Krainie będąc na tej pozycji?

Beherit

Behcio zastrzygł uchem. Spojrzała na niebo - był już wieczór. Na niebie zaczęły pojawiać się jaśniejsze gwiazdy. Złoty wilk odwróciła głowę w stronę Atrity.
- Hmm, znam się na lekarstwach, roślinach i ziołach leczniczych. Wiem jak postępować w każdej sytuacji, w każdym przypadku. Niczego nie oczekuję od tego zawodu. Chcę tylko, aby wszyscy w Krainie byli zdrowi i szczęśliwi. W jaki sposób przyczynię się Krainie będąc lekarzem?... - powtórzył i machnął ogonem. Było już ciemno; w mroku było widać tylko świecące się ślepia Beherit'a. - Będąc na tej pozycji będę leczył wilki. Tak więc, będzie więcej zdrowych wilków jak i samych wilków - coś na koniec mu się poplątało, ale miał nadzieję, że Rita
spojrzy na to z przymrużeniem oka.

Atrita

Zmrużyła ślepia, wpatrując się w złotego wilka uważnie.
- Niczego nie oczekujesz od tego zawodu? - zapytała niskim tonem, marszcząc nos. - A samozadowolenie z powodu pomagania innym? Samokształcenie, aby lepiej sprawować się w roli Lekarza? Podnoszenie kwalifikacji, umiejętności oraz odporności? Rozwijanie poczucia obowiązku? Obcowanie z innymi wilkami? - wyliczała i wyliczała, poruszając końcówką barwnego ogona.

Beherit

Machnął ogonem. Musi dokłądniej precyzować odpowiedzi.
- Miałem na myśli, że nie oczekuję na żadne wynagrodzenia lub tym podobne. Owszem, wymienione przez Ciebie rzeczy są dla mnie ważne - rzekł spokojnie. Machnął skrzydłami i zamrugał ślepiami.
- Czy masz jeszcze jakieś pytania? - zapytał uprzejmie.

Atrita

/Czy wspominałam kiedyś, że mam europejski certyfikat pierwszej pomocy? Nie zdziw się więc, jak będę się na tym skupiać x]/

Skinęła krótko, konkretnie, nie komentując wypowiedzi złotego basiora nawet jednym słowem. Usiadła wygodniej, poznawszy motywy wilka i rozpoznawszy poziom motywacji. A skoro zna się na ziołach i wie, jak postępować w konkretnych sytuacjach, czas sprawdzić, jakież to posiada umiejętności. Na kufie jej pojawił się lekki, nieco ironiczny grymas.
- Jak rozpoznasz omdlenie i jak zadziałasz w takiej sytuacji?

Beherit

No to sru...

Beherit przełknął ślinę. Machnął ogonem i rzekł:
- Omdlenie można rozpoznać, gdy osoba jest osłabiona i blada. Omdleniu również często towarzyszy upadek. Omdlałego powinno położyć się na twardej i równiej powierzchni. Później podnosimy mu łapy do góry. Po minucie osoba powinna się obudzić. Chciałaby w tedy wstać, lecz trzeba podnosić ją powoli, stopniowo - zakończył i machnął skrzydłami.

Atrita

Skinęła, mimo iż wypatrzyła kilka nieprawidłowości, które zaraz wymieniła:
- Jeżeli omdlała osoba osuwa się na ziemię, należy ją złapać, prawda? - zapytała z przekornym uśmieszkiem. - Gdyby się tego nie zrobiło, mogłaby się "uszkodzić". Należy też zapewnić dostęp do świeżego powietrza. Objawami są również mroczki przed oczyma oraz zwolnienie tętna. - Zamilkła, po czym mlasnęła głucho. - A co powiesz o epilepsji?