Test Amiji na tropiciela

Atrita

Niespodziewanie czarna wadera zeskoczyła z głazu i pomknęła szybkim biegiem za śnieżną panterą. Jej kroki szeleściły na ściółce, czarne futro stapiało się z cieniami. Spojrzała za siebie, zauważywszy, iż zwierzyna zaczęła uciekać. Była młoda, więc nie dziwiła się, iż unika starcia z dorosłym wilkiem. Spojrzała przez ramię.
- Kieruj - rzekła krótko.

Amija

Pobiegła tuż za Atritą, jednak gdy ta kazała jej kierować wyprzedziła ją. Łab był na wysokości tułowia, uszy postawione. Wzrokiem błądziła za panterą, ciągle węsząc. Biegła za kotem, jednak ta już prawie zniknęła z pola widzenia. Przez moment przyspieszyła, by chociaż trochę ją dogonić. I z powodzeniem. Pantera już się zmęczyła. Nie spuszczała z niej wzroku. Łeb nieco obniżyła, by nie stracić tropu. W pewnej chwili Amija pobiegła "na skróty". Ciągle czuła woń drapieżnika. Biegła jak najszybciej mogła, moment - już można było ją upolować, jednak pantera walczyłaby.

Atrita

Pędziła tuż za waderą, przywodząc na myśl jej cień. Białe ślepia utkwione w plecach wilczycy, łapy ledwo muskające ziemię. Pantera nie miała zamiaru tak łatwo się poddać, jednak Amija wydawała się z łatwością za nią podążać. A kiedy pobiegła skrótem, Atrita uśmiechnęła się w pełni zadowolona. Gdy gonione stworzenie było już na widoku i tylko moment dzielił od walki, czarna wilczyca nagle spięła mięśnie i skoczyła. Przeleciała tuż nad Amiją, po czym wpadła wprost na grzbiet nieszczęśnika. Chrupnęły młode, złamane kości, pysk pantery z impetem spotkał się z ziemią.

Amija

Czekała tylko na to, kiedy Atrita zakończy żywot pantery. Zatrzymała się tuż przy ofierze, a lekki uśmiech wymalował się na jej twarzy. - Jeszcze jakieś pytania ? - spytała wadery patrząc na nią.

Atrita

Łapa przygniotła pysk skomlącego zwierzęcia do gruntu, bezwładne łapy nawet nie starały się podnieść młodego ciała - złamany kręgosłup nie pozwolił na to. Jasne ślepia zwróciły się na Naznaczoną, lustrując jej sylwetkę jakby zamyślonym spojrzeniem.
- Zdarzają Ci się potknięcia - zaczęła jak zwykle chłodnym tonem. - Lecz ostatecznie Twoja determinacja i współpraca działają na Twą korzyść. - Lekki uśmiech zawitał na pysku i o dziwo nie był to zimny czy ironiczny grymas, tylko zwykły i neutralny. Odwróciła się, nie zwracając więcej uwagi na zdychającą panterę.
- Nie rzuciłaś się na zwierzynę, choć miałaś szansę. Zostawiłaś pracę łowcy, co jest wskazane dla tropicieli. - Obejrzała się na krótki moment. - Zdałaś. Gratuluję.
Czarna wilczyca opuściła to miejsce, zostawiając za sobą umierające stworzenie oraz Amiję.

/Amija, zyskałaś 30 kości za tę panterę./

Amija

Jeszcze szerszy uśmiech zawitał na jej twarzy. - Dzięki ! - krzyknęła jeszcze za Atritą. "Zdałam !" - te słowa ciągle chodziły jej po głowie. Spojrzała ostatni raz na zdychająca panterę, po czym opuściła to miejsce.