Test Hekate na Tropiciela

Idalia

Gdzieś wewnątrz ogromnego Lasu Śmierci rozpościera się rozległa polana, gęsto porośnięta ciemną, szmaragdową wręcz trawą. Zewsząd otacza ją ściana gęstego lasu. To tu Hekate przybyła, by przejść test na Tropiciela. Spomiędzy drzew wyłoniła się nieduża, smukła sylwetka wilczycy, która wolnym krokiem podążała wgłąb polany. W wysokiej trawie jej długie łapy zapadały się niemal do połowy. Wilczyca przysiadła w końcu, zadzierając łeb, by spojrzeć na gwieździste dziś niebo. Czekała na egzaminatora.

Atrita

Stanęła pomiędzy dwoma rosłymi drzewami, obserwując siedzącą waderę bacznym spojrzeniem. Machnęła leniwie ogonem, wychodząc z oplatającego ją mroku wprost na srebrzysty blask księżyca. Po jej futrze przetoczyły się odblaski światła Syna Księcia, lecz ona nie zwracała na to uwagi. Bezszelestnie podeszła do wilczycy, siadając dopiero naprzeciw niej.
- Witam.

Idalia

Kie do jej uszu dobiegł głos wilczycy, spuściła wzrok z migoczących na niebie ciał niebieskich. Całą uwagę skupiła na kruczoczarnej, zapewne egzaminatorce. - Witam - odrzekła krótko.

Atrita

Zmierzyła bacznym, badawczym spojrzeniem waderę znajdującą się przed nią, jakby chciała sprawdzić, czy ta poradzi sobie z testem. Milczała, nie rzekła dotąd ani słowa, a jedynie obserwowała. Wtem zastrzygła jednym uchem, machnęła wolno, leniwie wręcz ogonem.
- Co skłoniło Cię do podjęcia tegoż wyzwania? Dlaczego pragniesz objąć to stanowisko? - rozległ się jej naznaczony chłodem głos, przebijający uporczywą ciszę.

Idalia

- Zawsze pragnęłam być do czegoś przydatna w watasze, móc w czymś pomagać. Dlaczego właśnie ta ranga? Przez kilkuletnie problemy ze wzrokiem zwracam uwagę na wszelkie dźwięki i zapachy, staram się działać z najwyższą ostrożnością, więc myślę, że jako tropiciel sprawdziłabym się najlepiej. Poza tym, samo tropienie, wyszukiwanie czegoś sprawia mi przyjemność - odpowiedziała. Cały czas obserwowała czarna wilczyce, jakby chciała dostrzec reakcję na jej słowa.

Atrita

Choć pysk pozostał niewzruszony, w duszy uśmiechnęła się z jawnym zadowoleniem. Jak żywe ukazało się wspomnienie z jej testu na łowcę, gdy obarczyła swą egzaminatorkę niezwykle podobnymi słowami. Być przydatnym w watasze, tak.
- Jak sprawujesz się wśród innych? Jesteś w stanie połączyć swe siły z osobą o odmiennym spojrzeniu na świat? O zupełnie innych niż ty przekonaniach? - zapytała, cały czas obserwując wilczycę przenikliwymi, białymi ślepiami.

Idalia

Uśmiechnęła się delikatnie. - Oczywiście, że tak. Gdybym tego nie potrafiła, to podejrzewam, że nigdy bym nawet nie pomyślała o wstąpieniu do watahy odpowiedziała. - Nie mam oporów przed współpracowaniem z innymi. Szczególnie, gdy przyświeca nam ten sam cel.

Atrita

Jej ślepia zmrużyły się, powieki przysłoniły część nieskalanej bieli. Puszysty ogon chwiał się z jednej strony na drugą, sierść czesał niesforny wiatr.
- A gdyby dane Ci było współpracować z demonem bądź osobnikiem łaknącym jedynie krwi? - zapytała, bawiąc się szmaragdowym, długim źdźbłem.

Idalia

- Myślę, że zgodziłabym się na współpracę z kimś takim, ale tylko gdybym otrzymała takie polecenie od Dowódcy, Bety lub Alfy Nocy - odpowiedziała. Nie sądziła jednak, by mogło kiedykolwiek dojść do takiej współpracy. Noc wolna była od Demonów.

Atrita

Puściła niewinne źdźbło, które opadło lekko na swych żywych pobratymców. W oczach wadery widziała jej przekonanie o tym, iż nie dojdzie do opisanej sytuacji, współpracy z bestią pragnącą szkarłatnej posoki.
- Powiedz mi w takim razie, co za zwierzę skrywa się niedaleko - rzekła z uśmieszkiem.

Spojrzenie wilczycy wskazywało na duży odcisk łapy, w którym utkwił masywny, spory szpon.

Idalia

Hekate wstała energicznie i zbliżyła się do śladu. Obrzuciła go uważnym spojrzeniem, zwracając uwagę na rzucający się w oczy szpon. A więc było to z pewnością ptaszysko, duże ptaszysko. - Ptak z pewnością - zwróciła się do Atrity. - Ślad jest na tyle duży, że spodziewałabym się kondora, ale te raczej występują na górzystych terenach.

Atrita

- Domysły? - krótkie pytanie, zaraz zastąpione innym: - Czy jesteś w stanie wyśledzić to zwierzę? - Długie, uważne spojrzenie i leniwe poruszanie ogonem towarzyszyło czarnej wilczycy cały czas.

Wiatr zawiał mocniej, przynosząc ze sobą nowe zapachy, zaś gdzieś w gęstych koronach drzew rozległ się trzepot ptasich skrzydeł, na wschodzie kolejny, na zachodzie jeszcze jeden. W tej części lasu, wbrew jego nazwie, tętniło życie - zwłaszcza to ptasie.

Idalia

Przez chwilkę wietrzyła zawzięcie, by określić miejsca, z których dobiegały wyłapane przez nią wonie. Ślad wyglądał na świeży, więc Hekate pochyliła się nad nim, zaciągając mocno zapachami. Poza ostrymi zapachami murawy i gleby wyczuła kolejną woń, słabo przebijającą się przez zapach trawy. Jedną z tych, które przed chwilą przyniósł wiatr. Wilczyca ruszyła w kierunku wschodnim, wciąż kierując się węchem. Zbliżała się do jednego z rosłych drzew.

Atrita

Ruszyła bezszelestnie za waderą, będąc niemal tuż za jej ogonem. Obserwowała bacznie jej poczynania, mające na celu odnalezienie zwierzęcia.

Wiatr zawiał mocniej, przynosząc ze sobą więcej zapachów. Powiedział on także, iż na owym rosłym drzewie poszukiwanego ptaka już nie ma. Przywlókł także metaliczny odór dochodzący z trzech miejsc - łukowatego, wystającego korzenia, rozłożystego krzaku oraz średniej wielkości dziupli.

Idalia

Kiedy do jej nosa dotarł charakterystyczny dla krwi, metaliczny zapach. Hekate przystanęła na chwilę, marszcząc nos. Przez moment węszyła, żeby określić położenie poszukiwanego wciąż ptaszora. Choć zwierzę nie znajdowało się już na drzewie, na pewno nadal było gdzieś nieopodal. Woń mieszała się ze smrodem krwi, który niemal ją zabijał. Hekate zrobiła kilka powolnych, ostrożnych kroków naprzód. Słaby zapach dochodził z krzaku. Wilczyca skierowała na niego wzrok.

Atrita

W krzakach najwyraźniej coś siedziało, gdyż jego chude gałązki trzęsły się co jakiś czas i szeleściły. W szparach mignęło coś brązowego, zaraz potem coś dużego wystrzeliło w górę.

Idalia

Stała, wpatrując się w krzaki przymrużonymi oczami. Widziała coś brązowego migającego raz na jakiś czas między gałęziami, jednak było to widoczne przez tak krótki czas, że Hekate trudno było określić, co to. Kiedy wzbiło się w powietrze, wilczyca momentalnie zadarła głowę, od razu starając się wyłapać zapach owego zwierzęcia. Hekate najbardziej polegała na swoim zmyśle węchu.

Atrita

Ptak rozpostarł spore skrzydła o rozpiętości niemalże dwóch metrów, z jego zakrzywionego niby hak dziobu wydostał się dumny skrzek. Ze szponów kapała lepka, szkarłatna ciecz, bystre oczy wpatrzone były przed siebie. Orzeł odleciał w swoją stronę, kierując się wraz z wiatrem, który ukrywał jego zapach.

- I jak go teraz znajdziesz, Naznaczona?

Idalia

Łeb Hekate momentalnie uniósł się do góry, by nie stracić ptaka z oczu, uszy zaś odruchowo stanęły na sztorc. Wilczyca ruszyła biegiem w tym samym kierunku, co ptak. Choć wiatr wiał w przeciwną stronę, a wysokie drzewa raz po raz zasłaniały niebo, Hekate nie traciła tropu. Z pazurów orła raz na jakiś czas skapywały krople krwi, które roztaczały wokół siebie mocny zapach. Wilczyca węszyła na każdym kroku, co chwilę spoglądając w górę, by upewnić się, czy kilka metrów przed nią, na ciemnym niebie wciąż widać sylwetkę ptaka.

Atrita

Biegła szybkim krokiem tuż za Hekate, a na jej pysku mimowolnie pojawił się zadowolony uśmieszek. Białe ślepia zabłysły, gdy pędząca przed nią wadera nie wahała się w doborze drogi.

Skrzydła zatrzepotały, orzeł zapikował w dół między korony drzew.