Test Richarda na Wojownika.

Richard

Ciężar ciała przeniósł na lewą łapę. - Oczywiście, że mi na tym zależy. Będę trenować i się uczyć, lecz w życiu prywatnym, jak już mówiłem, nadal będę tym kim jestem. Nie należę do wilków, które rozpowiadają na około i chwalą się, że mają wyższą profesję od innych. Jeśli nadejdzie potrzeba, jasne, stanę do walki. - rozejrzał się dookoła.

Atrita

Na kufie jej pojawił się szerszy uśmiech, a w oczach ewidentnie zalśniło zadowolenie.
- A teraz rzecz mi basiorze, co byś poczynił w takiej oto sytuacji: Na terenach Twej Watahy pojawił się nieznany osobnik, którego zapachu nikt nie rozpoznaje.

Richard

Na jego pysku także malował się lekki uśmieszek. - Hm... Jeśli wtargnąłby ktoś obcy na tereny Watahy, na początek zadam mu kilka pytań np. co go tutaj sprowadza i dlaczego. Dokładnie zanalizuję jego odpowiedzi, lecz jeśli nie będzie odpowiadał lub, co gorsza będzie się rzucać i atakować będę zmuszony do czynów.

Atrita

Skinęła krótko, marszcząc w zamyśleniu nos.
- Gdyby zaś na tereny legowisk wdarł się oszalały niedźwiedź, jakie poczyniłbyś kroki? - zadała kolejne pytanie, przypatrując mu się białymi ślepiami.

Richard

- Przede wszystkim współpracował bym z innymi i odciągnął zwierzę od legowisk. Nie należy narażać na niebezpieczeństwo wilków, które zapewne by się tam znajdowały. Później już wszystko zależy od tego, czy niedźwiedź odejdzie. Jeśli zaś nie, będę podporządkowywał się pod rozkazy Dowódcy. - odezwał się po chwili zastanowienia.

Atrita

Och, współpraca! Jakże Atrita rzadko uzyskiwała taką właśnie odpowiedź, a na którą tak bardzo liczyła. Przeważnie musiała długo wyciągać ją od potencjalnego kandydata na stanowisko Wojownika, Łowcy czy Tropiciela, a tu proszę!
Tym razem - ku swemu zdumieniu - uśmiechnęła się lekko, acz szczerze ukontentowana z odpowiedzi basiora.
- Sądzę, iż test sprawnościowy i teoretyczny zaliczyłeś niezwykle dobrze, Rogaty - odezwała się powoli, lecz z zadowoleniem. - Tak więc, niechaj od dziś zwą Cię Wojownikiem i niech od dziś Twa osoba strzeże naszej Watahy - dodała, po czym skłoniła mu łbem i odeszła w swoją stronę. Niedługo potem wilk został całkowicie sam w tym miejscu, sam, jednak z nową rangą.

z.t.

Richard

Także skinął łbem waderze, której po chwili już tu nie było. A więc jednak. Został Wojownikiem. Na jego kufie wykwitł jeszcze szerszy uśmieszek, po czym powoli się podnosząc i ruszając w stronę lasu, zniknął w mroku.

zt.