Przepaść

Dante de Cossa

- Jasne, chodź, pomogę ci - powiedział i pomógł jej wstać. Wiedział, że mimo wszystko powinien zanieść wilczycę do lecznicy, lecz nie chciał nic robić przeciwko niej. Toczył w sobie wewnętrzną walkę. Gdyby wdało się zakażenie miałby wyrzuty wyłącznie do siebie, gdyż mógłby ją jednak odprowadzić. Lecz gdyby to nie było nic poważnego, zapamiętałaby to i więcej mu nie ufała. Więc co robić?

KokuRai

Wadera wstała i uśmiechnęła się do Schatta, a następnie zaczęła się rozglądać i zauważyła bezpieczną drogę na górę. Po godzinie wadera był już u góry, a następnie usiała czekając na samca. Mimo że Koku czuła ból w ranach to się tym nie przejmowała. Spojrzała na samca z grzywą na oko, a następnie na Schatta.

Dante de Cossa

Schatt szybko wbiegł za Koku, przynajmniej próbując ją zaasekurować. W końcu postanowił powiedzieć, co myśli.
- Jednak powinnaś pójść do lecznicy. Do ran może się wdać zakażenie i możesz skończyć gorzej niż ona - tu wskazał głową na Dessie. - W ten sposób zachowujesz się bardzo nieodpowiedzialnie, choć rany nie wyglądają na zbyt poważne. Czasem lepiej nie ryzykować. - Powiedział wszystko jednym tchem.

KokuRai

Koku pomyślała przez chwilę, a następnie rzekła: - Tak wiem o tym, lecz w lecznicy będę bardzo długo czekać i zakażenie również może mi się wdać. - Wadera spojrzała na ducha i się uśmiechnęła. Przynajmniej próbowała ją uratować. Usiadła patrząc na Schatta.

Dante de Cossa

- Powinniśmy przynajmniej spróbować... Albo chodźmy do Lei! Ona interesuje się takimi rzeczami, w końcu chce być w przyszłości lekarką - zaproponował Schatt po chwili namysłu. Tak, to byłoby najrozsądniejsze rozwiązanie. Rzeczywiście, w lecznicach zawsze są kolejki, a Lea mogłaby jakoś pomóc. - To co robimy? - Spytał w końcu.

KokuRai

- Chodźmy do Lei - powiedziała wesoło i uśmiechnęła się. - Prowadź - rzekła i wstała, a następnie zrobiła kilka kroków w stronę wyjścia, a następnie się zatrzymała i spojrzała na Schatta.

Dante de Cossa

- Dobrze - odparł Schatt i wolnym krokiem ruszył w stronę lasu. Musieli szybko znaleźć Leę, od tego zależało bardzo wiele. Pytanie brzmiało, gdzie ona teraz była. Możliwości było wiele, trzeba było tylko wybrać odpowiednią.

zt.

KokuRai

Koku spojrzała na Schatta, a następnie ruszyła za nim. ,,A niech to gdzie teraz może być Lea?" zapytała w myślach podążając za samcem. Uśmiechnęła się, a następnie przyśpieszyła żeby go nie zgubić. Po chwili znikła.

zt.

Innocence

Darkly

Darkly przybiegł tu jak oszalały. Nagle się zatrzymał. Był lód i zahamował dopiero tuż nad przepaścią. Wow!-Powiedział. Była naprawdę głęboka. Tego on się nie spodziewał. Szukał kogoś do rozmów. Chodził w kółko i nagle zobaczył szczeniaka. Usiadł i ziewnął. Cześć.-Powiedział do wilczycy. Potem wstał i zaczął biegać w kółko. Już chciał stąd wybiec. Jednak chciał się jeden raz ślizgnąć na lodzie. Zapomniał, że lód prowadzi prosto w przepaść. No to jazda.-Powiedział po cichu do siebie. Zaczął nagle biec. Ćwierć metra dzieliło go od przepaści. Nagle się jednak oprzytomniał i zahamował. Niestety, było już za późno. Lód się pod nim skończył i zrobił potem dwa koziołki. Pomyślał nagle o tym, kto się zajmie jego sklepem. Przecież ducha się prawie każdy boi, nawet on. Zaczął opadać z wielką prędkością w przepaść i w końcu grzmotnął z wielką siłą na samym dole. Wydał już tylko jeden długi ryk. Żadna siła by go już nie uratowała. Leżał ciągle, a jego serce już nie biło.

*Zdechł*

Veli-Matti Onni

- To urwisko - odpowiedział i łapą odsunął Innocence od przepaści, gdy dostrzegł, że mała zagląda w jej głąb. Lepiej, by nie widziała tych wszystkich ciał spoczywających na dnie. Dodał. - To bardzo niebezpieczne miejsce dla takich młodziutkich dziewczynek, jak ty.
I nagle, jakby w potwierdzeniu jego ostatnich słów, pojawił się tu wilk, który spadł z urwiska. Widok przerażonego basiora, spadającego z ogromną prędkością ku zgubie i ogłuszający wręcz wrzask, będący jednocześnie ostatnim jego tchnieniem, nie poruszyły Veli-Mattiego. Spojrzenie czarnego pozostawało niewzruszone, beznamiętne. Jedni odchodzą, inni przychodzą... zdążył już do tego przywyknąć.

Darkly

Darkly nagle wstał. Zobaczył swoje własne ciało i niemało się zdziwił. Dotknął go, a... A jego łapa przeniknęła. Ja nie żyję.-Powiedział do siebie nie za głośno. 'Wdrapał' się po ścianach przepaści i szybko znikł za drzewem. Nie chciał, by go ktoś zobaczył w takim stanie. Szybko uciekł stąd jak ścigany.

zt.

Innocence

Spojrzała na kolejną, czarną istotkę, która przybyła w to miejsce. Tak Veil-Matti był to samiec. Przyjrzała mu się dużymi oczkami gdy coś do niej powiedział.
- Dzień dobji. - Odpowiedziała na przywitanie. No tak, wilk był dość... dziwny. Ale mała nie zamierzała tego komentować, była tolerancyjna. Nawet jak na młody wiek, ale przecież świat widziany oczami dziecka jest zupełnie inny, inaczej spostrzegany.
- Ujwisko... Jozumiem. Ciemu takie niebeśpiećne? - Spytała, jednak jej wzrok nadal śledził nieznajomego. I chwilę później dostała odpowiedź na swoje pytanie. Gdy wilk zaczął spadać tylko przekrzywiła głowę, nie sądziła że coś się stanie. Jednak jej przemyślenia zupełnie zmienił przerażający krzyk. Źrenice małej się powiększyły, w oczkach pokazał... strach?
- Ci on...? - Nie umiała dokończyć pytania, nie przechodziło jej przez gardło. Tylko dlaczego nie mogła dostać odpowiedzi słownej? Zauważyła lekko przezroczyste coś wyglądem przypominającego wilka, znikające wśród drzew. Serce zaczęło bić nieco szybciej, co tu się działo?! Spuściła wzrok, nadal nieco przestraszona tym wszystkim.

Veli-Matti Onni

Westchnął.
- On umarł - powiedział, pochylając się nad Innocence. Mała nie powinna tego widzieć, ale cóż... taka była kolej życia: każdy przychodził na świat, by kiedyś go opuścić i im szybciej każdy zda sobie z tego sprawę, tym lepiej.

Innocence

- Mhm. - Wzięła jeden głębszy wdech i podniosła oczy na Mattiego. Był nadzwyczaj spokojny jak na takie wydarzenie. Czyli to było... normalne? Przecież jakby było czymś nadzwyczajnym, niepoprawnym czy niemożliwym, reakcja byłaby... no po prostu... jakaś.
- Wieś mozie ciemu on to zjobił? - Wydusiła coś z siebie. Spokój basiora podtrzymywał ją w dziwny sposób na duchu. Może też dlatego, że nie chciała dać po sobie poznać, że źle się z tym czuje. Nie chciała pokazać pewnego rodzaju słabości. Po prostu wilk był teraz kimś kto pokazywał jej jak powinna się zachować. Aktualnie nie miała brać z kogo innego przykładu...

Veli-Matti Onni

- To... - zaczął, lecz szybko urwał. Skąd mógł wiedzieć, dlaczego ten wilk rzucił się w przepaść? Veli-Matti szybko przypomniał sobie przebieg tamtego zdarzenia i dokończył. - ...to był chyba nieszczęśliwy wypadek. Tamten wilk miał po prostu wielkiego pecha.
Popatrzył na Innocence uważnie - choć starała się tego nie okazywać, widać było, że poruszyła ją śmierć Drakly'ego. W jej czarnych oczkach kryły się te skrzętnie skrywane uczucia.

Innocence

- Mmm... Cili on na pjawde istnieje. - Rzekła. Mowa była oczywiście o pechu. Nie chodziło o to, że wilczyca nie wiedziała czym on jest czy może nie miała okazji spotkać go na własnej skórze. Po pierwsze starała się zauważać we wszystkim dobrą stronę... A po drugie bazowała bardziej na zasadzie Yin i Yang. Dobro - zło, dzień - noc, światłość - ciemność.
- A to był jego duch...? - Kolejne pytania, tak często zadawane przez te małe istotki. Innocence najchętniej dla potwierdzenia zajrzałaby w dół. Chciałaby zobaczyć czy jest tam ten czarny wilk, jesśli tak - to był duch. Jeśli nie - ta osoba była nieśmiertelna.

Sorry, że tak długo, ale musialam robić lekcje >.<

Veli-Matti Onni

- Oczywiście, że istnieje. Gdyby dopisywało nam jedynie szczęście, na świecie nie panowałaby należyta równowaga - odpowiedział. Gdy usłyszał kolejne pytanie, odruchowo zerknął na miejsce, w którym ostatnio widział półprzezroczystą postać, przemykającą pomiędzy drzewami. Dopowiedział. - I tak, to był duch. Nieśmiertelna cząstka każdego z nas.

Innocence

- Tak jak z Yin i Yang. - Powiedziała, a uśmiech ponownie pojawił się na jej drobnej kufie. A więc jednak ma kolejną, przeciwną sobie, lecz tak bardzo pasującą do siebie parę. Szczęście - pech, ew. nieszczęście.
- Inaczej mówiąc dusza. Ale ci kaźdy potem tak chodzi jako... duch? Nie ma tego djugiego świata? - Kyaa~ Ile przed nią jeszcze zagadek do rozwiązania. Ile pytań do zadania. Usłyszanych odpowiedzi, bądź też nie, które będzie trzeba kiedyś samemu znaleźć.

Veli-Matti Onni

Zaśmiał się krótko.
- Cóż... ciężko mi powiedzieć. Jeszcze nie miałem okazji umierać, więc tego nie doświadczyłem - odrzekł. - Ale myślę, że musi istnieć jaka Kraina Zmarłych, zaś zmarli mają wybór, czy chcą przejść na tamten świat, czy wolą pozostać tutaj, mieczy żywymi. Gdyby było inaczej, dusz błąkało by się po krainie więcej niż żywych wilków.