Historia Czarnej

Atrita

Nie pamięta skąd pochodzi, nie pamięta dokładnie dnia swych narodzin, nie zna nawet swojej rodziny.
Obudziła się pewnego dnia na brzegu szerokiej, porywistej rzeki. Obmywana nieustępliwymi falami podjęła wysiłek wejścia wgłąb pobliskiego lasu. Przemoczona szła przed siebie, jak gdyby nie odczuwała w ogóle zimna. Bo chłód i tak pochłonął jej duszę, zakleszczył się niewidzialnym pasem na sercu.
Nie zdziwiła się swoim wyglądem, nie wiedziała przecież, jak jej postać przedstawiała się kiedyś. Jej charakter ustalił się zaraz po przebudzeniu - równie chłodny jak krępujące ją więzy, odpychający i czasem bezczelny. Niczym u kogoś, kto za dużo w swoim istnieniu przeszedł.
Długie dni wędrówki zaowocowały w szlifowanie od nowa umiejętności polowania, skradania się... Instynkt nakazywał brnąć do przodu, przed siebie, cały czas, całymi dobami. Aż pewnego razu, w śnieżną noc dotarła na skraj tej magicznej krainy.

Beherit

Nareszcie ktoś, kto potrafi napisać coś bez błędów i wie, do czego służą przecinki.
Krótko, acz ciekawie. Inna sprawa, że mHrok został już dawno, dawno temu oklepany ze wszystkich stron ><

Atrita

Nic nigdy nie jest oklepane, gdy spojrzy się z drugiej strony - odpowiada z uśmieszkiem. - Po za tym, może mnie nie chodziło o mHrok, jak to ująłeś, a o chłód? Czasem te dwie rzeczy mogą się od siebie różnić.

Beherit

W moim odczuciu, jeśli chodzi o PBF'y, wychodzi na to samo - czarna, wychudzona postać, ponura, chłodna dla wszystkich wokoło. W końcu przychodzi czas na powiązania z magią, demonami... Męczy mnie to niemiłosiernie. Ale być może Tobie uda się stworzyć postać oryginalną, takiej chyba tu jeszcze nie było.
Wybacz, że piszę w ten sposób, lecz ja nie uważam działów typu "Album" itp. za strefę gry.

Atrita

Stara wilczyca ci wybacza. I cóż, gdybyś coś więcej o mnie wiedział, to zdawałbyś sobie sprawę, iż ja zawsze robię na bakier wszystkim i wolę oryginalność niż powtarzane schematy. Także lubię zmieniać stereotypy czy znane, przewałkowane tematy.
Co do mojego pisania, nie bez powodu pisało się opowiadania przez kilka lat - pokazuje w uśmiechu kły.

Beherit

Po takim zachęcającym przedstawieniu, z wielką chęcią zobaczyłabym Cię w grze - zapraszam nad przepaść, czy jak to się tam zwie.

Atrita

Siada na pobliskim głazie, przekrzywiając nieco łeb. Wpatruje się chwile w Beherita, po czym zeskakuje na ziemię i odchodzi.
Jednak ciągle towarzyszy jej dziwne uczucie, iż spotkała kogoś, kto być może stanie się jej pierwszym wśród wilków przyjacielem.