Domek pośród fal - miejsce Viktorii

Alina.

Tymczasem niezadowolona ze swojego braku wolności Alina zaczęła szarpać się i rzucać. Mruknęła dziwacznie jakby wyrażając to, że jest w 100% wilkiem - nie jakimś tam lisem. Prychnęła głupawo, jak to na szczenię przystało i znów próbowała wstać czy chociażby ruszyć się z miejsca. I znów upadała, wznosiła się i tak przez dobre parę minut. Ponieważ jak na młodego wilka przystało miała słomiany zapał, toteż w końcu poddała się próbując zainteresować się czymś innym. I udało się. Z niechęcią odrzuciła swoje troski na bok i spróbowała coś powiedzieć. Cokolwiek. Kiedy otworzyła swą paszczę z jej ust (?) wydał się dziwny dźwięk. Próbowała ponownie dodając do swojej kolekcji kolejne jęki i jazgoty. Aż w końcu coś jej wyszło.
- Ale... - rzekła tryumfalnie.
Nie miała bladego pojęcia co to znaczy i nie wiedziała co właściwie rzekła - jednak wreszcie coś jej się udało.

Viktoria

Viktoria z zaciekawieniem przyglądała się poczynaniom Aliny. Uśmiechnęła się, usłyszawszy pierwsze słówko wypowiedziane przez córkę.
- Nie chcesz poleżeć trochę z mamą? - zapytała spokojnym głosem. Wiedziała, że szczeniak może nic nie zrozumieć, ale zawsze można spróbować jakoś zagadać.