Legowisko Carly

Carly

Biało-błękitna wilczyca, czyli ja, wbiegłam do jednej z jaskiń która najbardziej mi się spodobała. Ucieszona wspaniałą miejscowością zaczęłam się rozglądać. W niektórych skałach były dziury, dziurki, i dziureczki. Jaskinia miała w głębi jeden wysoki, płaski kamień a nad nią, Na suficie, była jedna ogromna dziura.
- Z takiej dziury będzie ładnie widać gwiazdy w nocy - ucieszyłam się.
Było to miejsce wprost stworzone dla mnie! Wybiegłam z jaskini, i pobiegłam na łąkę, by zerwać trochę kwiatów i trawy do mojego nowego mieszkania.

EDIT:

Wbiegłam znów, i zaczęłam rozplątywać kwiaty z linek które zrobiłam. Kilka powsadzałam w dziury które tam były, trawę poukładałam na najwyższym kamieniu, a linki zaczepiłam na wejściu do jaskini i w środku.
- Pięknie - uśmiechnęłam się do siebie.

Edit:

Wyszłam na zewnątrz i zobaczyłam przed sobą, w dole, drugą jaskinię. Postanowiłam pójść odwiedzić "sąsiadkę" lub "sąsiada" z dołu.

EDIT (xd):
Przyszłam, po długiej nieobecności. Machałam ogonem, który mimowolnie odbijał się od jednej ze ścian. Nagle kichnęłam, a w powietrzu uniosły się tumany kurzu.
- Ładnie - mruknęłam.
Wzięłam jedną z jakichśtam szmatek i wykurzyłam kurz. Weszłam w głąb jaskini, biorąc kilka zielonych lian. Zawiesiłam je przy wejściu.

EDIT (nie bijcie, admini TT):
Wbiegłam tu, rozglądając się dookoła. Usiadłam, oczekując z niecierpliwością mojego towarzysza.

Ariana

Maleństwo niesione na grzbiecie znalazło się w legowisku Carly. Zapłakało bo brakowało mu drugiego rodzica tatusia Waspa.

Carly

Dmuchnęłam w kamień, z którego buchnął kurz. Zrobiłam krok w tył, aż kurz opadł. Położyłam Arianę na kamieniu. Nie wiedziałam jak jej powiedzieć, że Wasp możliwie nie jest jej ojcem. Nie powinnam jej tego mówić na początku.
- Ariana... - zaczęłam niepewnie - ...Wasp... - dmuchnęłam nerwowo w grzywkę, a głos łamał się z każdą sylabą - ...nie jest Twoim tatusiem.
Co ja mówię, przecież ona nie zrozumie... A może jednak? Ułożyłam się obok Ariany, patrząc na nią.

Ariana

Maleństwo było jeszcze szczeniakiem i na widok leżącej mamusi i mówiącej że wasp nie jest jej ojcem maleństwo na słowo nie jest rozpłakało się . :cry:

Carly

Nie próbowałam nawet powstrzymać szczeniaka od płakania, gdyż sama miałam na to ochotę. Cóż było robić, taka jest prawda. Nie ma sensu okłamywać malucha i sprawiać mordęgi Waspowi. Przytuliłam tylko do siebie Arianę.

Carly

Nie próbowałam nawet powstrzymać szczeniaka od płakania, gdyż sama miałam na to ochotę. Cóż było robić, taka jest prawda. Nie ma sensu okłamywać malucha i sprawiać mordęgi Waspowi. Przytuliłam tylko do siebie Arianę.

Ariana

Maleństwo łkało i trzęsło się z płaczu. Łzy maleństwa po cichu skapywały na podłogę robiąc maleńki strumyczek.

Carly

- Ariana, nie płacz, bo mama też będzie płakać... - lekko łamiącym się głosem zwróciłam się do szczeniaka.
Do legowiska wleciała Ariana, siadając na skalnej półce przyglądała się łkającym szczenięciu. Zagruchała zagadkowo, po czym wyleciała. Wróciła po kilku minutach z przebiśniegiem w dziobku. Nie wiadomo skąd go wzięła. Położyła go przed szczeniakiem, chcąc go pocieszyć.

Ariana

Maleństwo spojrzalo na przebiśnieg i roześmiało się.Spojrzalo na ptaszka i pomachalo mu łapką na pożegnanie a do mamusi przytuliło się i spojrzalo w jej oczy. ;)

Carly

Uśmiechnęłam się do Ariany. Zastanawiało mnie, czy c o ś umie. Wzięłam przebiśnieg w pysk, po czym wstałam. Zaczęłam coś kopać w ziemi. W dołku ułożyłam kwiatek.
- Będzie sobie rósł - uśmiechnęłam się.

Ariana

Maleństwo uśmiechnęło się do mamy. Z nudów zaczęło robić dołek, nie wiadomo czemu. Spojrzało na mamusię i pisnęło:Mamo kocham cię i przytuliło się do mamy. :cry:

Carly

- Ja Ciebie także - odwzajemniłam uścisk.
Usiadłam, machając ogonem na prawo i lewo.
- Ariano, jakie z w i e r z a c z k i lubisz? - zapytałam, literując słowo "zwierzaczki".
Wpadłam na pewien pomysł, jednak to zaraz. Patrzyłam na Ari, cicho pogwizdując.

Ariana

Ptaszki -pisnęła Ariana i machnęła z radości ogonkiem i klasnęła z radością w swoje maleńkie łapki. :roll:

Carly

- A chciałabyś mieć swojego ptaszka? - zapytałam - No i jakie Ci się ptaszki podobają. Może feniksy? Gołębie? Orły?
Machałam ogonem na prawo i lewo. Czyżbym się dogadywała? Cóż, w życiu nigdy nic nie wiadomo.

Ariana

Maleństwo spojrzało w oczy mamusi i pisnęło- bardzo chciałabym dostać ptaszka , może być gołągb lub feniks obojętny byle żeby mnie kochał- odpowiedziała mała Ariana i z radości klasnęła łapkami.

Carly

- W takim razie będziesz miała swojego feniksa - uśmiechnęłam się.
Wbiegłam gdzieś w głąb jaskini. Pamiętałam, że kiedyś mieszkał tu taki feniks. Widziałam go raz, czy dwa. No i znalazłam go. Ognisty ptak stał nad MOIM mięsem. Nie wiem, po co tak stał. Patrzył tylko.
- Chodź - gwizdnęłam.
Feniks poderwał się do lotu, po czym chciał wylecieć z jaskini.
- O nie nie nie! - pisnęłam, łapiąc ptaka za ogon.
Gdy posłusznie wylądował ku ziemi, gołębica Cariba aż zamachała skrzydłami. Miała uraz do ognistych ptaków.
- To może być Twój feniks - uśmiechnęłam się.
Iście ognisty ptak usiadł przed Arianą, przekręcając głowę. Po chwili dziobnął ją lekko w nos, co było po jego języku przywitaniem.

Ariana

Mała Ariana spojrzala na feniksai powiedziała piszczącym glosikiem. Miło mi cię tez poznać -zapiszala i patrzyla przyjaźnie. Podeszła i posadziła go na ramieniu, ale przed tem pogłaskala go.Spojrzala na mamusie i zapytala się- Mamusiu a co lubia feniksy?

Carly

- Roślinki skarbie - tak mi się raczej wydawało.
W każdym bądź razie, ten feniks zjadał moje zioła z domowej apteczki.
- Najbardziej miętę i rumianek - sprecyzowałam.
Truchtem podbiegłam do kamienia, na którym zwykłam spać. Nacisnęłam na ścianę, podczas gdy jej zewnętrzne części się rozsunęły. Moim oczom ukazały się różnorodne zioła lecznicze, a w jaskini uniósł się słodki zapach mięty. Wzięłam woreczek, wsadziłam tam trochę ziół i podałam Arianie na rzemyku.
- Proszę - uśmiechnęłam się promiennie.

Ariana

Dziekuję mamusiu -powiedziala Ari i pocalowala mamusię i przytuliła sie do niej. Wyciąnęła z woreczka przysmak feniksa i podala mu pod dzióbek.
Feniks mrugnął przyjaźnie do ari i sfrunął by zjeść.

Carly

- Wiesz już, jak go nazwiesz? - zapytałam córkę.
Trzymając się w pozycji siadu, machałam ogonem na prawo i lewo, aż zatrzymał się na prawej stronie. Wyjżałam zza ścian jaskini. Na dworze wirowały płatki śniegu...