Legowisko Sharery

Wilczur

Posmutniałem nagle. Czy on chciał tymi słowami mnie pocieszyć? Mi się wydaje, że nie. Nie obchodziło mnie to.
- Życia dla mnie nie starcza, przyjaźni dopiero blask ujrzałem. Miłości gorzki smak doznałem.- Mój znak rozpoznawczy, wypowiedziałem smutnie.

Carly

No a dzieci Carly zupelnie samodzielnie biegaly po krainie, poznawaly swiat. A gdy cos im grozilo, matka zawsze byla w odpowiednim miejscu i o wlasciwym czasie. Cien skrzydlatej wilczycy rzucil sie na obecnych w jaskini. Bursztynowe oczy spoczely na Taharakim. - Nie martw sie o Ahire. Jak na tak mlodego szczeniaka, swietnie sobie radzi - usmiechnela sie do pary rodzicow. Usiadla, opierajac sie o jedna ze skal jaskin. - A ty smutasie nie zamartwiaj tak sie! Jesli bedziesz potrzebowal pomocy lub rady, sluze - zasmiala sie, zwracajac sie do brazowego wilka, falujac ogonem.

Taharaki

Nieco się rozchmurzył, widząc znajomy pyszczek, pyszczek jego przyjaciółki. Podniósł się, skinął doń łbem.
- Witaj, Carly. Cieszę się, że znów Cię widzę, czuj się jak u siebie. - posłał waderze serdeczny uśmiech, po czym przeniósł wzrok na Wilczura. Teraz, kiedy nauczył się, że przeszłość nie jest warta tego, by do niej wracać, nie potrafił pojąć zachowania basiora.
- Czyli zamierzasz teraz całe życie rozpatrywać to, co tego niewarte? - wzruszył barkami, po czym westchnął. Nie mógł się mieszać, to życie Wilczura. Chce się całe życie dołować - prosze bardzo, jego wybór. Przeniósł wzrok na latającą wilczycę.
- Co Cię tu sprowadza? - zapytał serdecznie uważając, by ton głosu przypadkiem nie był niemiły, by Carly nie odebrała jego słów jako subtelne 'odejdź' .

Carly

- Przyszłam sprawdzić, jak sobie radzisz, tatuśku - rzekła, odrzucając grzywkę na bok, nieznośnie opadającą na jej oczy. - No i zaoferować moją pomoc, bo jak na razie sobie chyba nie radzisz - dodała, poruszywszy uchem. Według niej nadal to wyglądało tak, jakby tylko Taharaki latał za szczeniakami, a Sharera tylko siedziała i płakała, siedziała i płakała. Nie, tak być nie może. W związku musi być równouprawnienie, bo takie zachowanie szybko prowadzi do rozwodu.

Sharera

Spojrzałam na czerwoną wilczycę a później Taharakiego. No cóż może płakała, ale to przez to, że się martwiła o maluchy. A Tah w tym momencie, wyglądał jakby zapomniał o nich w ogóle. Skoro tak nie lubi się zajmować szczeniakami, to po co tu jeszcze jest.

Taharaki

Spojrzał na Carly, westchnął.
- Nie wiedziałem, że trafią mi się tak energiczne szkraby. - wyznał, omiatając wzrokiem szczenięta będące w jaskini, tj., o ile dobrze myślę, Lauta oraz Gallardo. Dziewczyny szybko mu dorosły, ojj, szybko. Potrzepał łbem, bowiem jego futro nieco przesiąkło kurzem od leżenia na ziemi.

Carly

Szkarlatna rozesmiala sie wesolo. - Tak to jest. Pociecha, ale i niebywaly obowiazek - rzekla rozbawionym glosem. Jej ogon zamiatal ziemie spokojnie, na boki. Carly ostatnimi czasy nudzila sie okrutnie, wiec dlaczego by nie pomoc przyjacielowi?

Taharaki

- Taaaa. A ja jestem na to za stary, po prostu za nimi nie nadążam. Jeszcze ten cały Raven... Wyobraź sobie, że basior grozi dzieciakom. Czy to nie paranoja? - słowa dotyczące Rav`a wypowiadał iście kpiącym tonem, a głos dodatkowo przepełniony był pogardą dla zachowania samca. Dla niego bowiem był to przejaw totalnego braku szacunku do samego siebie jak i honoru.

Carly

Carly sciagnela brwi, usmiech na jej pysku znikl blyskawicznie. Zamruczala z niezadowoleniem. - I pomyslec, ze w poprzednim wcieleniu byl moim przyjacielem. Teraz jest calkiem inny, zglupial calkowicie - prychnela. - Nienawidze go - wbila pazury w ziemie, mruzac slepia. Zaraz westchnela, krecac lbem z dezaprobata, oddalajac sie od zlych mysli.

Taharaki

- W poprzednim wcieleniu? - zapytał, wlepiając w wilczycę ciekawskie spojrzenie. Widział jej zdenerwowanie, wiedział, że nie powinien. Jednak teraz, gdy dowiedział się, iż zna kogoś, kto może mu powiedzieć coś ciekawego na temat tego wilka, nie potrafił odpuścić. Chciał wiedzieć o Ravenie jak najwięcej. Sam w sumie nie wiedział, dlaczego. Może powodem były słowa, które kiedyś od kogoś usłyszał: zanim zaczniesz walkę, poznaj dobrze przeciwnika.
- Zechcesz mi o tym opowiedzieć? - zapytał, spoglądając przelotnie na wbite pazury, potem przenosząc spojrzenie z powrotem na twarz rozmówczyni. Nie, nie chciałby jej podpaść, zdecydowanie...

Carly

Tak, gniew Carly byl straszny. Dokonala czynu, ktory graniczyl z cudem - jako szczeniak wybila potezna watahe. Powodem byla zlosc, zemsta, nienawisc. Zabili jej rodzine, a ona wybila na dobre rod Czarnego Ksiezyca. Stan w jakim znajduje sie podczas kiedy targa nia emocja nienawisci, dla nikogo nie jest przyjemny. Zabija wszystko na swej drodze, a jej ofiara w ulamku sekundy moze wachac kwiatki od spodu. Dlatego ta jak najrzadziej chce prowadzic do tych sytuacji - chce stale zmieniac swiat na lepsze. - Niegdys mialam przyjaciela, wilkolaka, Toraka. Byl mily, sympatyczny, pomagal wszystkim, mial wielu przyjaciol. Po jakims czasie zniknal, nie bylo go dlugo. A niedawno w lesie widzialam wilka takze poslugujacego sie lukiem i Saksa, Ravena. Spytalam go o Toraka. Wtedy odpowiedzial, ze to jego poprzednie wcielenie. Nie wiem, jak to bylo. Czy Torak zmarl, a to jego syn, albo duch wcielony, nie wiem. Przypominalismy sobie wspolne chwile, az wspomnial o aktualnym sobie. Jak sie zmienil. Znienawidzilam go..

Taharaki

Słuchał opowieści Carly z niemalże zapartym tchem. Raven był kiedyś dobry i życzliwy? Ale heca! Spojrzał na wilczycę z niemałym przestrachem, widać było, jak mocno targają nią negatywne emocje. Poczuł przed nią respekt. Respekt przez kobietą, no proszę. Wiele mu dało to spotkanie z Carly: dowiedział się nowych rzeczy związanych z czarnym, podłym basiorem oraz dodatkowo odkrył zadziwiające fakty dotyczące jego samego. Pokręcił łbem z niedowierzaniem.
- Gdyby nie fakt, że mówi mi o tym wilczyca, której ufam i wiele zawdzięczam, chyba nigdy bym w to nie uwierzył... Raven poczciwy i honorowy... Musiało Co być ciężko, gdy odkryłaś, że Tokan odszedł i wrócił w postaci takiego bydlaka. Wybacz mi określenie, ale nic mniej wulgarnego na temat tego wilka nie przychodzi mi w tej chwili do głowy.

Carly

- Nie szkodzi. Sama tak uwazam. Fakt, poczatkowo sama nie moglam uwierzyc w to, co slysze. Ze teraz jest koszmarny, wredny, zly, ze w niczym juz nie przypomina Toraka.Odszedl ktos wartosciowy. To zabolalo - westchnela gleboko. Poruszyla uchem, patrzac wciaz na Taharakiego. Zaraz oblizala pysk nerwowo, ponownie oddalajac sie od zlych mysli wobec Ravena. Nie chciala miec do niego niczego, ale sama z siebie czula do niego niechec. Taka jest prawda - Raven to idiota, po prostu idiota.

Taharaki

Pokręcił łbem z dezaprobatą. Tak, strata kogoś tak wspaniałego z pewnością musiała boleć. Spojrzał na Carly ze współczuciem.
- Wiesz, nie mówmy o nim. Szkoda sobie szarpać z tego powodu nerwy. Lepiej opowiadaj, co u Ciebie! Kiedy poznam Twoje maluchy, zdaje się, że obiecałaś mnie z nimi zapoznać już dawno. - uśmiechnął się serdecznie .

Carly

- Ah, u mnie? Nic ciekawego. Szlajam sie po krainie bez celu - partnera gdzies wywialo, dzieci rozbiegly sie po krainie.. Ale nie martwie sie o nie, sa juz duze i umieja zadbac o najpotrzebniejsze rzeczy. Tak wiec nie mam pojecia, kiedy je poznasz - zasmiala sie. Mysl o rodzinie wprawiala ja w dobry humor. Jej dzieci byly bardzo samodzielne, jak na tak mlody wiek..

Wilczur

Słuchałem rozmowy, której miałem już po dziurki w nosie. Spojrzałem na wyjście i jakby mi poleciała łza. ,,Co niewarte''... Ech, nie potrzebnie tu w ogóle przychodziłem! Mimo, że już się na niego nie gniewam, jego słowa mnie zawsze zasmucają.
- Arrivederci szczęście na zawsze.- Wyszeptałem do siebie. Jednak kto wie, może ktoś mnie usłyszał...? Po chwili wyszedłem z jaskini.

Taharaki

Taharaki spojrzał za odchodzącym Wilczurem, kręcąc z politowaniem łbem. Prędko odwrócił głowę ku Carly, wlepiając w jej facjatę ślepia.
- Cóż, liczę, że kiedyś w końcu poznam te szkraby. Może dla odmiany Twoje mnie choć trochę polubią, tak dla kontrastu, bowiem moje... cóż, nienawidzą mnie. Ale ze mnie zły wapniak. - na pysk basiora wkroczył nieco ironiczny, krzywy uśmiech.

Carly

Carly zasmiala sie. Zamiotla ogonem po ziemi, zerkajac na Sharere, by zaraz ponownie przeniesc wzrok na Taharakiego. - Nie powinienes biegac za nimi wszedzie. Dzieciaki nie lubia jak sie im rozkazuje i ich kontroluje. Jesli mialbys je wychowywac, czasem skarc w sytuacjach tego wymagajacych, a uczac je zaciekaw. Znajdz z nimi wspolny jezyk - rzekla z usmiechem, po czym podeszla do wilka i usiadla obok. - Zobaczysz, wszystko bedzie jak najlepiej. Szybko zdobedziesz ich zaufanie i przyjazn - Carly liznela wilka w bok pyska po przyjacielsku, w gescie pocieszenia.

Gallardo

Było nudno. Wykorzystałem nieuwagę rodziców i zacząłem cicho stąpać łapkami w stronę wyjścia. Chyba mi się uda... TAK! Byłem na zewnątrz. Spojrzałem ostatni raz na dom i ruszyłem przed siebie. Matko, co ja będę robił.
- Do zobaczenia rodzice! I ty czerwona wilczyco!- Krzyknąłem. Już mnie nie było.

Taharaki

Spojrzał z uśmiechem na facjatę szkarłatnej, po czym odprowadził wzrokiem znikającego syna. Westchnął ciężko, po czym powiedział do Carly:
- Łatwo się mówi. Daję im swobodę, mają mnie za nic. Nie chcę ich kontrolować, nie w tym rzecz. Ale... martwię się o nich, zwłaszcza o Lauta... Jest porywczy, do tego... nie widzi... Nie chciałbym, by któreś z nich wpakowało się w niemałe tarapaty tylko dlatego, że akurat ja sobie wygodnie siedzę w domu. - wyznał, po czym omiótł spojrzeniem całą jaskinią, po to tylko, by w końcu spuścić łeb.
- Ja nigdy nie miałem rodziców... Znaczy... nie pamiętam ich. Nie wiem więc, jak należy z nimi postępować, by ich do siebie nie zrazić do reszty.