Polanka Sziny-Miejsce Shamanki Watahy

Szina

wadera spała jeszcze przez jakiś czas. Po chwili jednak obudziła się i tworzyła oczy.-E, hymmm Master?-Spytała zaspana, patrząc na niego od dołu.

Master

Odwrócił pysk, by nie dostrzegła łez.
- Mogę trochę... U Ciebie posiedzieć?- wyglądał jak mały, spaprany szczeniak.

Szina

-Oczywiście.-Powiedziała i usiadła. Deszcz nadal siąpił. Po chwili otrząsnęła się i zobaczyła, jak wygląda wilk.-Hej,...-Powiedziała cicho i podeszła do niego.-...co się stało?-Zapytała z troską w głosie.

Ps. odp na gg

Master

- Ja... Ona... I dlatego...- wilk widocznie był załamany. Mokre futro wyglądało smętnie, uszy mu kłapły.
- Bo nie chcę....- urwał mu się głos. Nie był w stanie na nią spojrzeć, ale była jedyną osobą, która była mu bardziej bliska niż dżdżownice.

Szina

Podeszła do niego i go przytuliła.-No, co się stało?-Zapytała patrząc na niego. Miała ciepły, pocieszycielski ton głosu. Nie było w nim jednak żadnej litości. Przytuliła go jak szczeniaka i spytała jeszcze raz.-Co się takiego Ci przydarzyło, że znów widzę Cię roniącego łzy?-Powiedziała i uśmiechnęła się smutno.-Ostatnio widziałam Cię, jak płakałeś przeze mnie.-Dodała po chwili.

Master

Wtulił w nią pysk.
- Renesmee... Ona...- jąkał. Nie był w stanie tego wypowiedzieć. Był teraz tak żałosny, że każdy kto by to zobaczył, dziwiłby się, czemu Szina nie parska śmiechem. Jednak on był w ogromnej rozterce.
- Chcę śmierci- wyjąkał jeszcze.

Szina

-Nie mów tak.-Powiedziała i przygarnęła go do siebie jeszcze mocniej.-Nie myśl o śmierci. To boli.-Powiedziała pocieszając ją.-Co Ci zrobiła, że aż tak cierpisz?

Master

- Zdradziła mnie. Poświęciłem jej wszystko, całego siebie, a ona tak zwyczajnie...- nie wynurzał pyska. Wiedział napewno, że gdyby Sziny tu nie zastał, poszedłby prosto nad morze i się utopił. Nikt nie wie przecież, że nie cierpi wody i nie potrafi pływać.

Szina

Wszystko będzie dobrze.-Powiedziała cicho i pogłaskała go po łbie. Czuła jego ból. Znała Go dobrze. Pamiętała też, jak sama go zraniła, bo nie umiała go pokochać. Lecz teraz nie widziała już w nim szczeniaka, lecz dorosłego wilka.

Master

Minęło sporo czasu, a Master nie potrafił się uspokoić. Było mu głupio przed Sziną, ale czuł, że bez jej obecności zrobi coś złego. Tulił więc w nią pysk, rozpamiętując czas spędzony z Renesmee.
- Szino... Ja teraz nie jestem nic wart- powiedział w końcu.

Szina

Odsunęła go od siebie i spojrzała mu w oczy.-Zawsze byłeś, jesteś i będziesz coś wart.-Powiedziała i przytuliła go.-I nie tylko "coś", a dużo. Naprawdę jesteś wart przez swą szlachetność.-Powiedziała tuląc go i żałując, że tak go kiedyś odtrąciła... .

Master

- Chciałem uchylić jej nieba. Dałem jej wszystko i więcej, niż powinienem. Nie mogę już leczyć, wyrzekłem się tego, byle być z nią. Jej rodzina może mnie zabić, narażałem się dla niej. Mało co nie zabił mnie demon. A ona tak po prostu...- mówił, mówił, mówił. W końcu coś zaczęło mu się formować w zapłakanej łepetynie.
- Nie mogę już nic robić, jestem wyrzutkiem. Nie mam gdzie się podziać. - powiedział, w końcu patrząc jej w oczy.

Szina

-Masz mnie i tą watahę.-Powiedziała i przytuliła go jeszcze raz. Nie jak szczeniaka, a jak dorosłego basiora. Bo nim był.-Masz przecież Jeszcze Ojca, prawda? Demon jest twoim ojcem, o ile się orientuję, a nie zginął.-Powiedziała i uśmiechnęła się.-Nie jesteś sam. Będziesz, jeśli odejdziesz.

Master

- Ojciec... Nie wiem, gdzie jest. Matka... Szkoda gadać. A wataha... Nie... Nie mogę należeć do Wody. - powiedział cicho, modląc się, by nie zapytała- dlaczego.
Odsunął się trochę od niej.
- Ciebie? Obiecałem sobie, że nigdy się już do Ciebie nie odezwę. Teraz się załamałem i... Przepraszam. Pewnie zaraz przyjdzie Desmond, nie będę Ci przeszkadzał...- wstał, powłóczywszy ogonem.

Szina

-On-Powiedziała i zadrżał jej głos.-On tu już nie przyjdzie.-Powiedziała i spuściła głowę. Milczała. Dopiero po dłuższej chwili dodała.-Czemu miałbyś się do mnie nie odzywać?

Master

Zatrzymał się, nie tyle słysząc jej słowa, ale ton jej wypowiedzi. Odwrócił do niej pysk... I zawrócił.
- Bo psułem Twoje szczęście przy jego boku. - powiedział cicho.

Szina

-Nie, ty po prostu chciałeś być kochany.-Powiedziała i uśmiechnęła się smutno. Patrzyła, teraz chciał odejść... .

Master

- Nie zasługuję na to, by ktoś mnie kochał- wyszeptał, hamując łzy. Uniósł łeb wyżej, patrząc w niebo. Zawsze zastanawiał się, dlaczego matka patrzyła w gwiazdy. Dopiero teraz zrozumiał, że robiła to tylko wtedy, gdy nie było przy niej nikogo, kto ją kochał. Albo przez kogo chciałaby być kochana.

Szina

-Chodź tu, do mnie.-Powiedziała chcąc Go przytulic.-Każdy jest warty kochania.-SAMA zaczęła do niego podchodzić.

Master

- Nikt nigdy mnie nie kochał. Ojciec, matka, siostry, bracia, renesmee...- przy jej imieniu załamał się mu głos, nie wymieniał więc więcej. Odwrócił w jej stronę ponownie zapłakany pysk.
- Czuję się jak rozdzierana lalka. Daję całego siebie każdemu, a oni po prostu wyrywają ze mnie kiawałki mojej duszy- powiedział.