Polanka z wodospadem Lii

Lia

-Chodź za mną!-powiedziała wskazując na jaskinię w skale.Rozejrzała się do okoła i zgrabnie wskoczyła na jedną z niższych części skał...po paru minutach stała już w wejściu do jaskini i czekał na koleżankę.

Ontaria

A ona z gracją, ostrożnie stawiając łapy, coby nie zsunąć się oraz nie spaść, bo czyż nie byłoby to bolesne? Pokonywała zatem zgrabnymi susami kolejne skały, bacznie obserwując ich powierzchnię. Po niedługim okresie znalazła się już koło Lii. Fakt, zajęło jej to nieco więcej czasu i poszło mniej sprawnie, jednakże nie zapominajmy, iż wadera pokonywała te przeszkody pierwszy raz w życiu. Nie, nie była ciamajdą. Ale wiadomo, na obym terenie nie możemy maksymalnie wykorzystać wszelkich swych zdolności czy umiejętności. Odetchnęła, spoglądając z uśmiechem na nową znajomą.

Lia

-Czego się napijesz gorącej czekolady czy wolisz herbatę???-zapytała wchodząc dalej,w jaskini było jasno tak jak na zewnątrz więc na razie nie było potrzeby zapalać lamp.

Ontaria

Podążała dzielnie za nią, rozglądając się uważnie i każdy szczegół ściany dogłębnie analizując. Ach, głupowate zboczenie. Tego typu dokładne obserwacje są dla Ontarii czymś całkiem zwyczajnym, na porządku dziennym - uwielbiała przyglądać się przyrodzie, zarówno ożywionej jak i tej niekoniecznie. Słowa koleżanki nieco jakby wybiły ją z rytmu rozmyślań.
- Och, jeżeli nie byłoby to problemem, chętnie napiłabym się czekolady! - zawołała pełna entuzjazmu. Tak dawno nie miała takowej słodyczy w pysku. A przyznać trzeba, może to nie do końca dla wilka normalne, ale ona tego typu smakołyki uwielbiała! Uśmiechnęła się pogodnie w stronę Lii.

Lia

Lia słysząc odpowiedź koleżanki uradowana oznajmiła:
-Więc napijemy się gorącej czekolady świetnie,jeśli masz ochotę to usiądź sobie przy stole a ja przygotuję czekoladę.-wskazała na kwadratowy stół z trzema krzesłami.

Ontaria

Ale ona do stołu nie podeszła.
- Może jakoś Ci pomóc? - spytała. Jej jasne ślepia zawisły na facjacie nieumarłej, a kąciki ust standardowo się uniosły. Czyż ona czasem z tym szczerzeniem się nie przesadzała? Nie potrafiła siedzieć bezczynnie i pozwolić, aby ktoś nad nią skakał. Jakoś godność jej nie pozwalała.

Lia

-Naprawdę nie trzeba,to by było niegrzeczne z mojej strony jesteś w końcu moim gościem.-powiedziała po czym poszła do małej kuchni i zaczęła gotować czekoladę,chwilę później błyskawicznie podeszła do szafki obok stołu i wyjęła dwie porcelanowe filiżanki.Zaniosła porcelanę do kuchni i po paru minutach wlała tam gorącej czekolady.Potem dwie filiżanki położyła na stole i usiadła z jednej strony stołu.

Ontaria

Gdy Lia odrzuciła pomoc Ontarii, ta odpowiedziała jedynie skinięciem łba oraz uśmiechem, po czym zajęła posłusznie wskazane przez waderę miejsce za stołem. Kiedy po chwili do nozdrzy jej dotarła wspaniała woń ciemnego napoju, zamknęła oczy, aby w pełni rozkoszować się zapachem. Uwielbiała tego typu feromony, których zapewne w zapachu czekolady czy nawet kawy było pełno. Nie wiedząc kiedy ani jak, odruchem i mimowolnie, oblizała pysk, chowając jęzor do pyska. Cóż, jakby nie patrzeć było to silniejsze od niej. Po chwili jednak zorientowała się, co zrobiła. Poczuła się głupio tak niekulturalnym zachowaniem. Miała nadzieję, że gospodyni tego nie zauważyła.

Lia

-Jak ci się podoba mój dom???-zapytała wilczycę biorąc łyczek gorącego napoju.Lia nigdy nikogo tu jeszcze nie zapraszała,bo fakt faktem ale mieszka tu od kilku dni więc chciała poznać opinie o jej nowym mieszkaniu.

Ontaria

Otworzyła ślepia, po czym "sztachnęła się" zapachem czekolady, który rozpościerał się po całej jaskini, zapewne nawet wydostając się z niej i obdarzając całe tereny Wody przyjemnymi skojarzeniami. Kątem oka dotarła zdjęcia Lii. Uśmiechnęła się serdecznie. Tak, od zawsze kochała szczeniaki.
- Bardzo ciekawy wystrój. - wyznała szczerze, przenosząc spojrzenie na facjatę koleżanki. Kąciki jej ust trwały nadal uniesione w uśmiechu, a głowa delikatnie skłoniła się, po czym wyprostowała
- Dziękuję za wspaniale pachnący napój. - rzekła życzliwie, biorąc niezbyt duży łyk czekolady. Raz - aby się dłużej delektować cudownym, słodkim smakiem, dwa - aby się nie poparzyć.

Lia

-Nie ma za co ja też lubię czekoladę,a co najbardziej podoba Ci się w tym wnętrzu???-odrzekła biorąc kolejny łyk ciepłej czekolady.

Ontaria

- Smakuje równie wspaniale, jak pachnie! - przyznała szczerze, wyraźnie zadowolona ze smaku napoju. Pytanie Lii spowodowało, iż zmarszczyła nieco czoło i ściągnęła brwi, jednakże nie w oznace gniewu, a zwykłego zamyślenia.
- Zdjęcia. Są wspaniałe. Zatrzymany obraz z przeszłości. - powiedziała. Cóż, sentymentalna była, trzeba to przyznać. Sama swojego dzieciństwa nie wspominała najlepiej... Chociaż... nie, należy się poprawka, dzieciństwo miala wspaniałe. Tylko potem, gdy już się dowiedziała, że żyła jedną wielką iluzją, przestało jej się ono podobać. Ale była już dorosła.

Lia

-Mnie też smakuje ta czekolada...-przyznała że całkiem lubiła ten słodki napuj.
-Podobają ci się moje zdjęcia???To miłe z tywojej strony,jesteś w ogóle bardzo miła.-powiedziała do koleżanki.

Ontaria

Spojrzała na waderę, nieco zdziwiona. Nie czuła, by była jakaś nadzwyczaj miła, zdawało jej się, że to takie normalne, aby szczerze pochwalić to, co danej istocie naprawdę się podoba.
- Nie ma sprawy, ja tylko mówię, co myślę... - wyjaśniła, biorąc kolejny łyk napoju. Oblizała wargi, tym samym ostatnie krople płynu. Kultura coś ci siada, droga Ontario.
- Za prawdę nie wypada dziękować, zdjęcia są naprawdę wspaniałe. - przyznała ze szczerym podziwem. Już dawno zwróciła na nie uwagę. W ogóle czasami zdawało się, jakoby niebieskooka dostrzegała na pozór szczegóły, które każdy inny zwyczajnie przeoczy.

Lia

Lia była zachwycona że ma nową koleżankę która ją rozumie,a było mało takich osób.Większość twierdziła od razu że zombie są fuj,ble i w ogóle złe, Onanitara taka nie była lia miała nadzieję że zostaną przyjaciółkami ponieważ mało osób rozumie ją tak dobrze.
-A ty masz gdzieś swój dom???-zapytała z ciekawości a następnie dokończyła pić czekoladę.Po chwili dodała:
-A może masz ochotę na ciasteczka???-dopytywała się koleżanki.

Ontaria

Dopiła czekoladę, po czym pokręciła dyskretnie i z gracją łepetyną.
- Dziękuję, ale jestem pełna, nie zmieściłabym ni złamanego ciasteczka. - rzuciła żartobliwie, demonstracyjnie poklepując się po brzuchu. Dom. Ontaria zmarszczyła czoło. Właśnie, dlaczego wcześniej o tym nie pomyślałaś? Przecież czyż nie po to zjawiłaś się w tym miejscu, aby osiąść na stałe, mieć swój dom i rodzinę? A tymczasem pałętasz się od łąki do łąki, nocując jedynie w jakiś miejscach osłoniętych choć nieco od mrozu. Westchnęła.
- W zasadzie jeszcze nie znalazłam odpowiedniego miejsca dla siebie. Ale myślę, że to tylko kwestia kilku dni. - przyznała, uśmiechając lekko. Tak, jaskinia nie była dlań rzeczą najważniejszą, wyznawała całkiem inne priorytety. Końcówka jej ogona poruszała się delikatnie w górę, po czym równie niespiesznie opadała w dół.

Lia

-Ach tak rozumiem,więc jeśli zechcesz to możesz przez te kilka dni wracać na noc do mnie mam wolną kanapę...-zaproponowała białej waderze.

Ontaria

Uśmiechnęła się. Nie podejrzewała, że kiedykolwiek ktoś będzie dla niej tak miły i dobry.
- Dziękuję, Lio. Nie chciałabym jednak nadużywać Twojej gościnności. Widocznie własny kąt nie był mi aż tak bardzo niezbędny, skoro przeżyłam bez niego już tyle czasu- stwierdziła szczerze, przymykając na moment powieki. Wzięła głęboki oddech.
- Ale czas się w końcu rozejrzeć za czymś własnym - skwitowała, z wolna powracając spojrzeniem na facjatę swojej rozmówczyni.

Lia

-Ale naprawdę to nie był by dla mnie żaden problem,a smutno mi tu samej.Więc jeżeli będziesz miała kiedykolwiek ochotę możesz tu zostać lub przenocować na kilka dni, wiem że chcesz mieć coś własnego ale jakby była taka potrzeba to śmiało!-powiedziała do onanitary,owszem był taki fakt że Lia siedziała tu większość czasu sama,dlatego tak cieszyła się kiedy ktoś ją odwiedzał.

Ontaria

- Sama? - spytała nieco smutno. Och, jakże ona nienawidziła samotności! Już samo to słowo powodowało, że sierść się jeżył stając dęba. Spojrzała na nią swymi błękitnymi ślepiami, uśmiechając całkiem kojąco.
- Może musisz wyjść do innych? Ja wiem, że pewnie Ci ciężko... - szepnęła. Tak, rozumiała Lię. Przecież sama Ontaria dała się zwieść pozorom i początkowo... odczuwać pewnego rodzaju wstręt, widząc rozkładające się tkanki wadery. Teraz było jej tak bardzo wstyd, niewiele brakowało, a przekreśliłaby tak wspaniałą istotę dlatego tylko, że nie wygląda niczym standardowy, żywy wilk.