Polanka z wodospadem Lii

Lia

Lia się wkurzyła choć nie było tego po niej widać, była zła na Morta za to jak ją traktuje ona była szczera i wolała mówić szczerze:
-Słucha no mądralo twoja gadka naprawdę nie robi na mnie wrażenia...ale ja sobie nie życzę żeby ktokolwiek mnie tak traktował ja też mam swoją godność i prawa więc...-i tu Lia przerwała bo nie chciała znów mówić mu co ma robić bo tym nie doszła by do niczego to była bardzo trudna rozmowa bo Mort był naprawdę dziwnym typem i trudno było z nim dojść do porozumienia.

Zed

Samiec długo nie musiał czekać na odpowiedź tej nadętej białej wilczycy.
-Ukorz się przede mną i przeproś, wtedy zapomnę o wszystkich Twoich wypowiedziach w moją stronę. Inaczej chyba spotkamy się na arenie. Co wybierasz?- zapytał z uśmiechem na kufie.
Miała wybór tyle, że musiała ostrożnie wybrać bo Mort w tamtej chwili nie żartował. Miał na swoim koncie już jednego pokonanego z tej krainy, zaś ze swojej kilkadziesiąt.

Lia

Lia nie spodziewała się tego...ona walczyć niee ona się do tego nie nadawała była zbyt wrażliwa na walki, ale przepraszać tak naprawdę nie miała za co....przynajmniej miała wybór. Jęknęła:
-Dobra przepraszam...-powiedziała nie chcąc wszczynać rozlewu krwi na arenie. Lia po prostu nie chciała umrzeć drugi raz, bo wiedziała jak to boli kiedy ginę się od ciosu. Wolała przeprosić i mieć to z głowy.

Zed

Mort zaśmiał się szyderczo, ale też był lekko zdumiony, że ukorzyła się przed nim taka istotka.
-Dobry wybór moja droga.- mruknął do niej ponuro po czym obszedł ją wokoło i wrócił na swoje miejsce.
Tak musi przecież być. Trzeba respektować silniejszych od siebie.
Walczy się tylko w ostateczności gdy jest tak na prawdę o co walczyć.
Popatrzył znów ukradkiem na drugą waderę, która to go zaczepiła wcześniej, ale nagle umilkła.

Aleksandra

Aleksandra była naprawdę zdziwiona tym co się tam działo lecz co jakiś czas spoglądała na basiora postanowiła więc znów się odezwać:
-Miło mi cię poznać Mort,ja jestem Aleksandra ale mówią na mnie Ola-odpowiedziała do basiora ciepłym głosem.Tak Ola była dość delikatną waderą...ale gdy trzeba potrafiła by rzucić się do gardła.Teraz zastanawiała się co ten wilk sobie o niej myśli w końcu każdy chyba był by ciekawy co inni myślą o tobie, była również ciekawa czy ten że basior ją polubi kiedy bardziej się poznają.

Zed

Mort powtórzył jak ma na imię, bo chyba wadera nie dosłyszała tego jak poprzednio się przedstawiał.
-Mi także Ciebie miło poznać.- ponownie rzekł z dumą i wypiął się jak najokazalej tylko mógł.
-Co Cię tu sprowadza? Jesteś z krainy czy też spoza? - z kolei rzucił w jej stronę pytaniem
W rzeczy samej, do niej nie miał żadnych zastrzeżeń. Nawet podobało się jemu, jej ton z jakim się wyrażała. Był taki... Inny!

Aleksandra

-Ja spacerowałam po krainie i jakoś trafiłam w to miejsce,niedawno przybyłam z resztą do krainy i jeszcze nie znalazłam miejsca dla siebie.-mówiła dalej spokojnym i ciepłym tonem, w końcu już miała taki głos no chyba że ktoś ją wkurzył wtedy mówiła bardziej oschle i obojętnie. Podniosła się z trawy i stanęła na przeciwko Morta.

Zed

Jak zwykł basior, gdy ta wstała z ziemi i pojawiła się na przeciwko jego osoby, począł dogłębnie ją obserwować. Wyczuwał też poniekąd bijący respekt z tej istoty. On zresztą także potrafił respektować innych o ile byli tego warci.
-Rozumiem. W tej krainie jest wiele miejsc gdzie można spocząć. Kto jak woli. Ja osobiście do teraz nie mam swojego ulubionego miejsca, jest mi wszędzie dobrze.- rzekł z premedytacją.
Jego zielone ślepia błyszczały coraz bardziej.
Zastrzygł uszami i podszedł bliżej wadery. Był już obok jej głowy i przywarł pysk do jej ucha.
-Są jednak tutaj istoty, których nie wolno drażnić. Kiedyś się przyzwyczaisz, że w tej krainie tylko silni coś znaczą. Jeżeli będziesz miała z czymś problem to zgłoś się do mnie.- szeptał jej tak do ucha i jednym ruchem swego łba otarł się o nią.
Ruszył przed siebie, kierując się do wody. Chciał się napić i orzeźwić, a ponadto jego sierść była już nieco jałowa, jakby się bliżej przyjrzeć. Postanowił, że się popluska w wodzie.

Aleksandra

Aleksandra zdziwiła się jakież to istoty mogły być tak niebezpieczne.Poszła za basiorem by zapytać:
-Jakież to istoty?-zapytała równie cicho jak on, no cóż chciała wiedzieć czego ma się obawiać w tej krainie.

Zed

Mort napoił się i wszedł do wody, która wydawała się głęboka, a sięgała co najwyżej do kostek.
Spojrzał na Aleksandrę.
-Choćby drapieżne smoki. Znam paru takich, ale na szczęście są po mojej stronie.- odrzekł z uśmiechem na kufie.
-Nie masz się w sumie czego obawiać. Masz obok siebie znakomitego wojownika.- dodał po chwili mocząc swe łapy.

Aleksandra

-Są tutaj smoki???-Pomyślała sobie bo wydawało jej się to nieco dziwne, no ale cóż czasami różne rzeczy nas zaskakują.
-A ty co tu robisz???-zapytała z ciekawości chciała wiedzieć czy może on też włóczył się tak jak ona czy może przybył tu w jakimś celu.

Zed

Mort zachichotał.
-Owszem są i to nie jeden ani nie dwa.- oznajmił.
-Co tyczy się mnie... Przybyłem tu bez celu, po prostu jak niektóre wilki, szukam swojego skrawka ziemi. Ta kraina mi odpowiada więc zadomowiłem się tutaj.- dodał po chwili.
Zanurzył swój łeb w wodzie, a łańcuch na jego szyi wydał stłumiony dźwięk.
Po chwili zmoczył łapę i dla zabawy chlapnął w stronę Aleksandry.

Aleksandra

Ach tak ochlapał ją...no to będzie bitwa wodna. ;3 Aleksandra chlapnęła delikatnie Morta...tak ona lubiła bitwy wodne, to jej czasem polepszało humor.
Ola polubiła Morta wydawało jej się że był całkiem miły ale nie rozumiała czemu był taki niemiły dla tamtej białej.

Zed

Gdy wadera oddała mu tym samym, postanowił nie pozostawać próżnym.
Wyskoczył niczym delfin z wody i uderzył ponownie całą swoją masą o taflę wody wywołując przy tym znaczną falę, która ochlapała całe ciało wadery.
Samiec lubił czasami takie "odskocznie" gdzie miał okazję się zabawić niczym dziecko. Tego mu brakowało w dzieciństwie.
-Zastanawiasz się pewnie czemu jestem taki miły dla Ciebie. Otóż Ty wydajesz się być inna, żywsza. Tamta wadera to po prostu wrak wilka, chodzący zombie. Nie cierpię takich.- odrzekł tak jakby czytał wilczycy w myślach. Miał po prostu przeczucie, że pewnie ją ten fakt zastanawia.
Stanął w wodzie już cały przemoczony. Cóż to było za uczucie!

Aleksandra

Mokre futerko Aleksandry zdawało się błyszczeć w słońcu od kropel wody.Znów stała na przeciw wilka, uśmiechnęła się do niego ukazując swoje białe kły...po chwili gdy wysłuchała Morta odrzekła:
-Dla mnie to nie ma większego znaczenia czy ona jest żywa czy nie...ale ma też swoją godność i prawo do ''Życia''-Powiedziała tak nie zdając sobie do końca sprawy z tego co mówi i po chwili zmieniła temat:
-Co we mnie jest innego???-zapytała basiora.

Zed

Mort szykował się do odpowiedzi na temat o Zombie, gdy nagle Ola zmieniła temat. No cóż... Zastanowił się chwilę.
-Nie jesteś sztuczna, nie starasz się udawać kogoś kim nie jesteś, co poniektórzy o tym zdają się zapominać. Ponadto szczerość w Tobie jest wielkim skarbem.- dodał.
Mógł coś jeszcze poopowiadać, ale krótka i zwięzła odpowiedź należała do taktownych, więc nie trzeba więcej słów by opisać Aleksandrę.
Zaraz, zaraz... Czyżby Mort... Nie ważne.

Aleksandra

-Łał to miło z twojej strony bardzo miłe że tak mówisz, ale po prostu już taka jestem...jestem po prostu sobą.-tak oto ona szczera do bólu i nikogo nie udająca Aleksandra. Ola zawsze wiedziała że warto jest być sobą. Teraz nawet o tym nie myślała bo taka już była...Świetnie bawiła się z Mortem.

Zed

Samcowi spodobał się ten rodzaj spędzania czasu z innymi. Polubił Aleksandrę na tyle, że czuł się swobodnie w jej towarzystwie.
-A teraz uważaj!- krzyknął w stronę wadery.
Pociągnął łapą po powierzchni wody i znów ochlapał samicę.
Jeszcze chyba mu się ta zabawa nie znudziła, a tak przemoczeni wyglądali przekomicznie.
Z Mort'a skapywała woda, a wyglądał tak zabawnie jakby spadło na niego tysiąc nieszczęść.

Aleksandra

Aleksandra była tak samo mokra jak i Mort, lubiła tak się bawić, podskoczyła by bardziej ochlapać towarzysza, potem zanurkowała na chwilę pod wodą...a chwilę potem wyskoczyła robiąc wielkie ''plusk'' ;3
-Fajna zabawa!-zaśmiała się do Morta.

Zed

Mort uśmiechnął się odwzajemniając te same emocje im towarzyszące.
-W rzeczy samej, dawno się tak nie ubawiłem w wodzie.- rzekł do niej nie spuszczając ani na chwilę z oczu, aby uniknąć nagłego ataku wodą.
Basior nigdy tak nie spędzał czasu. W jego krainie jakakolwiek zabawa oznaczała słabość i nieudolność. Dziwne, ale faktycznie tak było.
Teraz w podeszłym już wieku, chciał nadrobić te zaległości, a że Aleksandra bawiła się tak samo świetnie jak on, to czemu nie?
Po chwili wyszedł z wody, a jego sierść przypominała nasiąkniętą gąbkę, po której ściekała woda strumieniami.
-Na razie mi wystarczy.- oznajmił towarzyszce.
Chciał teraz chwilę odsapnąć. Położył się więc na trawce i oparł przemoczony łeb o łapy. Było słychać głośne westchnięcie, a oznaczało ono to, że basior jest zadowolony.