"Spokojna Dolina" - Miejsce Shinq

Stille

Shinq truchtem znalazła się na swoim terenie. Musiała odsapnąć. Przecież to jej zaciszny zakątek, czasami musiała tu posprzątać i odpocząć. Weszła do wody i zanurkowała. Jako ona kochała pływać! Spojrzała do góry, na taflę wody. Jak to wspaniale i magicznie wyglądało! Po godzince rozruszania się w wodzie i obmycia futra, wilczyca wyskoczyła na brzeg, aby się wysuszyć. Słońce mocno grzało, więc powinno być szybko.

Tommy

Łapy małego wilczka wiodły go do przepięknych, jak i niespotkanych jeszcze terenów. Akurat przyszedł do Shinq. Już na wzniesieniu ujrzał opiekunkę. Podbiegł do niej i objął jej szyję, a że był mały, naskoczył na jej bark i szczeknął wesoło.
- Znalazłem Cię, Shinq! - oznajmił z radością, podnosząc jedną łapke ku górze.

Zoe

Zoe jadąc na jednym ze swoich mechanicznych koni zwiedzała Tereny Watahy Wody. Oczywiście, nie mogła to być zwykła, spokojna przejażdżka, więc jej konikowi odbiło. Leciał przed siebie, aż w końcu zrzucił waderę przed jakąś norą. Zoe cała obolała popełzła do ów nory, zamieszkałej najwyraźniej przez jakąś waderę. Zapukała w kamień leżący przed wejściem (lol?) i leżała.

Stille

/Ja tam mam taka szmacianą zasłonę, jbc./

Shinq ujrzawszy nieznajomą waderę, uśmiechnęła się przyjacielsko i pomachała łapą.
- Za Tobą! - krzyknęła, aby Zoe się odwróciła. W końcu każdemu może się zdarzyć, że nie zauważy kogoś obok *lol*
Po wypowiedzeniu tych dwóch wyrazów przekręciła się i leżenie na boku zamieniła jako na brzuchu. Położyła łapę na łapę, czekając.

Zoe

Zoe westchnęła cicho. Czuła, że jej kręgosłup zaraz pęknie. Jak ten koń tu wróci, to pożałuje. Wadera odwróciła się, by ujrzeć nie znajomą waderę.
- Witam, jestem Zoe. Przepraszam za najście, ale to dość długa i nudna historia...- westchnęła ponownie, by wysilić się na mały uśmiech, co przy tak wielkim bólu nie było proste.

Stille

- Spokojnie, każdy tu może mnie śmiało gościć. Ja jestem Shinq. - odpowiedziała. Dopiero teraz zauważyła, że mały Tommy ją odwiedził i właśnie wisi na jej szyi. Od razu położyła go między swoje łapki i liznęła malucha po pyszczku.
- A ty następnym razem mów głośniej, bo jeszcze ktoś zmiażdży taka małą mrówkę, jak ty! - powiedziała do niego szeptem.

Zoe

Zoe zastrzygła uchem i spojrzała na małego wilczka uwieszonego na szyi Shinq. Wolała nie pytać, o co z nim chodzi, więc znów spojrzała na waderę.
- Długo już jesteś w krainie? Jakoś nigdy wcześniej nie miałam okazji Ciebie spotkać.- odezwała się Zoe, by rozpocząć jakąś ciekawą, bądź też nudną konwersację z nowo poznaną samicą o imieniu Shinq.

Stille

- A ja nie miałam Ciebie. Jestem z Watahy Wody i znam każdy zakątek krainy, pomimo, iż znajduję się tutaj od około czterech lat. Słyszałam trochę o Rebeliantach, może wiesz coś o nich? - spytała i machnęła ogonem. Liznęła się w łapę, aby sprawdzić, czy futro wyschło, bo chociaż wyglądało na suche, to mogło nie być.

Zoe

- Rebeliantach? Ani trochę. Choć troszkę mnie w krainie nie było i mogę nie orientować się w paru sprawach.- Zoe wreszcie podniosła się z Ziemi, choć sprawiło jej to dość sporo bólu. Spojrzała na waderę i przyjaźnie zamachała ogonem, jak to miała w swoim zwyczaju.

Stille

- Wielka szkoda. Podobno już udało im się porwać kilka wilków na obrzeżach krainy, a niedługo wejdą do samego jej środka. Mam ochotę rozruszać mięśnie i powybijać kilka tych krasnoludków. Powinno pójść gładko, szczególnie, gdy w krainie jest dużo Wojowników. Miejmy nadzieję, że to nie my zostaniemy porwane. Oby. - rzekła i zniżyła wzrok. Zamyśliła się. Teraz naszła ją obawa o Berenice. Przecież ona tak często wpadała w kłopoty! A Brista? Tylko nie to maleństwo!

Zoe

- Wpierw powinnyśmy powiadomić swoje rodziny i znajomych, by oni powiadomili kolejnych. - powiedziała Zoe- A szczególnie szczenięta. W razie czego ja się nimi chętnie zaopiekuję jako Niańka!- wadera uśmiechnęła się pogodnie do Shinq i zmrużyła lekko oczęta. Rebelianci, tak? W tej krainie nigdy nie jest nudno. Warto było tu wrócić. Tutaj przecież się wychowała, nieprawdaż?

Stille

- Ja poślę kogoś z Wojowników, żeby Was pilnował. Jako Dowódczyni z wielkim żalem stwierdzam, iż nie mogę się wami opiekować. Muszę walczyć za nasza krainę i za wilki, którym nie udało się przeżyć i uciec spod rąk ohydnych Rebeliantów. Już teraz mam ochotę posmakować ich krwi. Zrobisz mi przysługę? Ten oto szczeniak, Tommy, jest straszną przylepą. Chodzi za mną dosłownie wszędzie. Jeśli w krainie będzie czerwony alarm o tamtych intruzach, zaopiekuj się nim. Nie chcę, by coś się stało takiej małej, żywej rybce. - uśmiechnęła się i wskazała na Tommy'ego.

Tommy

A nasz kochany Tomciopaluch skakał w tą i z powrotem, próbując złapać się za ogon. Nie obchodziły go pogaduszki dwóch samic, on wolał myśleć tylko i wyłącznie o sobie. Jednak gdy dosłyszał swoje imię wypowiedziane przez Shinq, rozdziawił paszczę, podszedł do owej osóbki, wskazał ją palcem i powiedział:
- Że Coooooooo jaaaaaa... - po tym pokiwał swoją łapką i udawając dorosłego potrząsnął łbem. Zaczął paplać niczym wielki uczony geniusz z zamkniętymi oczkami.
- Jaaa siem nigdzie nie wybielam~! - zaskomlał żałośnie, mając na myśli kolejne włóczenie się za przyszywaną mamą, Shinq. Była ona dla niego jak matka. Wilczek zaczął nucić dziwną piosenkę składającą się tylko z "Pam pam pam pararam", bujając się na boki jak indyk.

Stille

- Bo co? - spytała zabawnym tonem. Złapała malucha za ogonek i rzuciła go lekko na swoje plecy.
- Musisz iść. Przyjdę niedługo. - powiedziała i pobiegła. Odniosła malucha w bezpieczne miejsce, do lasu.

_________________________

Shinq wstąpiła na te tereny. Można powiedzieć, że wbiegła. W pysku niosła zerwaną gałąź z czerwonymi jabłkami, które rosły na drzewie przy jej domku. Tym razem nie zerwała tych żółto-zielonych papierówek - po prostu taki miała kaprys. Weszła do nory pod drzewem brzoskwiniowym- a jakim innym, nuu - po czym rozejrzała się. Znajdowała się tutaj jedynie ciepła skóra z owcy, służąca jako posłanie. W rogu były drzwiczki do spiżarni, a po drugiej stronie stół i talerz. Wilczyca położyła na nim jabłka. Oh, prawie zapomniała o szafce na konfitury i inne pyszności! Na szczęście była ona w miejscu na mięso oraz inne jedzenie. Wadera wytarła ostatnie łzy szczęścia i usiadła przy turkusowej rzeczce, na przeciwko jej domu. Była szczęśliwa. W końcu Bart po raz pierwszy zobaczy gdzie jego matka mieszka.

Bart

Tup, tup, tup. Radosnym truchcikiem wparował tutaj chwilę po Shinq. Widział, jak plecy matki znikały w norze pod drzewem, toteż wsunął tam łeb, uśmiechnął radośnie i wesoło zawołał:
- Puk, puuuk! Można? - po czym nie czekając na odpowiedź wszedł tam cały rozglądając dookoła z miną znawcy. Zacmokał z aprobatą.
- Ładnie się urządziłaś, mamo. - zauważył pogodnie. Jednak zorientował się, że matki nie ma w środku, więc wyszedł. Dostrzegł ją nad rzeką.
- Mówiłem, że ładnie tam w środku - powtórzył, podbiegając do rodzicielki

Stille

- Cieszę się. - powiedziała krótko, lecz radośnie. Machnęła ogonem. Obejrzała się za Bart'em i zlustrowała go wzrokiem. Była ciekawa, kim będzie w przyszłości. Miała nadzieję, że wybierze również sobie jakąś mądrą i dobrą wilczycę.
- Chcesz coś jeść? Mięsa? Jabłka? Moje jabłka są bardzo smaczne, sok z nich również. Częstuj się w spiżarni. - rzekła i uśmiechnęła się. Nagle zauważyła, że zamiast słońca pojawił się cień. Momentalnie spojrzała się w górę, lecz to, co ujrzała, zupełnie jej nie przeraziło. To był jej srebrny orzeł, Avos. Usiadł na ramieniu właścicielki, niestety tylko na chwilę. Puścił się z miejsca i zaczął łowić w rzece ryby.

Bart

- W sumie niedawno odwiedziłem ze znajomym targowisko. - wyznał, klepiąc się po brzuchu, co jakby znaczyło, że się przy tej okazji nieźle najadł. Zaśmiał się krótko, po czym dodał radosnym tonem:
- Ale w sumie to takie jabłko w ramach deseru.. czemu nie! To mówisz, że tam? - zapytał, łapą wskazując miejsce, z którego w sumie dopiero co wyszedł i nie czekając na odpowiedź wsadził łepetynę do środka. Dostrzegł jabłka na stole, uśmiechnął się więc i chwycił dwa. Wrócił do mamy.
- Orient! - zawołał, rzucają w jej stronę te bardziej dorodne oraz czerwone.

Stille

Wilczyca była niby spokojna, lecz także w głębi duszy nadal starała się być uważna. Zastrzygła uchem. Nie usłyszała uprzedzenia Barta, więc dalej patrzyła się w turkusową taflę wody. Nagle poczuła zbliżającą się woń jabłka. Było to dziwnym zjawiskiem trwającym dosłownie przez chwilę. Wojowniczka rozróżniła niebezpieczeństwo. Zrobiła potężne salto do tyłu, w locie łapiąc zębami pyszne, dojrzałe jabłko. Złapała! Z szerokim uśmiechem spojrzała na syna, po czym rozgryzła jabłko na pół. Nie spodziewała się, że potrafi takie coś wykonać. A jednak dobrze było sobie skoczyć!
- Kim chcesz być jak dorośniesz? - mruknęła, oczywiście w pozytywnym nastroju.

Bart

Czy on już nie słyszał tego pytania? Jasne, że słyszał! Ale po kolei.
- Łooo! To było świetne, mamo! Musisz mnie tego nauczyć - skomentował wyśmienity popis akrobatyczny wojowniczki. Uśmiechnął się pod nosem, siadając naprzeciwko rodzicielki. No, żeby ją lepiej widzieć, wiadomo. Poruszył smętnie noskiem i dolną wargą, jakby miał się zaraz rozpłakać.
- A bo ja nie jestem pewien. - jęknął teatralnie, zaraz jednak się roześmiał. Nie potrafił udawać smutnego, niestety. Kiedyś się nauczy. Ugyzł jabłko, po czym wyparował z pełną buzią:
- Na rasze myszlałem o wojowniku. Ale nie jesztem jeszcze w sztu proczentach pewien. - po czym przełknął.

Stille

- Mogę Ciebie przygotowywać do Wojownika. Będziesz ideałem, w końcu masz moje geny. Bądź po prostu sobą, a zawsze znajdziesz wyjście z sytuacji! Bądź uważny nawet w takich chwilach jak te. - uśmiechnęła się chytrze i zjadła szybko jabłko. Miała zamiar zaskoczyć syna. Chlapnęła go zimną wodą z rzeki i zachichotała. Dawno się nie bawiła, jak to dorosły, no ale cóż. Z rodziną przecież można!