Dolina Nosiles - Tu żyje Savar

Sunset

Spojrzała zdziwiona na wilczyce. Szła za nią powoli, gdyż wszystko ją bolało.
- Jak to... sama nie jestem? - spytała po dłuższej chwili stzeżąc uszy, by lepiej usłyszeć odpowiedź.

Savar

Savar nic nie odpowiedziała, szła skupiona na drodze słuchając powietrza. Wyraźnie wyczuwała czyjąś obecność, lecz nie wilka.
Doszły do pustej polany, całkowicie pokrytej śniegiem, wilczyca stanęła ku wejściu do ciemnej jaskini, odwróciła się do przybyłej.
- Masz za sobą ducha...

Sunset

Co ty bredzisz?, pomyślała w duchu Sun. Spojrzała uważnie w oczy Savar. Poczuła chłodny wiatr na grzbiecie a mrok otaczał ją całą.
Po chwili odwróciła się. Zobaczyła wielką smugę, białą, przezroczystą, która zaraz zniknęłą.
Wysunęła pys do przodu i skulila uszy patrząc mniej przyjaźnie, niż wcześniej, na Savar.
- Zobaczyłaś coś.. i myślisz że mnie nabierzesz - kpiła z wilczycy.

Savar

- Czuję twój strach wilczyco, nie masz sił by mnie zaatakować... - szepnęła z przebłyskiem uśmiechu. Wskazała pyskiem za nieznajomą, w głąb nocy, jakby coś tam widziała.

Katana

-Sun... - wyszeptałam. - To się chyba stało, ja umarłam... nie wiem! nic nie pamiętam. - skuliłam ponuro łeb.

Sunset

Nie zamierzałam tego robić - odrzekła. Odwróciła łeb za siebie.
Jeszcze dłuższą chwile patrzyła w dal, w końcu zobaczyła czyjąś sylwetkę.
- Wydaje mi się znajoma.. - rzekła cicho ciąglę przyglądając się postaci.

Savar

- Wierz lub nie, ona jeszcze tu wróci... - powiedziała i schowała się w ciemnościach swej jaskini.

Sunset

Została na zewnątrz. Nie zamierzała wchodzić do środka, pomimo że było jej zimno. Położyła się u boku wejścia jaskini. Długo jeszcze rozmyślała nad tajemniczą postacią, czuwała aby ją nie zaskoczyła nagłym przyjściem. W końcu usnęła.

Savar

Savar nagle otworzyła oczy i szybko wstała gotójąc się do walki, ku jej zdziwieniu nikogo w jaskini nie było.
- Na bogów, znów te same sny... - wyszeptała do siebie. Był już ranek, śnieg delikatnie sypał, a na około, jak wszedzie było całkowicie biało. Wilczyca wychyliła się z jaskini i zauważyła pokrytą śniegiem wcześniej przybyłą. Savar usiadła na śniegu i nosem skierowanym przed siebie wzięła głeboki wdech zimowego powietrza.

Sunset

Obudziła się i otrzepała prędko ze śniegu. Kątem oka spojrzała na Savar.
- Wybacz że ci zakłóciłam spokój - powiedziała wolno i stanowczo.
Poczuła na sobie zimny dreszczyk. Znów zobaczyła przezroczystą smugę nad jaskinią.

Savar

- Nie odejdzie stąd tak szybko... - zwróciła się do wilczycy czując, jak ona ten sam dreszcz. Savar ruszyła przed siebie wolnym i cichym krokiem pozostawiając po sobie ledwie widoczne ślady, skierowała się w las..

Sunset

Spojrzała przelotnie za Savar. W smudze zobaczyła nagle swoją przyjaciółkę.
Lekko się przeraziła i poczułą na sobie znów ten sam dreszcz.
- Coo.. jak to? - nie mogła uwierzyć. Uroniła łzę.

Katana

Ledwie widoczna smuga zaczęła przybierać kształty podobne do wilka. Następnie prawie widzialna postać Katany zeskoczyła na śnieg stając przed Sun.
-Co ty tu robisz?! Wiesz chociaż gdzie jesteś? - jej ton przypominał rozłoszczoną matkę besztającą swoje dziecko x]

Sunset

- A ty? Co ty tu robisz? Czemu znikasz, nagle się pojawiasz? - pytała troche zdenerwowana i zmęczona całym zamieszaniem.
- Nie wiem.. nie mam pojęcia gdzie jestem! To jakiś koszmar.. ale za chwile się obudzę. Ty też się obudzisz! I będzie jak za dawnych czasów, zoabczysz. - ciągnęła nie mogąc powstrzymać emocji.

Katana

Spojrzałam smutno na przyjaciółkę.
- Nie, Su, już nigdy nie będzie tak samo jak wcześniej... - powiedziałam bardzo cicho, by nie zranić przyjaciółki.

Sunset

Odwróciła się.
- I znów zaczynasz? To na pewno zły sen. Wilk nie może tak po prostu znikać... Pewnie jak się znów na Ciebie rzucę to znikniesz. Ale wcześniej? Czułam twój dotyk.. to chyba było zanim usnęłam. A może mnie zabili? Czy ja żyję?! - zatracała się w wyobraźni wymawiając wszystkie słowa bardzo dokładnie. Czuła że stacza się w dół.
Próbowała nie płakać, lecz czuła że traci kontrolę.

Katana

- Proszę cie, nie płacz... - ciągnęłam stojąc za nią. - To nie twoja wina, wszystko się jakoś wydarzyło.. Pamiętam, że był wypadek, coś złego się wydarzyło... i umarłam.

Sunset

Szybko odwróciła wzrok. Patrzyła jakby z gniewiem na wilczyce. Długo jeszcze nie mogła oderwać od niej wzroku. Miała łzy w oczach.
- Specjalnie to robicie?! - warknęła cicho. Pobiegła nieświadomie śladami za Savar.

Katana

Nagle przeniosłam się przed Sunset zatrzymując ją.
- Proszę, uważaj na siebie! Ja nie wiem, czy jeszcze wróce... ale.. - urwała i spojrzała za siebie. - Uważaj na tę wilczycę, ciągnie za sobą ponurą sławę... Trzymaj się. - uśmiechnęła się do przyjaciółki i nagle zniknęła.

Sunset

Rozproszyła łapami białą smugę. Wciąż jeszcze nie mogła uwierzyć w to, co powiedziała jej przyjaciółka.
Biegła jeszcze dalej. W końcu upadła na śnieg i zasnęła.