Dolina Nosiles - Tu żyje Savar

Savar

... Ja nie widzę... - szepnęła opuszczając łeb.

Menfis

podszedł do niej, i podniusł jej łeb Dla mnie, nie ważne są twoje wady, ja tez mam wade, - powiedział spuszczając łeb - Nie słysze jak inne wilki, mam coś z uszami, le, ważne jest dla mnie, że ja mogę Cię zobaczyć, i usłyszeć twoj głos, który masz jak u slowika - powidział, tochę smutszym głosem ja Cię do niczego nie zmuszę, - dodał po chwili

Savar

Doceniam to... - uśmiechnęła się.
Nie smuć się z mojego powodu... proszę - szepnęła.

Menfis

spuścił łeb, - Sorki, jeśli cie uraziłem albo coś - powiedział , spojrzał na nią smutno i spuszczając łeb zaczął wychodzić - skoda że miłosc nie odchodzi tsak szybko - pomyslał, miał taki zwyczaj, że kiedy jest smutny, kuli ogon, i teraz też tak zrobił

Savar

Jej twarz posmutniała.
Nie... - urwała, wiedziała, że lepiej będzie jeżeli pozwoli odejść wilkowi, spuściła łeb.
Jak zwykle wszystko spaprałam.... dlaczego się oszukuję? przecież to ja pozwoliłam, żeby mnie oślepiono, nie ojciec.... to nie jego wina... teraz zapewne nie żyje... przeze mnie... to wszystko przeze mnie... jestem tylko głupią kaleką... - mówiła głośno myśląc, z jej oczu zaczęły lecieć łzy. Wilczyca skuliła się z rozpaczy. - To wszystko przeze mnie.... - powtarzała.

Menfis

odwrócił się, podszedłpowoli do niej, usiadł ko ło niej i zaczął lizac po glowie - ni, to nie twoja wina, tylko moja, gdyby nie moje serce, ah... - powiedziałdo niej

Savar

Ale to ja... to ja jestem błędem... całe moje życie... ech... wszystko byłoby lepsze gdyby mnie nie było... moja rodzina by nie umarła... wiele innych osób żyło by do dzisiaj... nie sprawiłabym ci zawodu..... sam widzisz... wszystko przeze mnie... jestem zerem i do tego... kaleką... - rozpłakała się.

Wredny

Ostatnia wypowiedź. Ruszyła moje serce. Tak samo mozna by powiedzieć o mnie. Pomyślałem. Jednak nie odzywałem się, pozostawiając to Menfisowi.

Menfis

- przestan! - powiedział , dlaczego sie obwiniasz?! - zdenerwował się, nie jesteś kaleką, sama sobie wmawiasz że nią jesteś, a w głębi duszy wiesz że zawsze może być inaczej. Nie moja wina że sie w tobie zakochałem, moje serce mowi że jesteś piękna, i guzik mnie obchodzi czy się z tym zgadzasz czy nie! bo ja tak o Tobie uważam, rozumiesz?, Też jestem odżucony, moja rodzina mnie wygoniła, przez kolor mojej siersci - dodał i przytulił ją

Laurel

zauważyłam, że rozgrywa się tu bardzo bolesna scena. postanowiłam odejść nie zwracając na siebie uwagi.

Menfis

Spojrzał smutno na Savar

Savar

Wtuliła się mocno w jego sierść.
Przepraszam... - szepnęła przez łzy.

Menfis

- Nie przepraszaj - powiedział cicho, przytulił ją i otarł jej łzy

Savar

Po prostu czuję się winna... okropnie... - mówiła.

Menfis

Too przestań czuć sie winna - powiedział

Savar

Łatwo mówić... chciałabym móc zapomnieć o przeszłości... zmienić się, ale nie potrafię... moja przeszłość to blizna, która zostanie ze mną na zawsze.. - powiedziała. - i niestety ona nie zniknie... - dodała smutnym głosem.

Menfis

- moze jezioro zmian spełni mazenie? - spytał

PS. lece, pa

Savar

Nie - mruknęła stanowczo. - przez nie prawie umarłam... po za tym ono nie zmieni przeszłości... - dodała.

P.S. - Ok, narka ;)

Menfis

- Wiesz co, mi się wydaje, że to wszystko przez to, że wmawiasz sobie, postanawiasz że lpiej być nie moze - podniusł jej pysk - wszystko może się zmienić, a ty - tutaj przystanął i zaczął śpiewać, sam nie wiedział dlaczego
- bo były takie dni, wktorych zyłem samotnie, ale wreszcie, spotkaałem Cieebie!
Wreszcie żyć mogłem ale wiem, że nie zawsze, zycie rózowe jest.
Raz ukłąda sie dobrze, raz źleeee, u mnie jest tak średnio, Ale twe mażenia, wkazdej chwili, moga się spłenić, gdy tylko, powiesz słowo, jedno - zaspiewał spokojnym tonem głosu, chciał uspokoić Savar

Wredny

Możesz spróbować w dolinie marzeń, ale niczego nie obiecuję. - powiedzialem do Savar teleptycznie i zacząłem wychodzić.