Dolina Wrzosu

Brumby

//Przepraszam że długo nie odpowiadałam ale miałam dużo na głowie i nie mogłam wejść na kompa//

Brumby posłał jej leniwe spojrzenie.
-_Witaj Kanno. Nie nie będziesz mi przeszkadzać. Mnie zwą Brumby._-_Rzekł Basior poprawiając niesforną grzywkę.
Przez chwilę zaczął się zastanawiać co ma teraz zrobić. Przecież ma ciastka.
-_Chcesz jedno?_-_Spytał kreśląc we wrzosach łapą. Jego zielone oczy zaczęły badać wilczycę.
-_Hmm...długo tu mieszkasz?_-_Spytał, aby przerwać ciszę. Zastrzygł uchem i posłał spojrzenie ku słońcu. Czarne futro potargało się przy przypływie zimnego powietrza. Spoglądając na śnieg przypomniał sobie, jak pierwszy raz go zobaczył. Uśmiechnął się na tą myśl i machnął ogonem.

Uważaj na spacje, bo ostatnio zauważyłam, iż stało się to powodem największych kłopotów ; )
~ Taharaki

Kanna

Na pytanie dotyczące ciasteczka podziękowała z uśmiechem, kręcąc przy tym energicznie łebkiem. Nie miała obecnie ochoty, ot, pełen brzuszek. Spojrzała na niego poważnie, analizując kolejne jego pytania. Czy długo? Cóz, nie było jednoznacznej, prostej i krótkiej odpowiedzi na to pytanie, toteż ponownie zaprzeczyła gestem łba.
- Po prawdzie... Ja tutaj mieszkałam kiedyś, teraz po długim czasie odważyłam się powrócić. A Ty, Brumby? - Zapytała, poruszając leniwie krańcem ogona. Jej oczka w kolorze dojrzałych czereśni zawisły gdzies w okolicy zielonych ślepek wilka, a kąciki pyska trwały nieznacznie uniesione w serdecznym grymasie. Och, co u jej synów? Noem i Sidney, pamiętała. Tylko oni ostali się w jej wspomnieniach, nieco może i zabawne. Wyrzuty sumienia, to one nieustannie przywoływały obraz wilczątek, które zostawiła w Krainie samym sobie, po prawdzie. Ciekawe, czy jeszcze kiedykolwiek uda jej się zostać matką? Spuściła na moment pyszczek, wszakże obraz jej potomstwa nie zawsze napawał serce pozytywnymi emocjami. Czy jej kiedykolwiek wybaczą?

Brumby

Basior kiwnął głową na odpowiedź Kanny.
-_Ja sprowadziłem się tu wczoraj. Wędrowałem to tu, to tam.... -_Wilk uśmiechnął się. Nagle Kanna spuściła łeb. Wilk jak oparzony podszedł do wilczycy.
-_Co się stało? -_Spytał, wlepiając zielone ślipka w wilczycę. Co to to nie! Nikt nie będzie smutny w jego obecności! Postanowił opowiedzieć Kannie jak to pierwszy raz zobaczył śnieg.
- Droga Kanno. Muszę ci opowiedzieć jak to pierwszy raz zobaczyłem śnieg. Śmiać mi teraz doprawdy z tego chce... -Spojrzał niepewnie na wilczycę. - Pewnego dnia wyszedłem na dwór. Nagle zauważyłem biały puch. Na początku powiedziałem mojej opiekunce Talli, że nie wyjdę póki to ,,coś" nie zniknie, ale skończyło się na tym, że Talia, gdy spałem, wrzuciła na mnie całą doniczkę śniegu. Ja jak oparzony uciekam i obrażony krzyczę, że to inwazja kosmitów! Wtedy gdy tak uciekałem zapominając, że na dworze jest śnieg, wypadłem z nory.....-_Basior zaśmiał się. Ciekawe co zrobiła by Talia na to wspomnienie. Zaśmiał się znowu cicho i spojrzał na Kannę.
-_Cokolwiek się dzieje nie martw się. Wszystko będzie dobrze. -_spróbował pocieszyć wilczycę

Czasem, kiedy człowiek gubi się w przecinkach, łatwiej budować prostsze zdania. Nie jest to złośliwość, a jedynie wskazówka - z której sama w pewnym wieku korzystałam. Okazała się pomocną ;)
T.

Kanna

Obruszyła się, kiedy dotarło do niej, że ktokolwiek zauważył jej słabość. Nie, nie tak, ona jest twarda, musi to pokazać, prawda? Uśmiechnęła się serdecznie do basiora, co zapewne stanowić miało swego rodzaju, nieme podziękowanie za troskę czy zainteresowanie. Brakowało jej tego, po prostu, zwyczajnie...
- Przepraszam, Brumby. Naprawdę nie zamierzałam Cię niepokoić! Po prostu... - zanim dokończyła, zrobiła sobie przerwę, aby złapać oddech, który następnie - wraz z ciężkim westchnięciem - na powrót opuścić jej płuca. Uniosła znów oczy na samca. - Po prostu zostawiłam tutaj pewne niedokończone sprawy.
Uśmiechnęła się delikatnie, dziewczęco - aczkolwiek z całą pewnością nieco blado. Kiedy ten zaczął opowieść o śniegu, usiadła, zapatrzona weń niczym w jakiś obrazek. Potrafiła słuchać. Nie ma, że boli, że ktoś powie inaczej. Kiedy ten powiedział o ataku istot pozaziemskich, odruchem zaśmiała się dyskretnie, cicho i uroczo, zasłaniając pyszczek zgrabną łapką. Tak, to była ciekawa i zabawna anegdota, zapewne! A Kania takie lubiła, co poradzić?
- Wiem, będzie dobrze. Na wszystko po prostu potrzeba czasu i wiesz co? - tutaj Kanna łokciem "sprzedała" samcowi delikatnego kuksańca w bok - Już mi lepiej.

Trash

Znając Krainę w której urodziła się mała Trash, czary swoje zdziałały i wrzos rósł tu nie tylko we wrześniu. Dlatego mała samiczka niesłychanie się ucieszyła, kiedy podczas pierwszej wyprawy poza dom rodzinny znalazła całe masy drobnych, fioletowych kwiatków. Ze śmiechem biegała po dolinie, czasami robiąc fikołki w miękkich roślinach. A ona marnowała życie, siedząc w nawiedzanej przed duchy jaskini, zabawne.

Ohme

*patrzy na opis wyżej i zaczyna się śmiać* XD

Ohme, Ohme, Ohme. Młoda, coś ty ze sobą tyle robiła? Dziecko szwendające się przez wieki gdzieś poza terenami Krainy? Teraz nawet fakt, że ludzie zatrzymali Twój proces dorastania, lecz masz rozum dorosłej osoby, Cię nie tłumaczy.
Samiczka wesoło skakała nad wrzosami, kłapiąc szczęką, gdy tylko przelatywała obok niej jakaś pszczoła. Zatrzymała się na moment i ciekawskimi oczkami przyjrzała się niebieskawemu wilkowi, bawiącemu się nieopodal. Wyraźnie było widać, że to było dziecko. Jednak poczekała chwilę, w ciszy przyglądając się samiczce. Może ta sama zareaguje na jej widok?

Trash

Trash pochłonięta do reszty zabawą zauważyła Ohme dopiero w momencie, kiedy wyskoczyła ponad wrzosy tuż obok niej. Tylko cudem wyhamowała, nie wpadając na samicę. Zatrzymała się, zachwiała, po czym poprawiła nieco pozycję i usiadła. odetchnęła z ulgą. Tak niewiele, a mogłaby nabić komuś (I SOBIE!) siniaka. Przekręciła łebek obserwując spod różowej grzywki waderę.
- Czeeeść! - Zawołała nagle, przerywając ciszę. Mogło to pewno przestraszyć, lecz ona niekoniecznie zdawała sobie z tego sprawę. Uśmiechnęła się szeroko.

Ohme

Ohme odchyliła się delikatnie, gdy niebieskawa wyłoniła się tuż przed nią. Z szerokim uśmieszkiem obserwowała samiczkę. Skuliła się jednak delikatnie, gdy ta krzyknęła jej tuż przed pyskiem.
- Witaj - zaśmiała się zaraz. Dawno nie widziała tak wesołego szczeniaka... W końcu ktoś, z kim może spędzić czas!

Trash

- Jestem Trash, córka.... eeeem... na nich mówili... hmmm... - Młoda wyraźnie się zamyśliła, spuszczają głowę i zabawnie marszcząc szczenięcy nosek.
- Shenzy i Rubina! - Zawołała. Olśnienie? Może. Tak to w każdym razie wyglądało. Klasnęła w łapki, a że siedziała, znów niebezpiecznie się zachwiała. W ostatniej chwili jakoś odzyskała równowagę i mocno oparła się łapkami. Uśmiechnęła się zadziornie.
- To celowe, taki no... wieeesz... tik! - Tak, mała używała słów, których nie znała, dlatego nieco je mieszała. Chodziło jej o trik, oczywiście.

Ohme

- Miło mi Cię poznać, Trash - powiedziała wesoło. Mimowolnie trzepotała puszystym ogonem na prawo i lewo. Od tak dawna nie miała okazji by pobawić się z jakimś szczeniakiem. - Cóż, nie miałam nigdy okazji poznać wilki o takich imionach - zauważyła, zamyślając się na moment. Nie, raczej ich nie zna. Przyglądała się uważnie samiczce, która o mało się nie przewróciła. - "Tik"? Mam wrażenie, że nie o to Ci chodziło... - mruknęła. W sumie, co się przejmuje, przecież rozmawia z dzieckiem. Czasami zapomina, że choć umysłem wybiega daleko w przyszłość, ciałem jest niepozornym nieborakiem. Jakby nie patrzeć, można to wykorzystywać...

Trash

Trash usiadła stabilnie na ziemi, przekrzywiając głowę.
- A o co mi mogło chodzić? I właściwie... Kim jesteś? - spytała, uśmiechając lekko w jej stronę. Zastrzygła nieco uchem. Nie znała jej rodziców? Och, pewnie dlatego, że byli tacy fajni, mama duch a ojciec zombie! Oczywiście młoda nie wiedziała jeszcze, że to akurat żaden powód do dumy ani nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, kim tak naprawdę są jej rodzice. Pamiętała dziwną zjawę, która mówiła jakieś dziwne rzeczy i dała jej coś do zjedzenia, ale dawno było i widziała te wspomnienia niczym przez mgłę.

Ohme

Ohme mrugnęła parę razy oczkami.
- No tak, nie przedstawiałam się, wybacz. Na imię mi Ohme - powiedziała wesołym głosikiem. Przechyliła delikatnie łebek na prawo i zamyśliła się na moment. - Podejrzewam, że chodziło Ci o "trik". No, sztuczka - dodała po chwili. Owinęła łapki puszystym ogonem. Jak to miło w końcu pogadać z jakimś wilkiem...

Trash

- No ba, że o trik! A co ja powiedziałam? - zamyśliła się Trash, marszcząc czółko.
- Ohme! Bardzo ciekawe imię! Od dawna tu mieszkasz? - spytała.
Ciekawe, czy jej koleżanka się urodziła w krainie jak i ona? A może przybyła tutaj z dalekich stron? Samiczka odrzuciła sprawnym ruchem głowy grzywkę, dwukolorowymi oczkami patrząc nadal na kompankę.

Ohme

- Hm, zdaje się, że powiedziałaś "tik" - odpowiedziała spokojnym tonem.
- Dziękuję bardzo. Mieszkam tu od wielu lat, czego raczej po mnie nie widać. Ostatnio jednak nie było mnie tu przez dłuższy czas, lecz wróciłam! - rzuciła wesoło. Cieszyła się ze swojego powrotu, nawet jeśli miałaby nikogo tutaj nie znać. - A ty? Ile tu mieszkasz? Urodziłaś się w Krainie czy poza nią? - zalała Trash pytaniami. To przyjemne znów poczuć się prawdziwym dzieckiem...

Trash

- Bo ja niewyraźnie mówię - rzuciła wesoło, szczerząc szczenięce, ostre ząbki w uśmiechu.
Oczywiście od początku wiedziała, że powiedziała inaczej. Udawała tylko głupią, dlatego jej słowa nie brzmiały jak oburzenie a raczej radosne stwierdzenie. Poruszyła nieco nerwowo uchem. Niedobrze. Zauważyła jej potknięcie. Trudno.
- Od wielu lat? - powtórzyła głucho z niemałym zainteresowaniem.
Poprawiła się w siadzie, bo chyba siedziała?
- Jej, nie wyglądasz na kogoś, kto ma więcej niż rok! - zauważyła.
Może Trash była młodziutka, ale pewne kwestie już rozumiała.
- A ja się tutaj urodziłam! - zawołała z dumą. - Dość niedawno - dodała.

Ohme

- Hah, no chyba, że tak - uśmiechnęła się delikatnie. No tak, seplenienie. Tak popularna rzecz u szczeniąt, a Ohme wciąż o niej zapominała. Ale spokojnie, niech się trash tym nie przejmuj. to przecież normalne.
- Tak, od wielu... A lat mam 6? Może i nawet ciutkę więcej, kto wie - odpowiedziała beztrosko. Przyzwyczaiła się do tego, iż wilki są zdziwione, gdy ta mówi, że ma więcej lat, niż wygląda. Tak to już bywa, gdy porywają cię ludzie i zmieniają Ci kot genetyczny...
- Cóż, a zdążyłaś już poznać jakieś ciekawe lub straszne wilki? - zapytała z myślą o Shire'rze, lecz doskonale zdawała sobie sprawę z faktu, iż jego może tu już od dawna nie być...

Trash

- Była jedna pani, która chciała mnie zjeść tylko dlatego, że nie chciała być moją drugą mamą... - powiedziała, na chwilę zapominając o wesołym tonie głosu.
- I zjawa, która oddała ciało mojemu tacie czy coś takiego - dodała, a jej małe ciałko zadrżało na samo wspomnienie Massacre.
- Ale... jak możesz mieć 6 lat, skoro jesteś szczeniakiem? Ja chcę być szybko duża, nie chcę tak długo być dzieckiem - ostatnie słowo rzuciła z typowym dla dzieciaka oburzeniem. Tupnęłaby nogą, ale siedziała i było to niemożliwe.

Keira

Keira pojawiła się w tej dolinie wraz z powiewami chłodniejszego wiatru. Jej zielone paczałki dokładnie oglądały okolice. Była ciekawa co ją tu sprowadziła i czy pozna tu kogoś. Prawda. Była tu nowa a wszyscy tu znają te okolice. A jeśli nikt nie będzie chciał spędzać z nią czasu? Jeśli będzie uznawana za stworzenie nie z tego świata? Westchnęła ciężko i siadła w rzadszych kępach wrzosu. Zaczęła oglądać dolinkę. Było tu ślicznie! Uśmiechnęła się i przymknęła oczy aby wiatr wiał jej w pysk.

Therror

Tak się akurat złożyło że Therror wybrał się po prostu na spacer. No wcześniej oczywiście był na rybach. On uwielbiał łowić ryby ale nikt o tym nie wiedział. Z Zadowoleniem teraz dreptał sobie w kępkach wrzosowych roślin i machał ogonem. Nagle taki znajomy zapach. Zatrzymał się i zaczął węszyć nosem przy ziemi. Ruszył za tropem i w oddali dostrzegł jakaś postać. Podszedł ze spokojem.
- Cześć. -Przywitał się spokojnie. Byl ciekaw jak wadera... i to jaka ładna wadera zareaguje na niego. Czy tylko on kojarzył jej zapach? Zastrzygł uchem. A może to tylko jedna z jego wielu kochanic, która nieszczęśnie akurat tutaj też zawędrowała.

Keira

Waderka wciąż z zamkniętymi oczami zaczęła niuchać. Coś znajomego. Tak blisko. Tylko co? Otworzyła jedno oko i gwałtownie odskoczyła.
-Ja...ja przepraszam....-Zaczęła coś plenić bez sensu.-Nie usłyszałam cię... Nazywam się Keira, a ty? - Rzekła trochę pewniej przyjrzała się mu. Kogoś jej przypominał ale...ale kogo? nie mogła skojarzyć.... Westchnęła. Zaczęła znów co chwilę niuchać. Ten zapach... Jak z rodzinnego leża ale skąd? Czyżby od tego ów wilka? Nie...to nie możliwe.
Waderka znów usiadła i machając kilka razy ogonem.
-Em.. to ja już chyba sobie pójdę...- Rzekła zniecierpliwiona i truchtając znikneła za gęstwiną lasu. Po chwili wróciła i siadła gdzieś daleko od jakiegokolwiek życia. Spokój, Cisza. Tak.