Góra przeznaczenia

Szina

- Życie nie może zesłać na ciebie choroby, ani niczego innego.A teraz powiedz - to psychika, czy coś innego. - Zaczynała się martwić na poważnie. W jej nowej odżywały stare uczucia. Westchnęła.
- Mogę spróbować Ci pomóc.

Desmond

Na jego pysku pojawił się nikły, ledwo niezauważalny uśmiech.. martwia się o niego.
-Sam nie wiem co to, ale to coś zżera mnie od środka - wyrzekł po chwili milczenia, podchodząc ku niej wolnym krokiem na chwiejnych łapach.
-Mi nie można pomóc - wyrzekł, powtarzając to co powiedział wprawdzie niedawno. No cóż.. taki on już jest. Uparty.

Szina

- Każdemu można pomóc. Każdemu, kto tego chce. - Zaczęła intensywnie myśleć. Od środka. Nie, oby nie... Właściwie, są dwie, nie! Trzy możliwości. Po pierwsze to urojenia. Nie jest na tyle stary, by tracić siebie, z drugiej strony jeśli stracił chęć do życia, to było by możliwe. A w lecznicy na pewno by coś na to poradzili. Druga, to robaki gnieżdżące się w mózgu. Sprawa straszna, ale można zatrzymać. Można je usunąć. Niestety, efektów cofnąć się nie da. A trzecia to to, czego obawiała się najbardziej. Szalony demon czy upiór żywiący się czyimiś wspomnieniami, czyjąś duszą. Tylko co było prawdziwe?
Westchnęła.

Desmond

Prawdziwe jest to co znajduje się w jego wnętrzu..przymknął ślepia.
-Nie chce pomocy, po co mi nic nie znaczące współczucie? - zlustrował ją wejrzeniem, a ogonem owinął tylne kończyny. I tyle.
Z jego pyska ponownie wydarło się westchnienie.

/brak weny

Szina

- Nie. Jeśli nie chcesz pomocy, to po co za mną szedłeś? Z sentymentu? Wątpię. A współczucie to nie pomoc. - Jej głos na powrót stał się zimny i odległy. Nie lubiła, gdy tak ją traktowano. Zajmowano jej czas, nie mówiono, co się chce. Spojrzała na niego badawczo.
- Ale skoro tak bardzo nie chcesz mojej pomocy, to idź. Idź i umrzyj. Idź. No, idź już!

Desmond

-Głupiaś.. nawet nic nie rozumiesz - wyrzekł po chwili a jego głos tym razem się stał się oschły i bardziej rzeczowy..patrzył na nią swoimi brazowymi slepiami.
-Nie rozumiesz co ja teraz czuję.. zapominam kim jestem a ja nie chce Ci zapomnieć - tym razem jego cielsko osunęło się na podłoże, czemu towarzyszył lekki jęk bólu, zaledwie dosłyszalny.

Szina

- Dlatego chcę ci pomóc. Może lepiej by było, gdybyś zapomniał. I gdybym ja zapomniała. Jednak tego nie chcę. A, wierz mi, umiem więcej, niż ci się zdaje. - Patrzyła swoimi jasnymi, niemalże żółtymi oczami w jego, tak pospolite, tak brązowe, tak... kochane? Odrzuciła te myśl. Nie zapomniała swojej krzywdy. Zorza miała rację - mogła ufać tylko sobie...

Desmond

-Tutaj nie pomogą Twoje zdolności - wyrzekł po chwili milczenia, nie odrywając wzroku od jej ślepi.. dlaczego wszystko musi być takie trudne i musi boleć? Jego oddech lekko przyspieszył.
On nie pamiętał jak ją skrzywdził, pamiętał inne osoby jak przez mgłę.

Szina

- Cóż, jak chcesz. Pamiętaj jednak, że jestem gotowa ci pomóc, jeśli byś się zdecydował. Po za tym... Kto mówił jedynie o zdolnościach? - zapytała, a w jej oczach pojawiło się wahania. Ni chciała tego marnować, jednakże było to jedyne rozsądne rozwiązanie. Tak jej się przynajmniej zdawało.
- A teraz, wybacz mi, ale będę już szła. Chciałabym zająć się tym, po co tu przyszłam...

Desmond

Kiwnął pyskiem na znak iż się zgadza, po czym wstał na chwiejące się łapy. Będzie trzeba na to coś zaradzic.
-Do zobaczenia Szino - odwrócił się i zaczął schodzić na dół spokojnym krokiem. Jakby mu nie zależało na tym by zejść.

Szina

Szina szła przed siebie. Obróciła łeb po jakimś czasie, patrząc na Desmonda i kontynuowała wspinaczkę. Bursztyny, które niosła ukryte w sierści, zaczynały jej ciążyć. No cóż, czas dojść na szczyt - pomyślała i do tego dążyła. Już niedługo jej cel miał się spełnić. Szła więc przed siebie, by dotrzeć na szczyt i tam spełnić to, po co przyszła. Rozejrzała się wokół i przyzwała swojego ptaka. Spojrzała mu w oczy i, sięgając do jego duszy, wyszeptała kilka słów. Tak, zaklęła jego dusze. Czy raczej - czytała i wypisywała na nim. Rozmawiała z nim i pozwalała, by inni szamani z nim rozmawiali. Po chwili ptak wzbił się w przestworza z krzykiem, a ona patrzyła jeszcze za nim przez chwilę, by zaraz patrzeć przed siebie, na zachodzące słońce.

Akeli

Akeli prosto z Łąki przyszła na górę, na której miała spotkać się z Szamanką Wody - Sziną. Wilczyca wdrapała się jakoś na szczyt. Dostrzegła sylwetkę jakiejś wilczycy. No cóż, pachniała wodą... To na pewno wadera, której Akeli szukała. Podeszła do wilczycy i skłoniła jej się.
-Witaj Szino.
Powiedziała, podnosząc głowę znad ziemi i patrząc na Szamankę.
-Chciałaś się ze mną spotkać...
Dodała, lustrując ją uważnie wzrokiem.

Szina

-Witaj, moja droga. - powiedziała, uśmiechając się. Przed czarnowłosą leżały bursztyny i kilka kamyków, które jednak nie wyróżniały się niczym szczególnym.
- Tak, chciałam z tobą porozmawiać, mam nadzieję, że nie przerwałam Ci niczego istotnego? Ach i wybacz ten nietypowy sposób - starość nie radość, trudno już biegać po krainie i jeszcze szukać kogoś po aurze.

Akeli

Akeli uśmiechnęła się miło do Szamanki.
-Nie. Skądże znowu... Niczego mi nie przerwałaś. A co do tego sposobu z orłem... Nic się ie stało, rozumiem.
Odpowiedziała, patrząc na kamyki i bursztyny. Po czym znowu przeniosła spojrzenie na Szine.
-Mhm... A... O czym będziemy rozmawiały?
Zapytała zniecierpliwiona. No cóż, ona była zbyt... Ciekawska.

Szina

-Właściwie, to po prostu chciałam poznać szamankę z watahy, która jest naszym sojusznikiem. I... dowiedzieć się czegoś o tej księdze. Ciekawi mnie jak ją zdobyliście... - uśmiechnęła się do niej. Cóż, nie chciała być taka bezpośrednia, ale skoro tamta pytała...
- Dziękuję Ci, że przyszłaś.

Akeli

Aaa, to o to chodziło!
-Hah! Rozumiem, rozumiem. Mam na imię Akeli, jestem Szamanką wiatru. Ale to już wiesz. Jeśli chodzi o tę księgę... Nie wiem, czy powinnam dużo mówić, ale powiem tylko tyle, że znalazłam ją w górach.
Odpowiedziała z uśmiechem.

Szina

- Rozumiem. Nie będę w takim razie wypytywać. - Uśmiechnęła się. Wilczyca zdała jej się rozważna - taka, jak powinna być szamanka.
- Bardzo proszę, usiądź. Jesteśmy sobie równe, nie ma potrzeby, byś stała. - uśmiechnęła się, a na poczekaniu zapytała:
- Czy jest coś, co Ciebie ciekawi? Masz jakieś pytanie może?

Akeli

Wilczyca skinęła głową i usiadła - tak jak powiedziała Szina.
-Czy jest coś, co mnie ciekawi? Chcę się zapytać jak długo obejmujesz już stanowisko Szamana w watasze wody?
Zapytała, przekręcając lekko głowę.

Szina

- Och... - wilczyca starała się sięgnąć pamięcią wstecz, lecz...
- Wybacz, ale nie pamiętam. To było kilka lat temu, może dłużej... Nie jestem w stanie tego dokładnie określić... - wilczyca spojrzała w ciemniejące niebo.
- Powiedz mi, proszę, co myślisz o bogach. Czy oni naprawdę istnieją? Czy może to tylko duchy bawiące się z nami?

Akeli

Kiwnęła głową na znak zrozumienia, po czym zaczęła się zastanawiać nad odpowiedzią na pytanie.
- Powiem szczerze,że nigdy się nad tym nie zastanawiałam... No może kiedyś, jak byłam młodsza. Ale nigdy nie dostałam odpowiedzi na nurtujące mnie pytanie... A co ty o tym sądzisz?
Zapytała, zerkając na wilczycę i poruszając lekko końcówką ogona. Wiatr na tej górze był bardzo przyjemny... Nie tylko chłodny, ale i taki... Wyciszający... Gdyby Wiatr był basiorem, to na pewno dawno by się w nim zauroczyła.