Jezioro Zmian

Innocence

Wodziła wzrokiem za Nathanielem, obserwowała każdy jego ruch xd. Widząc, że usiadł obok niej zadarła delikatnie pyszczek. Również jak samiec dźwignęła się na łapkach i usiadła, żeby lepiej móc widzieć rozmówcę.
- Haha. Bardzo śmieszne. - Powiedziała i zamachała ogonem, choć w środku nie miała zamiaru narzekać na to, że spędzi z Nathanielem jeszcze jakiś czas. Wręcz przeciwnie, że tak powiem :3.
- To w takim razie teraz idziemy gdzieś... czy może później? - Spytała znów spoglądając w górę i delikatnie przekrzywiając łebek.

Nathaniel

-Mhm... a jak sobie życzysz? Dziś ty rządzisz.- rzekł do niej z uśmiechem. Jego ogon wesoło się.. dziwnie to zabrzmi - majtał. Obserwował Ino czekając na jej wybór. Tak dziś Nathaniel jest do dyspozycji waderki. Ależ jej się nieziemski zaszczyt trafił. Każda by tak chciała, oj każda. A tym bardziej Kyn, albo Ana.

Innocence

Aaaa... Czyli Nathaniel ma powodzenie u Nyinry i Anabell. Mmm... Brzmi to w takim razie ciekawie... Na słowa, że to ona może teraz decydować uśmiechnęła się i znów zamachała ogonem , tym razem żywiej. O tak, miło było to słyszeć. W ciemnych oczkach pokazała się mała, radosna iskierka.
- Mmm... W takim razie... Jestem za tym, żeby gdzieś pójść! - Odpowiedziała wręcz... euforycznie. Nawet lekko, że tak powiem podskakując. Wyprostowała łapki powodując tym samym inną pozycję (najprościej mówiąc... wstała xD) i stanęła na przeciwko Nathaniela. Tylko gdzie by tu pójść?

Nathaniel

Uśmiechnął się i podniósł swe zacne cztery litery. -Więc tak, gdzie chcesz iść ma panno?- zapytał z wręcz czarującym uśmiechem. Wybacz, ale brak weny robi swoje tak więc mi wybacz, że tak krótko. A to piszę tylko po to aby poszerzyć jakoś posta. Przecież nie może być mniej niż 15 słów.

Innocence

Spokojnie, nie mam czego wybaczać. Sama wiem co znaczy brak weny >.< Ech... Nieznośna rzecz, ale wracając do tematu... Na słowa basiora się uśmiechnęła, jednak jej uśmiech był uroczy. Bo co ma poradzić szczeniak? Możliwe, że gdyby nie miała futra widać byłoby rumieńce. Jednak nie jest to pewne, o nie!
- Mmm... Może... Jakiś wodospad? - Spytała... O tak! Podobno jest tu wiele wodospadów, jedne bliżej... drugie dalej, ale wiele. Co znaczy, że można nad któryś iść, może znów dowie się czegoś ciekawego?

Wodospad Szeptów ?

Nathaniel

To jest mi bardzo miło, że wybaczasz. -No zgoda, zgoda... wiesz może gdzie są wodospady? Bo ja no to jestem zielony, tak więc nie wiem gdzie jest większa połowa miejsc.- powiedział to lekko załamanym głosem, lecz nadal na jego pysku istniał uśmiech towarzyszący mu prawie zawsze.

Ok

Innocence

- Szczerze... mówiąc... jestem w podobnej sytuacji. - Zaśmiała się cicho i krótko zasłaniając łapką pyszczek. No tak, Inn jest tu... na prawdę krótko i też za bardzo nie wiedziała co i jak.
- Ale mam pomysł... Możemy iść po prostu przed siebie! - Potrząsnęła łebkiem i nadal stojąc czekała na odpowiedź Nathaniela. Wiedziała, że pójdą w stronę lasu... No tak, medium xD. Pewnie tam by zaczęła iść :3

Assire

Assire przyszedł z Idalią na grzbiecie. Spojrzał na jezioro, a następnie podszedł do niego i położył się obok, tak żeby wadera mogła łatwo z niego zejść. - Jesteśmy na miejscu - powiedział wesoło. Spojrzał na Idalię i się uśmiechnął.

Idalia

Wilczyca zeszła z grzbietu Assirego. Stała przy brzegu, tego była pewna - silnie odczuwała aurę magii, otaczającą Jezioro Zmian. Tak dobrze znaną, tak przypominającą jej Inną. Idalia zamoczyła łapę, by sprawdzić, w jakiej odległości od wody jest. Zaraz zanurzyła w niej sam pysk. Nie chciała zagłębiać się w tych wodach cała, mogło to zmienić jej wygląd. Pod powierzchnią otworzyła oczy, by magiczna ciecz dostała się do nich. Kiedy wyciągnęła głowę z wody, powieki miała zaciśnięte. Serce znów jej przyspieszyło. Bała się, że tym razem magia zawiedzie, że Ida zyskała szansę zobaczenia świata tylko raz. Jednak kiedy otworzyła oczy, odetchnęła z ulgą. Widziała rozmazane kształty, które zaczynały się powoli wyostrzać. Kiedy zlokalizowała dużo, żółtą plamę, która z pewnością była jej przyjacielem, bez wahania rzuciła się na niego, przytulając mocno. Zawołała. - Udało się!

Assire

Samiec zaczął uśmiechać się wesoło, a jego ogon machał we wszystkie strony gwałtownie. Assire miał pomysł, a na ziemi zauważyła jakąś fiolkę i podszedł do niej. - Zaraz przyjdę - powiedział i ją wziął, a następnie wszedł na gałąź, która wisiała nad jeziorem zmian. Po chwili nabrał do fiolki wody i zamknął ja, a następnie schował. Naglę gałąź na, której był samiec zaczęła się łapać. As spojrzał na Idalię, a następnie zleciał do jeziora. Była widać w wodzie jakieś światło. Po chwili samiec wypłynął z drugiej strony jeziora i poszedł za drzewo, jednak nie chciała chować się przed Idalią.

Idalia

Patrzyła, jak Assire spada do wody z lekkim rozbawieniem. Wiedziała, że nic mu się nie stanie - co najwyżej zmieni wygląd. Zdawało mu się, że ktoś wyszedł z wody, lecz wzrok nie wrócił jej jeszcze do normalności i widziała trochę niewyraźnie. Podeszła do brzegu, rozglądając się.

Assire

Assire niepewnie podszedł do Idalii. - Proszę, to dla ciebie - powiedział dając waderze fiolkę z cieczą z tego jeziora. Usiadł patrząc w ziemię ze smutna miną. Jego ogon leżał na ziemi nieruchomo, a następnie wiatr rozwiewał jego futro.

Idalia

- Dziękuję - powiedziała, biorąc fiolkę z magiczną wodą. Jak się dziś okazało, będzie jej bardzo potrzebna. Zaczęła widzieć już wszystko wyraźnie, toteż dostrzegła smutny wyraz pyska Assirego. - Coś nie w porządku?

Assire

- Jak ja wyglądam! Koszmar! - powiedział głośno. - Jestem brzydki - to powiedział już przyciszając. Wiatr wiał, lecz po chwili ucichł, a śnieg nie padał. Jezioro zaczęło falować, jednak fale nie docierały do wilków. Jego pomarańczowe oczy zalśniły.

Idalia

- Jeśli się sobie nie podobasz, to możesz wejść do wody jeszcze raz... - odpowiedziała i uśmiechnęła się do niego łagodnie. Dodała. - Poza tym, wcale nie wyglądasz źle. Masz ładne, ogniste oczy, jasną sierść... mnie się podobasz.

Assire

Assire uśmiechnął się do wadery. - Jak się tobie podobam, to tak zostanę - powiedział podnosząc wesoło wzrok na Idalię. - Chciałabyś iść gdzieś indziej? - zapytał machając delikatnie ogonem. Zastrzygł uszyma czekając na odpowiedź wilczycy.

Idalia

- Chętnie - odpowiedziała i uśmiechnęła się szerzej. Rozejrzała się. - Lubię to miejsce, dało mi tyle szczęścia... ale budzi też we mnie niepokój. Można tu przypadkowo wpaść do wody i zmienić się nie do poznania.

Assire

- Wiem coś o tym - powiedział patrząc wesoło na Idalię. - No, to gdzie byś chciała iść? - zapytał wesoło. Pod ,,Kagańcem" uśmiechnął się wesoło. Zamachał ogonem, a następnie zerknął w niebo, a potem znów na samice czekając na odpowiedź.

Idalia

- Może... może chodźmy nad morze? Co powiesz na Bursztynowe? - zaproponowała. Idalia kochała patrzeć na zachód słońca nad morzem, a teraz mogła podziwiać go bez strachu, że będzie to ostatni raz.

Assire

- Z chęcią - powiedział wesoło, a następnie spojrzał na Idalię. - Jak chcesz, to wskakuj na mój grzbiet - rzekł i położył się, żeby samicy było łatwiej wejść. Patrzył na nią czekając. Bursztynowe morze to naprawdę piękne miejsce. Jego pomarańczowe oczy zabłysły.