Jezioro Zmian

Tod

[Ahira, nie pisz bez zaakceptowanej KP, bo ostrzeżenie dostaniesz. C;]

Tod aż podskoczył ze zdumienia. Uśmiechnął się szeroko, na słowa wilka. - Yotto, jesteś genialny! Zaczynaj! - Krzyknął głośno, prawie że najgłośniej jak mógł. Był wprost zaskoczony i ucieszony taką odpowiedzią. Dawno nikt nie zaproponował mu wywiadu. A z takim Smolakiem to fajnie będzie. Już jego wyobraźnia zaczęła pracować, i to równo.

Ahira Kerine

Nie możliwe ktoś coś do mnie powiedział - pomyślała i wreszcie na jej pysku widniał lekki uśmieszek a u Ahiry to juz jest coś...
- jasne, dawaj zaczynasz - z radością wypowiedziała te słowa... Usiadłai czekała na pytania

Yotto

Yotto nie myślał już dłużej nad pytaniami. Wolał walić od razu. - Jaki jest Twój ulubiony kolor? - Zapytał się Toda, z miną poważnego dziennikarza. Czuł w tym wilku obecność nie okazałego się jeszcze domena. Jednak jak na razie musi iść dobrze. Yotto uśmiechnął się nagle szeroko.

Tod

Tod zaczął myśleć. Starał się przypomnieć sobie ten kolor... Ach, tak, już go zapamiętał... No i musiał dawać pełne odpowiedzi, co nie zawsze było proste. - Mój ulubiony kolor to kolor biały. - Odpowiedział "Czarnemu Dziennikarzowi". Był dumny z siebie, jednak sam nie wiedział jakie pytania go czekają. Trudne? Łatwe? Takie, przez które zdradzi swój sekret? Nie obchodziło go to.

Yotto

Yotto skinął mu łbem, co oznaczało "Dobrze, rozumiem". Na razie jednak pytał się o te mniej ważne rzeczy. Przy okazji bardziej pozna wilka. - Jak się nazzywasz, drogi Todzie? - Zapytał się krótko. Bardzo mu się podobało to zadawanie pytań. Później będzie na dwa fonty. To jeszcze bardziej mu się podobało.

Tod

Tod uczuł zimno tego przeciąganego "Z". Jednak wiedział, że Yo nie zrobił tego specjalnie. Wilk nagle jakby spoważniał i minutę przypominał sobie nazwisko. - Hm... Nazywam się S'hira Tod. - S'hira nie było błędnym nazwiskiem. Takie nosiła również jego mama. To po niej pewnie je ma. Tylko raz je usłyszał, więc problemem było je sobie również i teraz, w tej chwili przypomnieć.

Yotto

Yo znów skinął mu łbem. Teraz chciał już przystąpić do pytań na dwa fonty. - Co lubisz jeść? Lubisz coklwiek nosić? - Zapytał się. Fajniejsze to było, niż pojedyncze pytania. No i oczywiście ciekawsze. Wtedy szybciej Tod zacznie z nim przperowadzać wywiad. Yotto nie mógł już się aż doczekać, pękał prawie z niecierpliwości.

Tod

Tod nie myślał nad tym już zbyt długo. - Najbardziej lubię jeść łososie i ikrę karpia. Zaś przy sobie nic nie lubię nosić, prócz mojego wisiorka ze szklaną łezką. - Odpowiedział. Tym razem odpowiedź była dłuższa. Obmyślał sobie już odpowiedzi na pytania, których się najbardziej spodziewał. Ale tych, co najbardziej. Nie denerwował się mimo wszystko.

Yotto

Yotto nie wytrzymał. Wolał zadać mu masę pytań. - Jak się nazywają członkowie Twojej rodziny, kogo kochasz, czy ktoś Ci się podoba? Masz wrogów? Jakie jest najnieprzyjemniejsze zdarzenie z Twojego życia? Co się w Tobie kryje? Ile masz lat? Czy Twoje imię coś oznacza? - Te kilka pytań zadał mu, wymawiając każde powoli by wilk zapamiętał.

Tod

Ślepia Toda rozszerzyły się, zaś wilk wzruszył barkami. Jednak szybko wycofał ten ruch szybkim machnięciem łapą. - Członkowie mojej rodziny których znam, mają na imię Shinq, Berenika, Gress, Chillynis oraz Crusoo. Może znasz ich... A tam. Kiedyś miałem ojca, który miał na imię Bari. Nikogo prócz mojej rodziny nie kocham, podoba mi się Scarlett, jej wiara w siebie. Nie mam wrogów. Najnieprzyjemniejsze zdarzenie... Wtargnięcie na obradę Watahy Wody... We mnie kryje się demon. Mam 3,5 roku, a moje imię oznacza Śmierć po niemiecku. - Zakończył dwoma tchami swą odpowiedź. Jednak nadal oddychał miarowo.

Yotto

Yotto z zachwytem przysłuchiwał się Todowi. Uśmiechnął się cwaniacko, obmyślając ostatnie pytanie, te decydujące o wszystkim. Nic mu nie przychodziło na myśl... A jednak w koncu coś odkrył. Uśmiech znikł, zastąpił go ten szczery. - Jesteś gotowy na decydujące pytanie? - Zapytał z wielką powagą. Nie wymawiał jednak tego ostym tonem, jednak takim zwykłym. Na jego kufie ciągle widniał uśmieszek.

Tod

Tod zaśmiał się głośno, bo jakby inaczej. Nie spodziewał się nadzwyczajnego pytania, lecz nie miał tego nikomu za złe. - Oczywiści, Yotto. - Powiedział to przesłodkim głosikiem, jednak tak dla zabawy, nie chciał się nabijać z kogoś. Po prostu, lubił to robić. Podobał mu się ten głos. Był pięknie zabawny w jego ustach.

Yotto

A więc Yotto zaczął chodzić dookoła Toda. Odchrząkiwał co jakiś czas. Sprawiał tym pewnie niecierpliwość ze strony szarego. Po pięciu minutach zaczął krążyć dwie minuty w drugą stronę. W końcu usiadł i zaczął przemowę. - Todzie. Oto decydujące pytanie... Chcesz być moim przyjacielem? - To pytanie było właśnie tym ostatnim... Czy Tod będzie chciał? Był tego ciekał. Te pytanie było całkowicie szczere.

Tod

Tod po tej "długiej" chwili niecierpliwości i przejęcia usłyszał pytanie. Aż podskoczył ze zdumienia, było to tak nagle. Jego oczy stało się wręcz ogromne[Ale bez przesady]. Nie wiedział, że usłyszy właśnie takie pytanie. Był wręcz zadowolony. - Yotto, a ty chcesz być moim? - Zapytał przenikliwie, znając jednak odpowiedź. Uśmiechnął się szczerze.

Yotto

Yotto nie zaskakiwał sie zbyt tym pytaniem. Spodziewał się go całkowicie. - Tod... Ja chcę być Twoim przyjacielem, całkowicie, ale ty? - Zapytał, po tych słowach jednak zacisnął zęby. Mimo tego, nie zdradzał niepokoju, który w nim drzemał. To była tylko jego namiastka. NAMIASTKA. Dalej ze szczerym uśmieszkiem wyczekiwał z niecierpliwością na decyzję wilka.

Tod

Wilk nie myślał zbyt długo. Dla zabawy na jego kufie pojawiło się teatralne zakłopotanie. Po chwili wyprostował się, "zakłopotanie" zanikało. - Yo, ja... ja... No, tego... Ja chcę być Twoim przyjacielem. - W końcu udało mu się to powiedzieć. Niestety, demon mógł już się odezwać. - Tylko czekać, aż będę sprawcą waszej bójki. - Odpowiedział basem, nieco zbliżonym do głosu Toda. Ten tylko skarcił w myślach potwora.

Viktoria

//Powiedzmy, że Viki jest jeszcze fioletowa.//

Fioletowa wadera wkroczyła na tereny Jeziora Zmian. Odetchnęła głęboko i podeszła do krawędzi.
- Raz kozie śmierć - powiedziała nie zwracając uwagi na obecne tutaj wilki. Spojrzała na swoje fioletowe odbicie. To koniec z fioletem i tak dużym dobrodziejstwem. Wskoczyła do Jeziora. Nim minęło 10 sekund, jakaś wilczyca wyszła z wody. Futro miała całe czarne, ogon długi i puszysty, na pysku była maska. Zmieniła się: teraz jest zła, a jej serce to bryłka lodu. Oblizała psychopatycznie kły. Obejrzała się za siebie i niewiele więcej myśląc uciekła z tego miejsca.

z/t

Stille

Shinq wtargnęła tu szybko. Już się jej nie podobała ta Dobroduszna"ona". Dawny Demon powrócił. Robił sobie co jakiś czas przerwy, czyli jakby inaczej - drzemał w jej ciele. Wilczyca zmarszczyła nos na widok swojego kremowego furta i podeszła do krawędzi, gdzie stała wcześniej Viktoria. Złapała swój łańcuszek z czaszką i dwoma czerwonymi diamentami i mruknęła coś pod nosem.
- Dobrze, że wróciłeś. - powiedziała do siebie, miało to być do jej Demona. Po tym wskoczyła do wody. Jej serce zamieniło się w lód i skamieniało. Kilka sekund później, z Jeziora Zmian wyszła jakaś ni to biała, ni to kremowa wilczyca z "gałęziami" na grzbiecie, ostrymi jak brzytwa. Na ciele jej było widać zielone mazajce, a na twarzy zagościła maska, powyżej niej rogi. Już nie było tej dobrej Shinq - stała się teraz złem wcielonym. Wadera otrzepała się i wyszła stąd, człapiąc powolnie.

z.t

Sarlent

Waris podeszła do jeziora zażenowana swoim losem. Zmiana była konieczna. Powoli, zamoczywszy wpierw przednie łapy, zanurzyła się w jeziorze, zamykając błękitne oczy. Wynurzywszy się po dłuższym czasie, by mieć pewność, iż zmieni się całkiem, spojrzała na swoje ciało. Istotnie, zmieniła się, ale nie pamiętała. Czuła się, jakby była taka od zawsze. Pamiętała nadal swój cel, którzy przytoczyła nad to jezioro. Uśmiechnąwszy się do siebie z zadowoleniem, bez żadnego ciężaru na sercu, bez poczucia winy, odwróciła się i z nieukrywaną dumą odeszła.

Shapira

Shapira przylaciała tu. Już z daleka słychać było trzepot skrzydeł białej smoczycy. Wylądowała na brzgu jeziora. Cóż jej szkodzi, by tam wejść? Weszła. Nie siedziała tam długo. Gdy zabrakło jej tlenu, wyszła. Przecież nie mogła oddychać pod wodą, nie miała bowiem skrzeli. Otrzepała się z wody, która zlepiała jej pióra. Słońce lekko przygrzewało jej kark, gdy smoczyca zauważyła w niektórych miejscach czarne plamy. Niewiele się zmieniła. Zamachała skrzydłami, lecz te były ociężałe przez nadmiar wody. Musiała iść pieszo, nic tego nie zmieni. Przez ten czas pióra wyschną. Nie ma co czekać dłużej. Ruszyła.

z.t.