Małe jezioro

Brista

Brista pomasowała swoje skronia i spojrzała na inne wilki.
-Ja tylko chcę być łowcą.-jęknęła i odeszła. Cały czas myślała o tym wilku. Pmachała Klodi na pożegnanie.

zt.

Folle

Pa Brista-powiedziała z uśmiechem po czym wyszła na brzeg i się otrzepała. Hmm jaki ładny zapach ciekawe od czego ?-pomyślała.=]

Mystic

Ach, to dlatego Mystic zyskał przydomek Bumerang. Dlatego, iż zawsze mimo wszystko odwiedza miejsca, w których był wcześniej. Cóż, taką on już ma naturę. Nie wolno mu tego zabronić. To takie uczucie, jakby się związało skrzydła ptakowi, by nie uciekł. Po chwili wpatrywania się w wilczyce wyszedł stąd.

zt.

Folle

Jejku mój łeb -powiedziała przez zaciśnięte kły
Boliii!!!-krzyknęła
Tak jak by mi ktoś przebił łeb na wylot strzałą-powiedziała ze złością.
Ajjć -powiedziała i legła w najwyższej trawie.

Zoe

-Cześć-powiedziała, przychodząc nad jezioro.
-Jestem Zoe i chcę zdawać na maga.-powiedziała wesoło do wadery.

Folle

Cześć Zoe-ałłłł zawyła
Ja jestem Klodi-powiedziała z uśmiechem do wadery
Na maga mówisz , ja też chciałam zdawać na maga.=]

Zoe

Zoe uśmiechnęła się szeroko do Klodi.
-To fajnie. Byłybyśmy obydwie magami.-powiedziała wesoło podskakując w miejscu.

Folle

tak -powiedziała z uśmiechem.
Ale mnie łeb boli-powiedziała ze złością , chyba przez to że cały czas goniłam.

Zoe

Zoe spojrzała na wilczycę i szybko otwarła torbę. Wyjęła z niej jakąś roślinę.
-Masz, to ci pomoże.-powiedziała, podając to Klodi.

Folle

Dzięki-powiedziała po czym ugryzła kawałek i dodała
Co to jest-spytała
Jest to bardzo dobre jak na roślinę-odparła z uśmiechem
Po chwili ból przeszedł :D

Mystic

Mystic przyszedł tu. Od razu wskoczył do niedużego jeziorka. Musiał z myć z siebie mleko. Dzisiaj zarobił trzy kąpiele. W miodzie, mleku i teraz w wodzie. Mimo wszystko był wesoły. Obmywając się powoli z resztek coraz bardziej cuchnącego mleka czekał na Atritę. Robił wszystko powoli, by nie było tak iż on się skończył kąpać, a ona jeszcze musi.

Atrita

Przybyła tutaj tuż za Mysticiem i nie czekając na nic, wskoczyła również do chłodnej, orzeźwiającej wody. Potrząsnęła głową, rozchlapując przeźroczystą ciecz dokoła. Mleko już bez problemu zaczęło schodzić zarówno z jej futra, jak i piór, lecz z tym drugim miała nieco większy problem. Odwróciła się, starając się wypucować skrzydła, aby potem zabrać się jeszcze za długi ogon.

Mystic

Mystic uśmiechnął się do chlapiącej Atrity. Pewnie ciężko jest czasem mieć taki dłuuugi ogon... Cóż, on miał krótszy nieco od jej ogona. Ale cóż tu poradzić? Atrita ma po prostu chyba wydłużoną strasznie kość ogonową. Nagle coś sobie przypomniał. - Jak masz taką długą kość ogonową, to nie polecam Ci obcinać go. I tak mimo wszystko ładnie Ci z nim. - Powiedział, wskazując łapą na jej ogon.

Brenda

- Aj aj kapitanie! - Zagrzmiałam ukazując się zmaterializowana z powietrza pomiędzy zgromadzeniem. Nie ma co czarować, wyglądałam jak pół dupy zza krzaka. I choć obcięte włosy sięgały mi już do ramion były już ututłane błotem a białe futro posklejane zaschniętą krwią. Właściwie to nawet nie pamiętałam co robiłam przez ta zimę. Pewnie siedziałam na jakimś drzewie i gadałam do własnego ogona. Cóż...
Nie rozróżniałam obecnych tu wilków. Już nie. Choć wiedziałam, że jest tu Atrita na pewno nie przyszłam tu ze względu na nią. Niemiły dowcip losu. Nie umiałabym teraz nawet wskazać jej palcem choć stała za moimi plecami.
- Nie przeszkadzajcie sobie. - Rzuciłam wciskając się na ślepo miedzy kilka chyba obcych mi wilków i szczerząc kły.

Katherine

Zjawiła także się tutaj owa wadera. Lekki wietrzyk poruszał jej ogonem na lewą stronę. Ujrzawszy dwie wadery i jednego basiora w jednym małym jeziorku wolała im nie przeszkadzać i orzeźwić się innym razem w przepięknej i czystej wodzie. Katherina podeszła tylko kawałek do wody i zamoczyła swą łapkę, aby trochę poczuć wodę. Miała bardzo wielką ochotę wpaść szybko do tego jeziorka, jednak przyszła tutaj troszkę za późno aby była sama w nim. A jakie to orzeźwienie i zrelaksowanie jeśli będzie razem z kilkoma innymi wilkami. Wolała ich zostawić tak jak jest, a nie jeszcze się wpychać. Był jeszcze jeden powód dlaczego nie weszła do jeziorka. Była trochę zawstydzona, ponieważ jest w tutejszych terenach nowa aczkolwiek nie bała się poznawać nowych znajomych. Swoją łapką robiła pętelki na wodzie.
- Witam, Katherine. - oznajmiła.
Nie chciała pytać się o ich imię, po prostu nie lubi być nachalnym. Jeśli wilki usłyszały jej wypowiedziane słowa i będą jej chciały odpowiedzieć oraz przedstawić się to będzie jej bardzo miło i przyjemnie. Jeśli nie, chwilę pobawi się w robieniu coraz większych kółeczek, po jakimś czasie pójdzie z owego przepięknego miejsca.

Brenda

- Jesteś duchem? - Spytałam nagle Katherine przeczesując palcami włosy. Jako wilkołaczka mogłam sobie pozwolić na takie luksusy.
- Albo coś ze mną jest nie tak, albo ona nie ma zapachu. - Mruknęłam otumaniona. Zapomniałam o demonie. Zapomniałam o krwi. O wszystkim co było dla mnie celem życia. Wiedziałam, że podczas tak długiego "snu" demona jego powtórne przebudzenie może mnie zabić.

Folle

Oooch jak fajnie-powiedziała gdy wiatr zaczął jej bić w futro.
Nagle zerwała się na równe nogi , zaczęła ćwiczyć różne uderzenia ,wgryzanie się jak najmocniej w skórę , wymykać się z najdziwniejszych sideł. Po 3 godzinach była już gotowa gdyby ktoś ją zaatakował. Mgła demonów nie była już dla niej straszna.

Atrita

- Nie zamierzałam go obcinać - odpowiedziała z lekkim uśmiechem, skończywszy szorować skrzydła i zabierając się wreszcie za długi ogon. - I dziękuję za komplement - dodała, strzygąc pędzelkowatymi uszyma.
Nie umknęła jej obecność Demonicznej, niegdyś należącej do Nocy, teraz całkowicie wolnej od zasad stada. Nie zareagowała jednak jakimkolwiek słowem, czyszcząc uważnie długą sierść z resztek mleka.

Mystic

Mystic spojrzał na demonkę. Cóż, kazała nie zwracać na siebie uwagi. Ale była brudna... Oj bardzo. Znów spojrzał na Atritę. Uśmiechnął się doń ciepło. Jej obecość sprawiał, iż nawet w tłoku poczuł się kimś. Wreszcie w takiej grupie czuł się tak swojo! A to wszystko zawdzięczał obecności Atrity.

Atrita

Ona nigdy, nawet przez tymi wszystkimi zmianami, nie czuła się niepewnie w grupie. Przeważnie albo ignorowała inne osobniki, albo też rozmawiała z nimi całkowicie normalnie. To była jedna z rzeczy, które nie zanikły w jej osobowości, trzymając się dzielnie i trwale. Spojrzała na Mystica, posyłając mu lekki, zadowolony uśmiech.