Małe jezioro

Nataniel

Natuś uśmiechnął się szeroko, po czym, trzymając wciąż łapę wilka, poszedł w sobie tylko znanym kierunku. Obejrzał się jeszcze tylko na Zewnątrz, upewniając się, że podąża ono za nim. Podążało.
Musiało to zabawnie wyglądać - małe, czarno-niebieskie szczenię prowadzące za łapkę Śmierć. Chyba nawet podobnie, jak w podpisie Abrahama. Tak zawsze wyobrażałam sobie Antropomorficzną Personifikację i Susan.
Kościsty jegomość był na prawdę dobrym dziadkiem, mimo wszystko. Może i tu wydarzy się podobnie, małe i bezbronne stworzenie odmieni Ostatniego Rozmówcę?
Zobaczymy. A na razie trzeba coś zjeść.

zt -> Cukrowa Polana