Przezroczyste jezioro

Kelir

- Żaden problem. O ile chcesz mieć za przyjaciela niezdarnego szczeniaka... Twój wybór - wyszczerzył swoim zwyczajem zęby w uśmiechu. - Jeśli będziesz chciała, możesz mnie czasami odwiedzić na mojej Skale. Jestem dość samodzielny, już założyłem sobie legowisko.
Poderwał się i spojrzał w niebo. Biały płatek spadł na jego czarny nos.
- Mówiłem, że będzie śnieżyć? - burknął z zadowoleniem.

Monalisa

- ty będziesz moim pierwszym i jedynym przyjacielem - spojrzała na Kelira, zawsze chciała mieć kogoś do kogo zawsze by mogła przyjść i pogadać, - cio teraz zrobimy, chyba gdzieś pójdziemy - patrzyła na Kelira z zadowoleniem.

Kelir

Spojrzał na nią pytająco.
- Może nad morze? Właśnie odkryłem to miejsce. Uwielbiam plażę - z zadowolenia aż zmrużył oczy.

Wredny

Dopiero teraz rozejrzałem się po zebranych wilkach. Jednak do żadnego mnie nie ciągnęło. Czyżbym stał się już całkowicie samotnikiem? Ech... Pomyślałem. Szedłem powoli gdzieś przed siebie.

Monalisa

- ok. - odpowiedziała i szybko, pobiegła nad morze, była ciekawa kto szybciej biega.

Kelir

Obejrzał się za odchodzącym białym wilkiem. Miał wrażenie, że widzi wcielenie smutku. Nie miał pojęcia, dlaczego obcy jest tak samotny... przecież każdy wilk potrzebuje czasami towarzystwa.

Idalia

Słuchała rozmowy dwóch wilków, choć właściwie była tak senna, że jednym uchem wszystko jej wpadało, a drugim wypadało... Ziewnęła i z powrotem oparła łeb o przednie łapy. Gdy usłyszała, że wilki odbiegają z zadowoleniem stwierdziła, iż najprawdopodobniej nareszcie jest sama.

Szina

Przyglądałam się Hekate-dajmy jej sie wyspac, chba ma nas dośc-powiedziałam do Sky, uśmiechając się przyjaźnie

Kelir

Podszedł do jeziora, napił się lodowatej wody i zerknął na obecne wilczyce. Oblizał pysk, odwrócił się i żegnając się energicznym machnięciem ogona, zniknął między drzewami. Najwyższy czas, by upolował śniadanie.

Monalisa

Przybiegła do jeziorka, spragniona piła wodę, rozejrzała się i wybiegła.

Kelir

Zbiegł truchtem na brzeg jeziora, pochłeptał wodę, zerknął w swoje drżące od wiatru odbicie. Uśmiechnął się z dumą. Zaczynał wyglądać jak dorosły wilk. Koniec z małymi uszkami, okrągłą główką, krótkim pyszczkiem. Zerknął na łapy. Wcielenie siły. Wyprostował się, pozwolił, by zefir potargał jego gęstą, brązowo-szarą sierść. Uniósł nos, zaczął węszyć. Tak, wyraźnie wyczuł zapach sarny. Gdzieś tam, wśród lasu. Czy jednak sam sobie poradzi?

Morir

Przycupnął nad jeziorem. Spoglądał na spokojne fale, ciągnące się od brzegu aż po horyzont, gdzie pewnie znajduje się drugi brzeg.
Napił się zimnej wody. Musi ochłonąć. Jak narazie nie miał szczęścia przez cały dzień. W dodatku niemal pogryzł się z starszym wilkiem.
Wstał, otrząsnął się i pobiegł przed siebie, tam gdzie go łapy poniosą...

Idalia

Uniosła łeb i nastawiła uszy próbując wyłapać jakieś dźwięki. Zamrugała kilak razy oczami, znów czuła piasek pod powiekami, ale czuła się dużo lepiej. Czyżby się zdrzemnęła? Wstała i powoli ruszyła w stronę jeziora. Zatrzymała się przy brzegu i zaczęła pić wodę.

Mack

Niespodziewanie wynurzył się z wody, usiadł obok Hetake. - Jak tam? - zapytał cicho patrząc na nią.

Idalia

/Jest na forum Hatake, jest Hekate... ale Hetake jeszcze nie widziałam/

Aż podskoczyła usłyszawszy nagle czyjś głos. Ach tak, chyba go kojarzyła... Jednak nic nie odpowiedziała, choć oderwała się od wody. Czy te słowa były kierowane do niej? Skąd mogła wiedzieć? Nad jeziorem było zapewne wiele innych wilków. W tej chwili zresztą niewiele ją to obchodziło, zastanawiała się co zrobić by pozbyć się tego niemiłego uczucia piasku pod powiekami.

Mack

Nie poznajesz mnie? Szkoda XD - powiedział zawiedzony.

Idalia

Trochę zdziwiły ją jego słowa. Powiedziała z lekkim rozbawieniem:
- Dlaczego miałabym Cię nie poznawać? Nad tym jeziorem kręciło się ostatnio tyle wilków, że nie byłam pewna do kogo się zwracasz.
Zacisnęła mocno powieki i zanurzyła łeb w jeziorze. Podwodą na chwilę je otworzyła. Wyciągnęła łeb. Tak, zimna woda uśmierzała nieprzyjemne uczucie.

Mack

A poznajesz i imię Mack? - zapytał nagle. Obserwował ją co robi.

Idalia

Otrzepała pysk z nadmiaru wody. Nienawidziła mieć mokrego futra.
- Tak - odpowiedziała po chwili. - Już raz się spotkaliśmy, chyba nad jakimś wodospadem.
Jak mogłaby go zapomnieć? Nie znała aż tylu wilków, by czyjeś imię łatwo wyleciało jej z głowy.

Mack

Tak to prawda... Widac, że masz krótką pamięć... - powiedział rozbawiony, oczekiwał na jej reakcję.