Przezroczyste jezioro

Lea

Viktoria! Nikt nie ma klucza! Więc się już nie kłóćcie!

Lea patrzyła uważnie na klucz, który był blisko niej. Jeżeli go weźmie, na pewno COŚ się stanie. Czuła to. Ale jeżeli nie to przegra. Przyglądała się temu przedmiotowi na środku kisielowatego jeziora jakby zaraz miał się poruszyć...

Naomi

Ada zdezorientowana nie wiedziała co zrobić. Myślała, że klucz jest magiczny.. więc Zaczęła go wołać -Kulczyku, chodź do mnie. Chodź do mnie kluczyku. Zaopiekuję się tobą. -krzyknęła. Nie widziała co robić... -Bo tak dziwnie jest zwracać się do martwego przedmiotu, ale jeśli to ma jakoś pomóc. To czemu nie - pomyślała. Dalej wabiła kluczyk

Viktoria

Viki myślała, że Ada zgłupiała. Przecież ona wołała klucz! - Szkoda czasu na jego wołanie - rzekła. Podpłynęła do klucza. Oczywiście musiała być pierwsza. Już zaczęła wyciągąć łapę po złoty klucz. Próbowała go złapać.

Karenaj

Gdy Viktoria wyciągnęła łapę w stronę klucz, jezioro nagle zabulgotało. Trzy młode wilczyce zaczęły być wciągane do wnętrza jeziora.

Lea

Lea przestraszyła się niemal na śmierć. Woda była okropna, mokra i przerażała młodą wilczycę. Jednak gdy jezioro zaczęło ją wciągać była pewna, że to już koniec. Lea nie chciała umrzeć, a już na pewno nie w wodzie. Złapała najwięcej powietrza ile umiała w płuca i zamknęła mocno oczy.

Naomi

Ada nie pływała najlepiej. Ale udało się jej utrzymać na wodzie. Najbliżej niej była Lea. Więc Ada dopłynęła do niej i starała się utrzymać jej pyszczek nad poziom wody. Nie chciała by ktoś zginął. Taki mały szczeniak nie zrobi zbyt wiele. Ale Ada nie dała za wygraną.

Ada, do jasnej ciasnej! Jeśli piszę, ze woda was wciąga, to Ty możesz najwyżej napisać, coś robiła, żeby cię nie wciągnęła. Ale to ja decyduje o tym, czy się utrzymałaś na powierzchni, czy nie!
Edytuj ten post, a jeszcze jeden taki, a wykluczę Cię z zabawy!

Viktoria

Viki nie przestraszyła się wirem. Kochała wodę i to była dla niej zabawa. Nie zamierzała walczyć z wirem, bo tylko straciłaby wszystkie siły. Wzięła głęboki oddech i próbowała płynąć w głąb wiru. Tak do samego końca. Może to coś da.

Karenaj

Woda wciągnęła jedyną walczącą wilczycę, którą była Ada. Dwie pozostałe spływały powoli, ku dnu galaretowatego jeziora. Z zaskoczeniem mogły stwierdzić, że ani Viktoria, ani Lea nie duszą się, a mogą swobodnie oddychać pod wodą. Pierwsza dna dotknęła Lea, zauważając tunel, który jakby pod owym jeziorem prowadził. Po niej do dna dotarła Viktoria, również zauważając podwodny tunel, lecz w innym, oddalonym od pierwszego miejscu.

Zaś szamocząca się dotychczas Ada została wyrzucona na brzeg, nieprzytomna miała tam leżeć do końca tego niesamowitego wieczoru.

Ps. Ada, wylatujesz z Eventu. dziewczyny, proszę was, piszcie co najmniej jeden post dziennie, bo to już powinno się skończyć, a ciągnie się i ciągnie.

Lea

Lea przestraszona spadła pod jezioro. Jednak żyła! Szczęście na chwile nią zawładnęło. Podskoczyła wesoło, ale stwierdziła, że nie wie co dalej. Spojrzała na tunel i w końcu wbiegła do niego niepewnie.

Viktoria

Viktoria również opadła na dno galaretowatego jeziora. Ale co to! Potrafiła oddychać pod wodą. To było jej marzenie, jako iż pochodziła z Watahy Wody. Odwróciła się i zobaczyła Lee, która wchodzi do tunelu. Viki zrobiła to samo tyle, że weszła do innego.

Karenaj

Obie wilczyce znalazły się w dwóch, lecz jednakich tunelach.
Gdy się do nich wchodziło, przeszło się przez cienką, niewidoczną niemal ścianę, jakoby bańkę mydlaną. Dalej oba były suche, okrągłe - niby krecia robota. Wysokie jednak na niewiele ponad wielkość dorosłego basiora. Widać w nich było na jakieś 5 metrów, w przód i na zad, oświetlanych nieznaną jasnością.

Viktoria

Skoro Lea na razie się nie loguje na to forum to ja napiszę. :)
______________

Viktoria trochę przestraszyła się światła. Niewiele widziała. Szła jednak raźno dalej. Była taka ciekawa do czego dojdzie. Znudził ją marsz, więc zaczęła biec. Jak najszybciej, żeby jak najprędzej dotrzeć do celu.

Lea

Lea zaintrygowana dziwnym światłem, przyjrzała się uważnie dalszej drodze. Ciekawe... dokąd może prowadzić tunel pod jeziorem? Coraz bardziej zaciekawiona potruchtała dalej.

Karenaj

Wilczyce szły przed siebie, by nagle spotkać się. Jednak dzieliła je jakby ściana, przezroczysta zagroda. Z boku zaś, osłonięte taką samą, niemalże niewidoczną taflą, widniała dalsza część tunelu.
Na przezroczystej zaś błonie widniał ślad po napisie, jednak jego samego widać nie było.

Lea

Lea ujrzała Viktorię. Chciała do niej podbiec, ale nagle uderzyła w coś... coś. Jakby niewidzialną barierę. Wilczyca cofnęła się i przyjrzała zagrodzie. Zauważyła ślad jakby po jakimś napisie. Lea ruszyła przed siebie zastanawiając się co to może oznaczać.

Folk

Folk stapając najciszej jak się dało. Popatrzyła na wilczyce ktora przed chwilą zderzyła się z niewidzialną ścianą. Nadal cicho, niepewnie stąpając ruszyła w strone wilczycy. Rozejrzała się do okoła i spytała.
- Hej, CO tu się dzieje? - krzyknęła i usiadła na zadku, przyglądając się z rozbawionom miną poczynaniom nowo poznanych koleżanek.

Viktoria

Viki także zauważyła Lee. - Lea! - Wołała. Próbowała się do niej przebić, ale też nie mogła. Zobaczyła jakieś napisy. - Może to jest jakieś ostrzeżenie? - Myślała, ale nie wzruszona poszła dalej. - Ciekawe co jeszcze mi się przydarzy?

Karenaj

Ps. Folk! One są pod dnem jeziora, nie pisz tu. Proszę.

Ściana była giętka, jednak nie do przejścia. Gdy wilczyce skręciły nie mogły przejść. Drogę zagradzała im taka sama, przezroczysta ściana

Lea

Lea szła przed siebie, lecz drogę zagrodziła jej ściana. Nie wiedziała jak przez nią przejść. Czuła się jak w pułapce. Nie miała pojęcia co robić. Powinna zawrócić, czy... no właśnie, co? Lea zawróciła. Może tam będzie jakieś inne przejście?

Viktoria

Viki wędrowała dalej. Aż tu nagle uderzyła w przezroczystą ścianę - Co to jest? - Powiedziała. - No tak, przejść nie mogę. Pffff. Co teraz zrobić?... - Myślała. I nagle wpadła na pomysł, że by drapać i gryźć tę osłonę. I tak zaczęła robić.