Przezroczyste jezioro

Stella

-Tak. Warto czasami mieć dach nad głową. A może nawet zawsze!-powiedziała i zachichotała-Ale raz byłam w Hiszpani. Przez miesiąc. Choć same półtora tygodnia zajęła wędrówką w tą i z powrotem.

Marillion

- I spodobało ci się tam coś? Mniemam, że nie za wiele, skoro nic cię tam nie zatrzymało i zdecydowałaś się wrócić tutaj - zapytał i zaczął zamiatać po ziemi swym puszystym ogonem. Widocznie leżenie już zaczynało go nużyć, skoro próbował rozładować energię w ten sposób.

Stella

-Wiele mnie tam fascynowało! Ale wiedziałam, że muszę wrócić i... Pomóc moim rodzicom, a szczególnie mamie...-powiedziała.-Hiszpania to jedno z najwspanialszych miejsc na ziemi!

Marillion

- Musisz naprawdę bardzo kochać swoich rodziców - stwierdził. On nie wiedział, jak to jest... przecież jego rodziciele zginęli, kiedy był maluchem. Lecz nie przejmował się tym specjalnie - szybko się usamodzielnił i brak matki oraz ojca nie sprawiał mu żadnej różnicy. Może brzmi to okrutnie, ale cóż... taki już Marillion jest.

Stella

-Tak... Cóż, mojego ojca widziałam tylko... Dwa razy. Gdy się urodziłam, oraz później, raz. Z matką widuje sie często. Wiem, że jest silna i wogóle ale... Boję się, że jej się coś stanie. Że gdy mnie nie będzie, jej się coś stanie. Dla mnie najważniejsza jest ona. Mój brat żył niespełna tydzień... Zostałam jedynaczką. Pierwszy wilk w którym się zakochałam, znalazł sobie partnerkę, a drugi, który sam udawał, że mnie kocha, gdy ja dałam się mu omamić, powiedział, że znalazł sobie partnerkę. Uwielbiam być wesoła, śmiać się... Ale czasami jest naprawdę trudno, gdy nosi się tyle ran w sercu...
Ah, złe wspomnienia.

Marillion

- Zawody miłosne są wpisane w życiorys każdego wilka - powiedział, trochę zdziwiony, że Stella, krótko go znając, tak się przed nim otworzyła. - Jesteś piękna i młoda, na pewno zdobędziesz serce wielu wilków. I znajdziesz prawdziwą miłość, taką na całe życie.

Stella

Stella znów zachichotała. Dawniej jakoś nie lubiła komplementów, uważała, że to kłamstwa. Ale teraz jakoś zmieniła do nich nastawienie.
-Dziękuje ci. No cóż, nie ma co się zatrzymywać, trzeba pójść dalej. Napewno nie jedna wadera i nie jeden basior w tej krainie mieli podobne sytuacje.-powiedziała-A tak przy okazji myślę, że ty również szybko znajdziesz sobie jakąś samicę. Coraz mniej takich miłych i wesołych samców w Krainie.

Marillion

Roześmiał się.
- Cóż, zobaczymy - odpowiedział tylko ze śmiechem. Marillionowi nie było spieszno do związania się z wilczycą. Partnerstwo było bowiem dla niego czymś dużym, co łączyło wilczą parę tak silnie, jak małżeństwo ludzi. A on twierdził, że na razie nie potrzebuje takiej, jak to on czasem nazywał, kuli u łapy.

Stella

-Tak, lepiej szybko nie podejmować takich decyzji. Później można tego pożałować.-powiedziała, kładąc się na plecy i wpatrując w niebo.-Tamta chmura wygląda jak kaczka.-powiedziała, wskazując na ów zjawisko łapą.

Marillion

On także przewrócił się na grzbiet, pozwalając, by majtający się wciąż energicznie ogon zamiatał teraz ziemię bardzo swobodnie.
- Która? - zapytał i zaczął przeczesywać wzrokiem kłębiące się na niebie obłoki. Szybko dostrzegł tę zauważoną przez Stellę - była niezgrabna i dziobata... rzeczywiście, zupełnie jak kaczka. Powiedział z rozbawieniem. - Szkoda tylko, że pewnie tak nie smakuje.

Stella

-Pewnie smakuje jak atmosfera. Albo jak powietrze, tylko że białe. Ciekawe, że na codzień przyzwyczailiśmy się do smaku powietrza.-powiedziała wesoło, wypatrując kolejnej dziwnej chmury.

Marillion

- Trudno się nie przyzwyczaić do smaku czegoś, co nieustannie krąży nam w pyskach, zaraz od narodzin - powiedział, patrząc na obłoki, które leniwie sunęły sobie po niebie. Jak miło, że był takie białe i puchate... żadnej granatowej chmury zapowiadającej deszcz. Piękna pogoda.

Stella

-Tak, to dla nas normalne.-odezwała się wesoło-Mam! Chura, która wygląda jak kość. Kość... Jadłam ostatnio dobry schab.-powiedziała i zaśmiała się wesoło, machając łapami, jakby chcąc złapać ów przysmak.

Marillion

Na te słowa tylko zaśmiał się i odgarnął z pyska czarna grzywę, bo kiedy leżał na wznak, włosy wpadały mu do oczu. Teraz jego czarne ślepia w nieskrępowany sposób mogły obserwować białe chmurki.

Stella

Stella nadal wpatrywała się w błękit nieba, przez który przeplywały powoli białe, kłębiste chmury. Tyle różnych nazw nasuwało jej się podczas oglądania każdej. A to krowa, a to kaczka... Stellowa wyobraźnia nie zna granic.
-Marillion'ie, dużo osób już poznałeś w krainie?-spytała z ciekawości, chcąc dowiedzieć się więcej o wilku.

Marillion

- Kiedyś miałem tu wielu znajomych - odpowiedział krótko, wciąż wodząc wzrokiem po bezkresnym błękicie nieboskłonu. Cóż... kiedyś. Kiedyś miał znajomych, przyjaciół, nawet partnerkę! Ale to wszystko przeszłość, skończyło się, oni odeszli z krainy, zniknęli gdzieś. Tylko on powrócił.

Stella

-Kiedyś? Coś się stało, że ich już nie masz?-spytała, spoglądając na niego-Ale pamiętaj, że tutaj spotkasz jeszcze wiele innych wilków. Napewno będziesz miał jeszcze przyjaciół, a starych uda ci się spotkać.

Marillion

- To moja wina. Bez słowa wyjaśnienia zniknąłem z tej krainy na wiele długich miesięcy. Oni też postanowili pójść swoją drogą, zapominając o starym znajomym - Marillionie - odpowiedział zupełnie niewzruszonym tonem, jakby mówił o pogodzie. Właściwie temat jego straconych bliskich poruszał go dokładnie tak samo, jak rozmowa o pogodzie - czyli wcale. Tylko z początku, kiedy wrócił do krainy i okazało się, że jest zupełnie sam, ubolewał nad tą stratą. Ale szybko zapomniał o nieobecnych, bardzo szybko.

Stella

-Rozumiem Cię...-powiedziała, jakby sama wiedziała, o co chodzi-Gdy sama wróciłam po miesiącu... Mojego brata nie było. Gdzieś odszedł. Nie wiem, co się z nim stało. A ostatnio, po rozmowie z mamą, wydawało mi się, że chyba tylko ja za nim tęsknie i boję się, co się z nim stało. Wkońcu był jeszcze małym szczeniakiem...

Marillion

- Szczenięta nie potrafią radzić sobie same - zauważył, tym razem spuszczając wzrok z nieba i spoglądając na rozmówczynię. Właściwie te słowa mogły się wydać niezwiązane z tematem ich rozmowy... jednakże w tym zdaniu kryła się sugestia, że skoro brat Stelli przepadł i nie dawał znaków życia, to pewnie już to życie stracił. A choć nie leżało to w naturze Marilliona, nie chciał mówic tego prosto z mostu. Jakby obawiał się, że Stellę w ten sposób zrani.