Przezroczyste jezioro

Monalisa

Siedziała przy jeziorze, spojrzała na swoje odbicie, - tyle tu wilków, a nie ma rozmowy - spojrzała na siebie, po czym odeszła do drzewka, usiadła i patrzyła z cienia na wszystkie wilki.

Mack

Niepostrzerzenie wszedł do wody, zaczął cicho płynąć. po chwili zanurkował, dotknął dna jeziora i wypłynął na brzeg. Spojrzał kątem oka na białą wilczyce.

Idalia

Woda. Plusk wody. Hekate westchnęła - pewnie znowu ta nieznośna Sasha. Nad przezroczystym jeziorem świetnie się czuła, jednak nie chciała by znowu ktoś ze złośliwym rechotem opryskał ją wodą. Wstała i powoli ruszyła do wyjścia.

Monalisa

Zobaczyła że patrzy na nią nieznany wilk, wstała z pod drzewa, podeszła do wody i piła.

Mack

Usiadł w cieniu, obserwował Hekate z uwagą.

Monalisa

Odeszła od wody, spojrzała na wilki i poszła, w cień.

Kelir

Ostrożnie i nieco niepewnie wyszedł zza krzaków i podszedł do jeziora. Zerknął na białą wilczycę i przyglądającego się jej czarnego wilka, chłepnął wodę jęzorem. Zadowolony orzeźwiającym smakiem, oblizał pysk i rozłożył się na trawie.

Monalisa

Spojrzała świecącymi oczami na nowo przybyłego, młodego wilka. Podeszła do niego z ciemności - hej, nowy jesteś - ?? spytała zaciekawiona.

Idalia

Zatrzymała się niedaleko wejścia do lasu. Nie, jednak woli zostać tu. Przypomniał jej się ten dziwny niepokój, który wyczuwała. Nie wiedziała dlaczego była pewna, że to coś co wzbudziło w niej te dziwne uczucia poszło do lasu... Zawróciła ostrożnie szukając jakiegoś drzewa. Gdy jej łapa natrafiła na wystający z ziemi twardy korzeń starego, okazałego drzewa zatrzymała się. Ułożyła się wygodnie pod tym drzewem, podkuliła przednie łapy i oparła łeb na korzeniu.

Kelir

Zerknął na białą wilczycę i przekręcił się na grzbiet. Zmrużył oczy.
- Tak - mruknął. - Dopiero co tu przybyłem. Całkiem interesujące miejsce, nie widziałem jeszcze podobnego. Czuję się jeszcze dość niepewnie, dopiero węszę po zakamarkach waszego świata, więc mam nadzieję, że nie popełniam zbyt wielu gaf. Jestem Kelir - wyszczerzył zęby w uśmiechu.

Monalisa

Spojrzała ciepło na młodego wilka Kelira - ja jestem Mona, też lubię węszyć po zakamarkach tej krainy jest tu ciekawie - rozglądała się w około. Patrzyła na wilka.

Kelir

Dźwignął się na łapy, usiadł przy brzegu.
- Miło poznać, Mona - wbił wzrok w wilczycę. - Tak z ciekawości, czy ten świat odwiedza sporo wilków? Czy dużo się dzieje? Coś powinienem wiedzieć? Mam wrażenie, że jesteś obyta z tym miejscem, więc chętnie dowiem się czegoś więcej. No, chyba, że to problem, jesteś zajęta, wtedy nie nalegam. Będę się uczył na błędach - uśmiechnął się kącikiem pyska.

Monalisa

Zaśmiała się - a kurat żadko mam co do roboty, zwykle się szwędam to tu, to tam, zawsze mi sie nudzi i żadko zdarza mi się rozmowa z wilkami uśmiechnęła się do wilka, owinęła łapy puszystym ogonem.
wracając do pytania twojego, to nie ma szczególnch reguł, tylko młode wilki nie mogą przychodzić nad jezioro zman, dopiero jak będziesz dorosły - spojrzała na wilka tajemniczo.

Mack

Westchnął ciężko, położył łeb na zwalonym pniu. Obserwował wilki przed wodą. Zaczął delikatnie głaskać mech xD

Monalisa

Kątem oka patrzyła na czarnego wilka, myślała, spojrzała na Kelira i czekała na odpowiedź.

Mack

Zerwał płat mchu, zaczął się nim bawić i robić różne śmieszne rzeczy. Po kilku minutach wstał i usiadł w wodzie.

Kelir

Westchnął i zwiesił łeb.
- Dorosły... - westchnął demonstracyjnie. - Oby nastąpiło to jak najszybciej. Nie czuję się zbyt komfortowo wiedząc, że pierwszy lepszy wilk może pożreć mnie jednym kłapnięciem paszczy. Podobno szczególnie brutalne są te z Watahy Nocy. A niech się mną zadławią - mrugnął żartobliwie do Mony, dając jej do zrozumienia, by nie traktowała jego słów zbyt poważnie. Wyprostował się, rozejrzał wokoło. - Coraz bardziej mi się tu podoba. Chyba tak szybko się mnie stąd nie pozbędziecie. I zaczynam się zastanawiać nad dołączeniem do któregoś ze stad... chociaż i życie w pojedynkę ma swoje zalety. Wolność rządzi!

Idalia

Przez chwilę wsłuchiwała się w rozmowę obcych wilków. Jednak tak ją nudziła, ze Hekate w końcu zasnęła w ogóle nie zważając na to, że całkiem niedawno miała dziwne przeczucia.

Monalisa

- hehe ja też tak myślałam ale tak źle nie jest, jak byłam młoda, też tak myślałam - uśmiechnęła się do wilka - ah.... - spojrzała wilkowi prosto w oczy, machnęła ogonem w śnieg i opsypała go śniegem, zaczęła się smiać do niego, czekała na jego reakcję. Miała nadzieję że Kelir, przyjmie to żartobliwie.

Kelir

Zaskoczony, uskoczył niezdarnie i padł jak długi. Zawstydzony, poderwał się na równe łapy, przez chwilę udawał, że czai się do skoku, przybrał nawet groźną minę. Nagle wyprostował się, otrząsnął i zerkając kątem oka na siedzące w pobliżu wilki, uśmiechnął się do Mony:
- Nie chcę, by widzieli, że samica mnie kładzie na łopatki. To uwłacza mojej szczenięcej dumie - zachichotał.