Zamarznięte Jezioro

Ines

Kiwnęła tylko głową na "tak" co znaczy, że zgadza się z Schattem. Patrzyła na lód. Gdyby tak się złamał Anabell by na zawał padła jak nic. Machnęła porywczo ogonem patrząc na ciało martwej wilczycy.

Dante de Cossa

Schatt westchnął. Pierwsza śmierć, z którą się spotkał, to była śmierć jego rodziny. Już zapominał, jak to się stało. Teraz miał przybraną matkę, której już nie widział od dłuższego czasu. Była pewnie jeszcze w legowisku. Albo go szukała. Przy niej czuł się bezpiecznie, ale to nie to samo.

Naomi

Ada podeszła do Lei i przytuliła się do niej. Ona też nigdy w życiu nie widziała śmierci.
- Podoba ci się Lea? - zapytała Schatta ze smutkiem w oczach.

Lea

Lea zdębiała na to pytanie skierowane do Schatta.
- Ada... - mruknęła czerwieniąc się. Ale cóż. Lea zostawiła ciało młodej wilczycy i podeszła do reszty znajomych. Viktoria podwalała się do Schatta. No cóż. Po takich doznaniach Lea nie potrafiłaby tak po prostu zacząć podrywać chłopaka. Miała jeszcze uczucia. Usiadła patrząc ze smutkiem na Schatta i Viktorię. Niech sobie będą razem, skoro Viktoria jest tak nieczuła na śmierć koleżanki w jej wieku. Chociaż Lea nie znała wilczycy niegdy nie zapomni jej i wydarzeń z tego dnia. Kolejne łzy popłynęły jej po policzku. Odwróciła wzrok od tej parki.

Ines

Obrzuciła Viktorie zimnym spojrzeniem. Podeszła do Lei. Odwróciła się do Viktorii. -Wiesz jak ty się zachowujesz?! Jak ostatnia.. idiotka! Myślisz, ze każdy chłopak poleci na to, że się będziesz do niego podwalać i płaszczyć przed nim? Że będziesz wredna dla innych?! Jak twoi rodzice z tobą wytrzymali to ja nie wiem! Jesteś wredna, okrutna, obrzydliwa i nie masz uczuć! Zlituj się... i opanuj. Bo.. to, że próbujesz tak zarywać to inni chłopcy, nie licząc Schatta, uznają Cię za jakąś dziwkę, która leci do pierwszego ładniejszego, milszego i nie tylko. Będą Cię wyśmiewać! Zresztą nie dziwie się im!- wykrzyczała i fuknęła. Odwróciła się do Lei tuląc ją. -Hej.. nie płacz..- powiedziała do niej miło.

Naomi

-O Anabell, jakaś ty mądra..-powiedziala Ada popierając całkowicie wilczycę.-wiesz... myślę, że Lea również Cię poprze. -dodała

Lea

Lea nieśmiało pokiwała głową. Nie chciała być niemiła nawet dla kogoś takiego jak Viktoria. Powoli otarła łzy chustką od Anabell i obdarzyła wilczycę słabym uśmiechem. Na razie wesoła i żywiołowa Lea zniknęła...

Ines

Odbuzowała się. Otrzepała się i machnęła ogonem. -Ciesze się, że mnie popieracie.- uśmiechnęła się szeroko i usiadła obok wilczyc. Viktoria była szybka.. nie dość, ze Anabell kuku zrobiła to jeszcze jest wredna jak, jak.. już mówiłam jak. I tylko tyle... Anabell jej nienawidzi.

Lea

Lea jeszcze raz spojrzała na ciało.
- Trzeba zanieść ciało na cmentarz... - powiedziała nieśmiało. Czuła, że duch wilczycy jeszcze nie odszedł z tej krainy. - Chcesz tego Ekke? - zapytała.

Ines

Machnęła ogonem i westchnęła. Podeszła do ciała Ekke. -Chodźcie, weźmiemy ją... jak będzie coś chciała to.. nam powie.- powiedziała i machnęła ogonem pochylając się lekko nad jej ciałem. Westchnęła i przymknęła oczy.

Lea

Lea wzięła ciało Ekke na plecy. Nie była bardzo silna, ale powinna dać sobie radę.
- Idziecie? - zapytała pozostałych, po czym ruszyła w stronę cmentarza watahy ognia.

z.t

Ines

Podniosła się z miejsca i otrzepała. -Ja idę, nie wiem jak wy..- powiedziała i ruszyła za Leą. Ogon był podkulony, uszy opadnięte, pysk jak i głowa oczywiście skierowana w dół. Oczy patrzące w ziemię. Wyszła powoli za Leą.

z/t

Viktoria

Anabell! Jak ja Cię nienawidzę! - Warknęła ponownie rozbudzona Viki - Jak śmiesz mówić o mojej rodzinie i o moich uczuciach. Wiem zginął wilk, ale takie jest przeznaczenie. Jedni przychodzą drudzy odchodzą. - Syknęła Viki, ale niestety Anabell juz nie było, odeszła razem z Leą. Jestem już tylko ja i Schatt. - Pomyślała. - Co by tu zrobić? - Podeszła do Schatta z podkulonym ogonem, nie wiedziała co powiedzieć. Ale za nim zauważyła wystraszona Adę. Viktoria czuła, że Ada się jej boi. To co zaszło wczoraj Viki nigdy nie zapomni, ale teraz jest nowy dzień. Schatt wybacz mi... Głupio się zachowałam bo to że Cię kocham to Cię chyba nie interesuje. - Viki posmutniała. Następne zdanie wyszło jej z trudem - Pewnie wolisz Lee ode mnie, jeśli tak to to zrozumiem. - Z oczu Viktorii popłynęły łzy.

Miyu

- Hahaha ... Jakie to słodkie. - Powiedziała z sarkazmem w głosie. Podeszła do wilczków i uśmichnęła się chytrze. - Szczeniak wyznaje komuś miłość, czy to nie za wcześnie? - Spytała i przyglądała się młodej wilczycy. "Kto by pomyślał. Ledwo się urodziły i już wiedzą co znaczy miłość..." Pomyślała sobie. Jej wzrok powędrował na jezioro, którego tafla lodu pod kimś się załamała. To tutaj musiało się coś stać tej młodej wilczycy - Ekke. Oczy lekko jakby posmutniały, po chwili wracając do normy. No i to na tyle. Zamiotła ziemię ogonem i spojrzała na szczeniaki.

Naomi

Ada dokładnie przyjrzała się Miyu. Imponowała jej taka bezpośredniość. Jej samej trudno było powiedzieć całkowicie co myśli o danej osobie. Nie chciała jej zranić. Zastanawiała się tylko, dlaczego Seth tak długo nie odpowiada. Tyle się dzieje, a on ani jednej odpowiedzi. Na myśl o Sethie, Ada od razu pomyślała o Lei. O moja kochana przyjaciółka..., nagle Ada zrozumiała, że jej koleżanki odeszły, że została sama. -Oj, trudna sytuacja...-pomyślała. Nagle niezamierzenie poślizgnęła się na lodzie i upadła. Po czym zaczęła się dość głośno śmiać.

Miyu

Miyu poczuła na sobie czyiś wzrok. Dlatego także przyjrzała się drugiemu szczeniakowi, którego wcześniej tu nie zauważyła. Także mu, a raczej jej się przyjrzała. Schatt'a poznała już wcześniej, ale jak widać tak jak KokuRai był od niej młodszy, gdyż oni nadal byli szczeniakami, a ona już nie do końca. Gdy usłyszała śmiech spojrzała znów na młodą wilczycę i uśmiechnęła się delikatnie. Dobrze jest mieć takie a nie inne podejście.

Dante de Cossa

Schatt rozejrzał się. - Idziemy? - Spytał, niektórych rzeczy nie można naprawić. ale liczą się dobre chęci. - Odprowadźmy Ekke, może to nic nie zmieni, ale nie będziemy się czuć, jak ostatni niewdzięcznicy. - Powiedział i poszedł z tego miejsca.

Ekke

Zaśmiała się, wychodząc zza drzewa. Czyżby to koniec jej życia? Innaczej to sobie wyobrażała. Co oni robią? Zabierają ją! Dlaczego? Ah, ci śmiertelnicy...
Spojrzała na siebie. Nie zmieniła się zbytnio... No, była może troche... Bledsza.
Podeszła do Miyu. Podeszła? Nie. Nie zostawiała śladów na śniegu... Leciała? Tak...
-Heej... Wiidzisz mnieee?

Miyu

Nagle niespodziewanie usłyszała za sobą czyiś głosik. Przestraszona podskoczyła i obróciła się w stronę tej nieznanej sobie osóbki. - Jezu! - Krzyknęła i zaczęła głęboko oddychać widząc to co właśnie widziała... Z wrażenia otworzył jej się lekko pyszczek. - Taaak... Widzę Cię. - Powiedziała niepewnie, co za tym nie do końca szło powoli. Odwróciła się w stronę ciała zmarłej wilczycy. - Jeju ! To Ty ! - Krzyknęła głośniej, ale potem się uciszyła. Może nie trzeba tego od razu wszystkim ogłaszać ? - Wow...

Naomi

Ada trochę przestraszona na widok tej.. istoty? odsunęła się od niej trochę. Uspokoiła ją jednak obecność innych wilków. A zwłaszcza Miu która wyglądała bardzo sympatycznie.