Wysokie Trawy

LIo

-Jest Pan, więc jak mógł Pan tego nie zauważyć!- oburzył się Lio i kichnął.
No cóż... Mógł nikt mu tego nie mówić... Niektórzy mówią prawdę, inni półprawdę, a inni kłamią... Prawda najczęściej jest brzydka...
-Zawsze Pan taki był?- spytał Lio.
Interesowało go to... Może kiedyś było inaczej, wtedy mógłby spróbować jakoś zmienić Karmela. W pozytywnym sęsie. Nihilistyk może być optymistą, jeśli tylko tego chce... Lio jest pomimo poważnego uszczerbku, którym jest alergia na pióra kolidująca z gatunkiem...

Karmel

Przymknął ślepie, zastanawiając się.
- Dawno temu. Pamiętaj, malutki, jeśli koledzy dają ci biały proszek, nie bierz.
Taka przestroga, by gryfiątko przypadkiem nie poszło w jego ślady. Chociaż... Axel vel Charllie zniknął z Krainy, a narkotyki razem z nim. Jednak mogli pojawić się inni...
Również kichnął, chociaż nie było to raczej spowodowane alergią. Ot, zakręciło mu się w nosie, jakiś pyłek czy inne coś.
Kot spojrzał na gryfiatko bursztynowymi oczyma, układając się na grzbiecie swojego wilka.

LIo

-Zapamiętam, obecuję-powiedział Lio entuzjastycznie kiwając łepetynką.
Tylko.... on nie miał kolegów. Znał mamę i Pana Karmela. Spojrzał na kotka. Śliczny. Chciałby mieć nieodłącznego towarzysza... Nie będzie się oszukiwał. Mało kto z nim wytrzyma. Jego nieustanne( aaaaaaaapsik) kichanie i nienormalnie dobry nastrój odstraszają... Podszedł do kotka i pogłaskał orlą łapką po łebku.

Karmel

Karmel, słysząc, że ostrzeżenie dotarło, nie rzekł nic. Ślepia zamknięte, może jak będzie udawał, że śpi, to wielki i zły świat przestanie go kopać w cztery litery? (O-G-O-N).
Horus tymczasem zmierzył gryfiątko spojrzeniem stanowczo zbyt bystrym jak na udomowione zwierzę, po czym zamruczał, choć z ledwo dostrzegalnym wahaniem.
Gryf... Dobrze byłoby mieć takiego po swojej stronie. Gryfy są z natury dość potężne, podczas podbijania świata bardzo się przydają. A ten jest sam...
Jest sam tutaj. Ale co na przejęcie go inne gryfy? Lepiej nie... Oddeleguje się Deebie do rozmów z mniejszościami rasowymi, może ją zjedzą?

LIo

-Jak się wabi?- spytał Lio wskazując na kota. Kichnął cicho i położył się na plecach przed Karmelem. Tak,że kiedy wilk otworzy oczy napotka wesołe ogniki tańczące w gałach małego. Właściwie... Kim był, kim jest Karmel? Byłym białoproszkowcem? Nihilistą? Samotnym wędrowcem? Zastanawiające...

Karmel

- Horus, zda... - urwał, gdy pazury kota wbiły się mu w grzbiet. Odchrząknął. - Nazywa się Horus. To po egipskim bogu słońca.
Pomruk kota wyrażał akceptację takiego przedstawiania. Co jak co, ale przyszły władca Krainy i cesarz kociego imperium nie może sobie pozwolić, by po jego imieniu pojawiały się słowa "zdaje się", tak charakterystyczne ostatnio w sposobie przedstawiania się i innych przez wilka.
Borze, ale tasiemcowate zdanie.
Młodego prawdopodobnie spotka zawód, bowiem ślepia Karmela nie otwierały się ani na milimetr.

LIo

-Ładne imię- podsumował Lio.
Karmel i Horus- kompania. A on? Nikogo nie miał... No cóż, jeśli chce się kogoś nauczyć pływać wrzuca sie go na głęboką wodę. Kichnął i powiedział z zachwytem:
-Niebo jest tak niebieskie....-
Lio wiele razy próbował coś naskrobać, ale zawsze niszczył co zapisał... Poezja... jego najnowsza pasja...

Karmel

- Tak? Kiedy ostatnio sprawdzałem, było szare.
Cofnijmy się do chwili, gdy patrzył na niebo po raz ostatni... Będzie z rok wstecz, urwisko, zmęczenie i żal. Słońce właśnie wschodziło, osnuwając świat taką właśnie szarością, poprzedzającą malowniczy wschód. Łapy pieką i bolą od długiego kopania, krwawią poprzecinane na kamieniach. Gdzieś w dole ostre skały. Głowa pękająca od kaca po narkotyku, pierwszy smak obecnego stanu.
I ona. Odciągająca go znad urwiska, gdy zawodzą łapy i nie udaje się nawet utrzymać pionu, gdy jedynym, czego się chce jest skok w dół... Nie spodziewał się jej wtedy. Miała zapomnieć, ułożyć sobie życie. Spróbować wybaczyć, nigdy nie szukać. A uratowała mu życie.
Dla Karmelka niebo pozostało szare. Potem już nie było okazji, by je oglądać.

LIo

-Nie, jest turkusowe niczym sam turkus!-wykrzyknął gryfik.
Ale to była metafora!! Liowi nie przyszło to do głowy. Kichnął kilka razy i zagłębił się w myślach.
-Pewnie kiedyś było niebieskie?- spytał znowu.
Pewnie było... Dla niego wcąż jest i będzie...

Karmel

Uchylił jedno ze ślepi.
- Tak, nie pamiętam, kiedy.
Ślepie się zamknęło, zaś resztki mózgu buntowały się przeciw słowom gryfiątka. Jak niebo może być niebieskie, skoro syn Karmela nie żyje? Biedny, zatruł się narkotykami, zanim zdążył wypowiedzieć choćby jedno słowo, otworzyć oczy.
Chociaż... Karmel byłby koszmarnym ojcem. Lepiej dla innych jest, póki pozostaje samotny.
Kot ponownie zwinął się w kłębek.

LIo

-Nie wie pan co pan traci...- powiedział Lio. Rozożył skrzydełka na całą szerokość.
-Mógłbym pana o coś prosić?-spytał.
Zamknął oczy i czekał na odpowiedź. Dużo czekał ostatnimi czasy...

Karmel

Wzruszyłby zapewne ramionami, gdyby je posiadał.
- Hm?
Z racji nieposiadania, nie drgnął ani na milimetr. Ciesz się jednak, w końcu udało się nawiązać jako-taką konwersację.
Czy Karmelkowi będzie się chciało spełnić prośbę, to już sprawa odmienna. Jest dość duże prawdopodobieństwo, że uzna ją za niewykonalną, a wszelkie działania na z góry skazane na porażkę i bezsensowne. Jednak jest ułamek szansy, że zdołasz go do czegoś namówić. Kiedyś gotów był oddać życie za kokainę. Co teraz go motywowało? Chyba nic. Jednak warto próbować, mimo wszystko.

LIo

-Niech Pan spojzy w niebo i powie jaki to kolol- powedział Lio.
Niech Karmel zobaczy jaki piękny jest świat! Lio wierzył w niego z całego swojego malutkiego serduszka. Może wreszcie się uśmiechnie... Za kilka lat może nawet będzie się śmiał... Kto wie?
-Plooooooooosę- jęknął Lio i kichnął potężnie.

Karmel

- Niech ci będzie, turkusowe.
Nie ruszył się oczywiście, nie otworzył oczu. Powiedział małemu dokładnie to, co tamten chciał usłyszeć, nie wierząc w prawdziwość swych słów.
Można to, zdaje się, uznać za chociażby częściowy sukces - Lio usłyszał jakiś kolor. Nie było pytania "po co?", lub zaprzeczenia. Karmel mógłby równie dobrze powiedzieć "czerwony", "żółty", czy nawet "perkalikowy w kratkę". A powiedział "turkusowe". Taka odpowiedź powinna przynajmniej trochę pasować.
Poruszył lekko jednym uchem, na wypadek, jakby ktoś uznał, że nie żyje. Żyje... Ale co to za życie?

LIo

-Pana powieki czy sny-spytał Lio.
Był mały, ale nie głupi. Nie otworzył oczu, nie spojrzał w górę... Gorszego nihilisty chyba nie ma... Mały chciałby mu pomóc... Ale jak? Jak mu pomóc?

Karmel

- Sny.
Bywają i gorsi, możesz mi wierzyć. Masz słowo userki, która niejedno już widziała. A niebo za oknem, na ironię, jest różowe.
Karmel nie drgnął nawet, tradycyjnie już chyba.
Horus za to, bez wyraźnego motywu, ale jednak, postanowił wesprzeć nieco gryfiątko, wbijając pazury w grzbiet Karmelka.
- Powieki? - zaryzykował wilk, nie do końca pewien, czego kot od niego chce.
Pazury zacieśniły jednak uchwyt. Powieki to zła odpowiedź.

LIo

Lio stanął nad głową Karmelka.
-Proszę postępować zgodnie z moimi instrukcjami. Proszę otworzyć oczy i powiedzieć jakiego koloru jest niebo- powiedział mały i zasłaniając dziób skrzydłem dziób kichnął.
Nie wie dlaczego, ale chce by Karmel się uśmiechał...

Karmel

Karmel westchnął z zniechęceniem, zaraz jednak rozwarł powieki, gdy ostre pazury ponownie dziabnęły jego grzbiet. Co zobaczył? Podbrzusze gryfiątka, zapewne. W końcu Lio stanął nad nim, trudno dojrzeć cokolwiek innego.
Nie przejął się tym zbytnio.
- Turkusowe. - oświadczył, po czym na powrót zamknął ślepia.
Też ma wymagania... Założył się z kimś, czy jak?
Z ponownym westchnieniem poruszył ogonem, dając znak, że dycha jeszcze, że sępy, mrówki i inne padlinojady muszą jeszcze chwilkę czy dwie poczekać.

LIo

NAD w sęsie, że jak nauczyciel...
No widzisz, turkusowe... Pierwszy krok zaliczony jeszcze około..... miliona??? Lio był zadowolony. Usiadł na trawie. Zastanawiał się co się Karmelkowi stało?? Czy to wina białego proszku? Nie wiedział...
*Horus, dzięki!!!*

Karmel

Sęsie? Sęp ssie? Sęk się?
Moi nauczyciele nic raczej nie ssą, choć podobieństwo do sępów można dojrzeć całkiem spore. Ani nad, ani pod.
A... Sensie, tak?
No, przyjmijmy.
Karmel zaś, z racji, że dano mu spokój, po prostu dalej sobie leżał. On jest z tych, co póki się ich nie zmusi, z własnej inicjatywy zrobić mogą tylko wielkie, okrągłe nic. I to wcale nie chodzi o fakt, że był leniwy czy coś. Po prostu brakowało mu motywacji i tyle.