Stare Dworzyszcze

Getsu

- No nie, aż od tak dawna jestem trupkiem - powiedział z uśmiechem. Kiedyś był z niego prawdziwy przystojniak. Przypomniał sobie tamte czasy. Ach jak on imprezował. Teraz nawet tańczyć nie może. Zamachał ogonem, a następnie spojrzał na małą waderę.

Alliance

- Kumam, Trupku. - powiedziała, mrużąc złote ślepia o kocich źrenicach, w tej chwili wąskich, jak szparki. Jej różowa, długa grzywka opadła na prawe oko, ogon zwijał się i machał na boki w geście znudzenia. Ale cóż ona będzie więcej robić. - Hmm, masz jakąś rodzinę? Chyba trupki ją mają? - zaintrygował ją ten Trupek, jak go gustownie nazwała po swojemu, z resztą jak zwykle. Może sama kiedyś takim będzie?

Sekai

Machnęła łbem. Postanowiła nie przeszkadzać Yuki w rozmowie z duchem. Postanowiła się oddalić. Otrzepała się, poprawiła grzywkę. -No to Yuki papa, do następnego razu!-powiedziała na rozchodniaka i ruszyła przed siebie podśpiewując jakąś piosenkę. Oddaliła się bez szmeru.

z/t

Alliance

- Zatem i ja zabiorę swój zacny tyłek z tego miejsca. Nara - rzuciła, zeskakując zręcznie z półki i znikając w ciemnościach pewnego krzaczora. Już jej tu nie było, duch został sam.

z.t

Getsu

Kostek rozejrzał się, a następnie podniósł głowę do góry patrząc na niebo. Westchnął cicho, a następnie jego kości zabłysły. Samiec wstał i zaczął robić kółka, aż w końcu szedł prosto do wyjścia. Nie czuł wiatru, który obijał się o jego kości. Szedł i szedł, aż w końcu wyszedł.

zt.

Lauri Iloinen

Lauri przyszedł do tego lasu, by zapolować. Po pochwyceniu zająca i zaspokojeniu nim głodu, ruszył w głąb nieznanego lasu, by poznać te nowe dla niego tereny. Lauri był przecież osobą ciekawską, która uwielbiała zwiedzać coraz to koleje terytoria. Na jego pysku błąkał się zwyczajny dla niego, łagodny uśmiech.

Dermanotta

Życie Notty wywróciło się do góry nogami. No cóż, może i trochę tęskniła za dawnym życiem, byciem partnerką Beherita i takimi tam... Ale przy boku Lauri'ego czuła się o niebo lepiej. Widząc wilka, którego tak uwielbiała, uśmiechnęła się szeroko. Podbiegła truchtem do niego.
-Lauri!-powiedziała, rozkładając szeroko ręce, by zaraz uwiesić się na jego szyi.

Lauri Iloinen

Lauri na widok Demi ucieszył się równie mocno, jak ona. Jego złociste oczy błysnęły radośnie, a gdy wilczyca uwiesiła się jego szyi, od razu przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.
- Stęskniłem się, Demi - powiedział z szerokim uśmiechem.

Dermanotta

-Ja też, ja też.-powiedziała, już nieco ciszej. Jej ogon delikatnie owinął się wokół pleców Lauri'ego, a jej łapa sama zaczęła wędrować po jego plecach, głaszcząc go delikatnie.

Lauri Iloinen

Lauri popatrzył swymi złocistymi oczami prosto w jasne oczęta Demi i uśmiechnął się ciepło. Niesamowite mu się zdawało, że można poczuć coś tak silnego do drugiej osoby, tak bardzo uzależnić się od jej widoku, głosu, zapachu, dotyku... a w chwili spotkania napawać się każdą spędzoną z nią chwilą.
Tak, tak, miłość to niezwykłe uczucie!

Dermanotta

Dermanotta poprostu przycisnęła swój łeb, to miękkiego futra Lauri'ego. Po jej kufie spłynęła łza szczęścia, która pokazywała, jak wiele musiała wycierpieć, by móc wreszcie zaznać prawdziwej miłości. Łapą pogładziła go po karku. Podniosła łeb i ze słabym uśmiechem spojrzała mu w oczy.
-Lauri... M-może powiesz mi coś więcej o sobie? Jakie są twoje cele, coś o tobie...-zaproponowała niepewnie.

Lauri Iloinen

Ach, tak... tak niewiele o sobie wiedzieli, właściwie wcale się nie znali i mimo to zapałali do siebie tak silnym uczuciem.
- Co chciałabyś dokładnie o mnie wiedzieć? Poznać dokładniej moją przeszłość? Dowiedzieć się, co planuję? - odrzekł. - Nie mam sprecyzowanych planów co do mojej przyszłości, ani do profesji, jaką sobie kiedyś wybiorę. Na pewno wiem tylko jedno: nigdy nie będę wojownikiem.

Dermanotta

-Może co planujesz? Jakieś plany dotyczące zwiedzania krainy?-spytała ciekawa. Mało o nim wiedziała, zaledwie pochodzenie, wiek, rodzina i takie tam. Ale co z tym co ma zrobić lub robił?

Lauri Iloinen

- Ojej... zwykle niczego takiego nie planuję, chodzę tam, gdzie mnie łapy poniosą - powiedział ze uśmiechem. Oczywiście w jego przypadku nie mogło być mowy o zaprzestaniu choć na jeden dzień zwiedzania krany. Włóczęgę miał we krwi. Dodał. - Może zabrzmi to prozaicznie, ale za tobą pójdę wszędzie, więc gdybyś zaproponowała jakieś ciekawe miejsce...

Dermanotta

Demi zachichotała.
-Wcale nie brzmi prozaicznie. Nie wiem... Może jakieś spokojne miejsce? Co powiesz na Wierzbową Polankę? Bądź mój, twój dom?-zaproponowała. W tych miejscach nikt nie powinien im przeszkodzić.

Lauri Iloinen

- Wierzbowa Polanka? Brzmi zachęcająco - odpowiedział. Mając do wyboru nieznane miejsce oraz legowiska kogoś z nich, oczywiste było, że wybierze to, co nieznane. Lauri kochał poznawać nowe tereny, zwiedzać, oglądać, zapamiętywać... a do legowiska jeszcze nieraz się zajrzy, prawda?

Dermanotta

Notta narazie przestała uściskać wilka, by móc go zaprowadzić w dane miejsce. Posłała mu tajemniczy uśmiech i wstała.
-Tak więc Come with my.-odezwała sie wesoło i ruszyła na ów polankę przodem, by poprowadzic tam wilka.

zt.

Lauri Iloinen

- With me, kochanie - poprawił ją automatycznie i z uśmiechem ruszył za Dermanottą, starając się zrównać z nią krokiem. Już po chwili kluczenia między okalającymi dworzyszcze drzewami wybył z tego miejsca razem z nią.

zt

Seele

Seele z krzywym i zimnym uśmiechem przyleciała tutaj. Nudziło jej się i to bardzo, a tutaj najwyraźniej może kogoś znajdzie do wnerwiania? Nie wie tego. Legła na chmurze czerwonego dymu na wysokości 50cm nad ziemią i mamrotała coś.

Kaed'rin van Regis

//sry, że tak długo, ale musiałam coś zrobić. x-x"

Upiór jak zwykle zamyślony szwendał się po tych najbardziej ponurych dzielnicach. Tym razem padło an Stare Dworzyszcza. Tak. Był tu kiedyś, przepraszam, tak, ONA była tu kiedyś. Krejzolka coś tam burknęła pod nosem i się przymknęła.
Upiór zmarszczył czoło. jej zachowanie ostatnio było dziwne. Nawet z nią mógł gadać, a teraz? Nie odzywa się. Tylko burczy i burczy. To pewnie przez tą Jaine. Chyba się przyjaźniła z nią albo coś. Tak czy inaczej Regis miał to głęboko i szeroko gdzieś. Zabił ją pośrednicząc, a to jest różnica. Obwiniać prędzej powinna Har'tina. Ale taki niepozorny kruk.
Pokręcił głową, a kruk jakby zaśmiał się pod nosem. Coś tam głęboko w Kaed'rinie mówiło mu, że stanowią zgraną drużynę.
-No przecież.- Zachrypiał Har'thin. A upiór zaśmiał się podle. Jeszcze parę dni temu te ptaszysko kontrolowało nim, a raczej przekazywało mu polecenia dotyczące śmierci Jainy. A teraz? Siedzi sobie na jego ramieniu i jak niby nigdy nic sobie gadają jak starzy kumple. Mentalnie.
Kaed'rin kroczył przed siebie. Nawet nie zauważył Seele, przechodząc przez nią. Kruk zakrakał. Regis zatrzymał się i odwrócił. Dopiero po chwili spostrzegł ektoplazmę unoszącą się nad ziemią.
-O! Kogóż my to mamy.- Upiór uśmiechnął się półgębkiem stojąc przed duchem. Har'thin przekrzywił swój mądry łeb.